her şeyden sıkılmış olmak

yeni moda. şuna benzetiyorum; hem bir şey aramıyorsunuz, hem de kaybolmaktan korkuyorsunuz. ınsanlar yaşamı ne sanıyor ki, (bkz: rio karnavalı) mi? hayır, tabi ki bir olumlama yapmıyorum, poliyannacilik falan da değil. ama her gün pilav yiyip sonra da pirince kızmak gibi geliyor bu durum. kaldır kafanı bulgur da var, makarna da var, erişte de var. kafani kaldır ama. böyle olmaz.

bir evredir, insan böyle yaşar. bir şeyler yapar, eder uğraşır ve sonunda yine her şeyden sıkılıp bir süre sonra başa sarar.

insanlardan kaynaklı olabildiğini düşündüğüm durum. şuan bunun içerisindeyim ve nedeni insanların aptallıkları

kendine her şeyiyle yabancılaşmış insan sendromudur.

aylardır bu durumdayım. o kadar bunaldım ki artık.
hiçbir şey yapmak istemiyorum.

herkesten hersey den sıkılmış olsam da hayatımı güzelleştiren parmak sayısı kadar ınsan tekrar mutlu olmama sebeb oluyor olumsuzluğu düşünmek kolay ama her şartta hayata tutunmak zor olan

depresyon riskindedir.

aklıma bir şiir geldi

hiç bir şeyin zevk vermediği, yerin seni on bin kat fazla çekmesiyle duyguların dibe vurduğu, ruhunu casper gibi yanında taşıdığın ve tüm halkın senin sevgili casper'ının içinden geçmesini izledikten sonra elini neye atsan (bomba hariç) * elinde patlıyormuş hissiyatının yükseldiği, fikir dünyasında kaybolmuş bir bedeviye dönüştüğün, tüm şansını şansızlığını kanıtlamak için kullandığın, zamanı eğip bükemeden takla atarak eğlendiğin boş bir kader çarkı olarak kullandığını farkettiğin bunalım halidir *. işin kötü yanı günün sonunda "ne boş adamım ben ya" diyerek merdivenin ilk basamağını büyük hedeflerle doldurarak yarını bu gün paralleliğini kırma günü ilan edip mutlu uyuma çabalarıdır. insan bir günde sıkılmıyor ki her şeyden, bazen çok çabalıyor olmuyor, sonra "of ya! çok olmaz olmaz dedim." diyor. bundan bile sıkılıyor zavallıcık. ne demiş dostocuk

belki de mutluluğu sıcak içmiştir.
hayat artık buz gibi
hiç bir şey ısıtmaz yüreğini
ve bazen geçer pek çok yolla, artık neler sebep olduysa bu sıkıntı cehennetine. onlara göre işte.
ilaç niteliği taşıyan son sözüm şudur sonuna kadar okuyan sevgili okuyucularıma*;
bir kavanoz reçel, boşver bu günlerde geçer.

hayatın monotonluğunun verdiği hissiyat. her şey aynı hergün birbirinin aynısı olan günleri tekrarlıyoruz tarih farklı yaşantı aynı ve insan her şeyden sıkılıyor bu yüzden..

35 yaş üstü yalnız yaşayan insanların ortak özelliği.. *

tam olarak son bir aydır bu durumdayım. o kadar bunaldım ve sıkıldım ki her şeyden. her gün aynı şeyleri yapmaktan ve bu döngünün böyle devam etmesinden.

yaz gelince yeni bir düzen oluşacak ama o da monotonlasacak. yine her şey başa saracak. belki hayatıma yeni insanlar girecek veya çıkacak, roller değişecek. oyunun sonunda yine kalan ben ve biriken düşüncelerim olacak.

depresyonda olduğunuzun göstergesidir.

(bkz: welcome to my life)

her boku genç yaşta denediyseniz 30 dan sonra kaçınılmaz..

gerçekten dönem dönem her şeyden sıkılıyorum. aynı insanlar aynı şehir aynı mekanlar aynı sorunlar…
yeni hobiler edinmenin bile ruha iyi gelmediği dönemler .
gerçekten çok sıkıldım ve sıkılmaktan bıktım.
bir insan bir ömür boyu sıkılmadan yaşamak için kaç hobi kaç iş yada kaç şehir değiştirmeli?
ruh mu doyumsuz yoksa hayat mı anlamsız ?

zor bir durum. arada bana da geliyor bu ruh hali ama geçiyor sonra allahtan. nefes alamıyorum gibi hissediyorum o dönemlerde.

sıkça yaşanan ruh halidir. anlamlı bir yaşam biçimi bulamıyor ya da o biçime ulaşamıyor olmaktan meydana gelebilir. bu durumda ömür geçiyor deyip bir atılım yapmak kendinizi eğitmek yeni bir rota çizmek için yaşamı örgütlemek çözüm olabilir. insanın kendini sürekli yeniden üretmesi gerekir.

bu ruh hali memleket şartlarına, toplumsal ortamın yarattığı psikolojik zorluklara ve nihayetinde hastalıklara dayanabilir. yine geçip giden benim ömrüm deyip değişim ve mücadele için güdülenmek gerek. yoksa kendiliğinden düzeleceğimiz yok.

çevrendeki çürük domastesler salaklardan kurtul sonucu gör.

içinden hiçbir şekilde çıkamadığım ruhsal durumum. o kadar sıkılmak ki, sıkıntım geçsin diye yaptığım şeylerden de sıkılıyorum. kısır döngüye girdim. ne yaparım, nasıl çıkarım hiçbir fikrim yok. işin kötüsü hevesim de yok.

fe inne meal usri yusra.