içinde hiç a harfi geçmeyen bir cümle yazın

kimseciklerin görmediği kuytu köşelerden geçerek içeriye doğru süzüldü.

her köşede gizlenmenin bir yolunu buldum.
beni bulduğunu düşündüğünde yok oldum.
ipucu serpiştirdim, serdim geçtiğim yerlere
gizlerden de sıkıldım, yoruldum.
pes etmek üzereydim. belki de ettim.
ipin ucunu kestim,
yok oldun.

ölmemesi.

içinde hiç geçmez, yoktur.

zeki müren de bizi görecek mi

iyi de, niye..?

uzun ince bir düzlemdeyim gidiyorum gündüz gece.

sebepsiz yere cümle kurdum. ee ne oldu şimdi? *

seni seviyorum.

seni ben, ellerin olsun diye mi sevdim.

bu eve bir şinik kekere mekere ekmişler.
bu eve de bir şinik kekere mekere ekmişler.

bu eve ekilen bir şinik kekere mekereye boz bir pis porsuk gelmiş.

bu eve de ekilen bir şinik kekere mekereye de boz pis porsuk gelmiş.

o eve ekilen bir şinik kekere mekereye gelen boz pis porsuk, diğer eve ekilen bir şinik kekere mekereye gelen boz pis porsuk ile didişmiş: “sen neden bu eve ekilen bir şinik kekere mekereye gelen boz pis porsuksun?” diye

o demiş ki “sen o günden beri o eve ekilen bir şinik kekere mekereye gelen bir pis porsuk isen ben de o günden beri bu eve ekilen bir şinik kekere mekereye gelen boz pis porsuğum.” demiş.
ohhh be bitti...

bu isteğin sebebi nedir? ciddi ciddi soruyorum, neden?

bugün bir yere gitmedim.

sebebi neydi ki?