işe gitmek

terör, korku, endişe, panik, hüzün, pişmanlık, öfke ve nefreti aynı anda hissettiren eylem. çalışmayı güzelleyen insan ve çalışmak zorunda olan insan fakirdir. kimse kusura bakmasın beyler, fakiriz hiç gelip bana progresif şovlar kasmayın. çalışmayı tercih etmiyoruz, çalışmak zorundayız çünkü ; fakiriz. kabullenin şunu.

edit: orta direk de artık fakir, hiç o yüzden asgari ücretlilere laf etmeyelim. 20 bin lira altı aylık maaşı olan adam/kadın fakirdir.

edit2: hatta düşündüm de 20 bin lira maaşı olan da fakir lan. 40 bin altı diyelim.

sevdiğiniz işi yapıyor olsanız bile ruhu öldürdüğünü düşündüğüm eylem. çoğumuz fazla çalışıp az kazanıyoruz. zaman ellerimin arasından kayıp gidiyor gibi hissediyorum...

doğal afet, salgın, mutsuzluk, halsizlik, isteksizlik ve daha bir sürü şey gibi durumun içinde de olsanız yapmak zorunda olduğunuz eylem. patronun kasımpaşasındasiniz çünkü. siz olmasanız başka işsizler var can atan nihayetinde

acilen bir çözüm bulunması gereken rutin saçmalığıdır

sanırım bir yerlere gitmemiz gerekiyor. sıkıcı, zorlayacı ve insanların birbirleriyle sınandığı yerler olmalı buralar.. üretken olmayı isterken durdurulma manevralarına karşı tetikte olmayı gerektiren ortamlarda bulunmak gerekiyor. tüm bunların can sıkıcılığına rağmen bir yere gidilmeli o şey işe gitmek işte..

yaşamını devam ettirmek için el mecbur gidersin.
çalışmak iyidir de işte, bazen insanın canı hiç çalışmak istemez. mesela, güzel havalarda veya kışın çok soğukta sabahın ayazında vb. gibidir.
avrupa gibi haftada 4 gün olsa ne güzel olur. üstelik daha verimli olur.
hayırlı işler.

benim için en güzel eylemlerden. işimi seviyorum. ekip arkadaşlarımı seviyorum. hayatımda pozitif bir durum olan tek şey. sevmeyen arkadaşlara tavsiyem yapabiliyorsanız yerinizi değiştirin. çünkü iş, hayatımızın en büyük alanını kaplıyor orada ki mutluluk derecesi normal hayatı da etkiliyor.