kadın olmanın zorlukları

yeni bir erkek ile tanışırken sürekli hareketlere dikkat etmek ve yanlış bir imaya sebebiyet vermemek.
tenha yerlerde sürekli arkana bakarak yürümek.
toplu taşımada , iş çıkışında sürekli tetikte olmak,
toplumun güzellik standartlarına uymak zorunda kalmak yoksa ötekileştirilmek.
sürekli genellemelere konu olmak.
objeleştirilmek.
bir yandan çalışıp bir yandan ev işi yapıp bir yandan çocuk bakıp bir yandan da ev hanımı olmak.
toplum baskısı, doğum sancısı, hayat korkusu, sosyal engeller, erkek domine bir toplum hayatı.
ve bunlar sadece bazıları.
kadın olmak zor iş.

her yavşayan barzoyu bozduğunuz için, sözlük gibi mecralarda "kezban" şeklinde anılmak.

evlendiği kişi tarafından mal gibi görülmek.

türkiye gibi 6. dünya ülkelerinde yaşıyorsan cinselliğini rahat yaşayamamak.

erkeklere katlanmak. ben de erkeğim, ben bile katlanamıyorum kendime. *

bu ülkede bir kadının yürümesi bile zordur.

erkeklerin yapmak istemediği her işin sizin göreviniz haline getirilmesi. yemek,temizlik, ütü vs.

sürekli güzel ve kibar olmak zorunda bırakılmak.
sürekli kalıplara sokulmaya çalışılması.
ağlak ve kırılgan olarak görülmesi.
çok konuşan, dedikodu yapan, trip atan varlık olarak görülmesi.

sürekli bir kategoriye konulmak ve bundan kaçınmaya çalışırken asla kendisi olamamak.

insan olduğunun unutulması. özellikle ülkemizde kadın insan yerine konulmuyor, herkes mal gibi sahiplenme derdinde. evlenirsin hizmetçi olursun, çalışırsın aranıyor olursun ama asla insan olmazsın.

dayatılmış bir güzellik standartı var ve buna uymadığında ötekileştirilirsin. kadın dediğin güzel giyinmeli, mutsuz olmaya hakkı olmadığından her daim bakımlı ve güler yüzlü olmalı.

erkeklerin yapmak istemediği işleri bildiğin için yapmak zorunda kalırsın. sanki doğuştan sana yüklenmiş bir özellikmiş gibi bildiğini düşünürler ve sen kadınsın o erkek, yapamaz o derler.

biri senle bir şeyler yaşamak istediğinde kabul etsen de etmesen de ötekileştirilirsin. özellikle kabul edilmediğinde yemediğin küfür, girmediğin sıfat kalmaz.

daha bu liste uzar fakat benim yazdığım her kelime içimi daraltıyor, isyan bayrağı çekmeme adım adım yaklaştırıyor beni. tek istediğim insan yerine konup herkesin kendi işini görmesi. bu kadar zor değil fakat bazılarının konforları bozulmasın diye kadınlar çekiyor bütün çileyi. sesini çıkartınca da yine ötekileştiriliyorsun. kısaca kadınsan her türlü ötekileştiriliyorsun.

çok üzülüyorum ben bazı kadınlara cidden. bazıları insanca muamele bile göremiyor erkeklerden.

kadın yaratılıştan erkek karşısında ezilmiş zaten. en büyük etken tabiki fiziki güç, güçlü olan sözünü geçirmiş her zaman. ev işlerini sen yapacaksın denmiş, sindirilmiş zamanında, erkek dışarıda gezmiş, avlanmış.
kadın eve kapatılmış, ses çıkarırsa erkek ezmiş kadını, gücünü kullanmış. maalesef bu şekilde evrilmiş kadın, hep yerini bilmiş.

eskileri bilir herkes. çok eskilere bakmaya gerek yok, babaannemiz anneannemiz hep ezilmiş erkeğine. dayak yemiş, sürekli aşağılanmış ama; gidememiş, kabullenmiş bu şekilde bir hayatı.

ıslamiyetten önce araplar yeni doğan kız çocuklarını gömerlermiş ya, sanki kendilerini bir kadın doğurmadı da yerden bitmişler gibi.
kadınlar cehalete kurban gittiler hep tarih boyunca. bu durum hala da böyledir. cehalet derken, okumak veya okumamak değil. okumuş insan da kadına şiddet gösterebiliyor ama bir laf var ya hani: diploma cehaleti alır eşeklik baki kalır diye. o hesap.

sürekli multi fonksiyonel olmak zorunda kalmak ( kadınlar iş hayatında erkekler kadar değer yaratıyor ama evdeki sorumlulukları eş zamanlı devam ediyor),
ekonomik özgürlüğünü bir şekilde kazan(a)mamış kadınların ömür boyu eşlerini n her türlü psikolojik ve fiziksel şiddetine maruz kalmak zorunda olması yani diri diri ruhlarının mezara gömülmesi ( düzgün eşleri tenzih ederim),
bir erkekle bir kadının aynı kademeye gelmesi için bir erkeğin bir buçuk katı kadar çalışması ve erkeklerin ortalamada daha yüksek ücret alması.
bu liste uzar gider, cinsiyetten bağımsız önce insan olabilirsek gerisi kendiliğinden çözülür.

hangi birini sayayım şimdi

kadın olmak, minibüste kalan son yolcu olmamak için iki durak önce inmektir. basit bir örnek ama hayatımızın her alanında "kurban" olmamaya çalışmak diye özetlenebilir.

öyle bir uzar gider ki bu zorluklar...
öyle anlar olur ki bazen şöyle tanımlamak istersin. "cinsiyetinin yük olması... " hatta yük edilmesi. eğer erkekler çok kısa bir zaman için bile kadın olmayı deneyimleyebilseydi eminim ki kadını nasıl baş tacı edeceklerini şaşırırlardı.

hemen hemen çoğu zaman cinsiyeti öne sürülerek bastırılıp sindirilmeye "sen kadınsın..." la başlayan zırvalıklara tahammül etmeye bile dayanamamak. kimi zaman cinsiyetine isyan edecek radde gelmek, reva mı lan diye haykırmak istemek. herkesin senden bir beklentisi olması ve bunu sana bir zorunluluk olarak atfetmeleri... güçlü bile olsan, güçsüz olmanı kabul etmeni istemeleri. kibar ol, hanım hanımcık ol diye beynini bikbikleyenler, şunu yapan itici kadın, böyle olan kadın, ötekeleştirilmesi gereken (!) kadın olmak. küfür etse etrafta hayvanca küfür eden varlıkların arasında parmakla gösterilip ayıplanmak ama küfür ettiği için değil, kadın olup küfür ettiği için. savunma mekanizmanın her an tetikte olması gerekliliği, hatta bunun için de ötekileştirilmek. olurda bir şey olursa savunamazsan kendini yine suçlu olmak mesela.

kısaca bir insan olarak işleyeceğin suçlardan önce cinsiyetinden ötürü,kadın olmandan dolayı suçlu olmak. kimi zaman suçum neydi de kadın olarak doğdum? diyecek kadar dolup taşmak. bilmem kaç - sıfır yenik başlamak. zaten senin olan haklara sahip olmak için bile tarih boyunca savaşmak.

kadın olmak başlı başına bir sorundur. bu çevredeki erkekler için böyledir.
kendim üzerinden örnek vereyim.
şöyle ki, ergenliğe girmen başlı başına bir sorundur. çünkü artık serpilmişsindir ve genç bir kızsındır artık ama hala senin adına kararlar verilir. gideceğin liseye karışılır, giyeceğin kıyafete karışılır, toplum içinde gülüşüne, yürüyüşüne karışılır. artık karışacak bir şey bulamayan toplum karışılan şeylere tekrar burnunu sokma hakkını bulur kendinde ve bu bir döngü oluşturuverir. aradan yıllarr geçmesine rağmen bir bakarsınız ki hala aynı şeyler konuşuluyor. '' ahahaha o gün öyle dememeliydin ama, ayıp ettin.'' , '' o gün onu giymeseydin ama resmen bizi rezil ettin.'' vs vs vs...
kadın olmak nedir bu dünyada biliyor musunuz? sakız. biz sadece bir sakızız. insanlar çiğner çiğner çenesi yorulunca da tükürür ve üstüne basarlar.
ama işin en kötüsü de nedir bilir misiniz? bir kadının bir kadına bunu yapması.

kadın olmak zordur. özellikle türkiye de daha da zordur.

türkiye de zordur, avrupa da bazı bölgeler de kolay, abd de erkek ne ise kadın da o dur.

erkek olmak kadar zordur.

doğduğun ilk andan itibaren hiç katılmadığım bir savaşın kaybedeni konumundasındır.

(bkz: pandemide kadına şiddet tolere edilebilir seviyededir)

çünkü erkeklerle uğraşırlar. yadsınamaz bir gerçek. kadınlar biz aciz erkeklerle uğraşırlar , her şeyimizi düzenlerler. onlar olmadan hareket dahi edemiyoruz bazen. bir kadın eşine o kadar iyi bakar ki toplumda eşini saygın yapar. erkekler de sanki kendi hünerleriymiş gibi övünürler. ben her zaman sevgilime hak ettiğini verdim. onun zorluklarını azalttım. hemcinslerim de keşke öyle olsa. velhasıl kelam bu yazdıklarım başıboş değildir. kulak verin bu söylediklerime.