kalabalıkların içinde yalnız olmak

insanların yaptığı en büyük hata yanında olmayanların , aklında olmasına izin vermesidir.

yalnızlığın sebebi aslında o kalabalığın kendisi. kalabalık tanımaya, tanışmaya en büyük engel.

(bkz: kes be)

aslında ait olmadığın bir yerde olmak.

istemediğin bir şehirde mecbursan yaşamaya bu his sana tanıdık gelir. yalnızlık aslında bir tercihtir. insan ne yaparsa yapsın zorakiyse eğer ne mutlu olur ne başarılı. bu yüzden yalnızlığın mutlulukla bir bağlantısı var. mutlu olmadığın şehir, ev, iş… herhangi bir yerindeysen hayatın yalnız kalmaktan başka seçeneğin yok. bu his bana beni anlamayacak olan insanların yanındayken de gelir mesela. seviyorsun onları ama anlaşılmıyorsun. o anda otomatik farklı dil moduna geçildiği için yanlarında kahkahalar atarken içinde yalnızlığına ağlayan bir yanın oluyor mutlaka

kendi içimde kalabalıksam büyük kitlelere ihtiyacım yok.

yalnızlıklar içinde de kalabalığız. aynı şey. o kalabalıklar da yalnız belki. madem herkes yalnız? niye herkes yalnız kardeşim? biri bana şunu açıklasın.

bir farketme anı.zaten öyleydiniz insanlara aldandınız değilmiş gibi yaptınız.yalnız yiyen yalnız ölür dediniz sanki ölüm hep beraber yapılan bir eylem gibi.adandınız aldandınız dağıldınız satıldınız buldunuz vazgeçtiniz falan filan. oyun diyorum olm bu dünya hayatı koca bir oyun

kalabalık falan hikaye. insan kendi içinde yaşar, ölür ve yalnızlaşır. evet sıra tam olarak böyle.

etrafınızda barınan tonlarca kişiye rağmen sizi sizden başka hiç kimsenin dinlemediğini, anlamadığını, sevmediğini fark ettiğiniz o an idrak ettiğiniz şeydir bendeki karşılığı.

'... sende yalnız kalmayı başarabilen bir ruh olgunluğu var. çünkü yalnızlık insanın en zor mesleğidir. ve sen daima, yanında en sevdiğin insan olsa bile hiçbir zaman bu yalnızlıktan kurtulamayacaksın. bununda bedeli bu galiba.'

diyerek satırlarını noktalamış lise edebiyat öğretmenim mehmet bademli.

o zamandan bu zamanı görmüş gibi. ya da o zamanlar ben beni görememişim gibi. bu ara tek konum var bu yalnızlık meselesi. yazıyor, çiziyor sonunu getiremiyorum. derinlere iniyorum en derinlere. kendimi bu kadar yalnız hissetmemi sağlayacak mesele ne olabilir diye. zorlu çocukluk ve gençlik yılları, anne ve babanın yalnız büyümesi ve onlardan bana geçen yalnızlık, terkedilme korkusu?

aslında ilk yıllar iftihar ederdim bu durumdan. mehmet öğretmenimin yazdığı bu hatıra onurlandırmıştı beni. 'ben yalnızım ve yalnızlığımla çok mutluyum' mavraları. * 'ben tercih ediyorum, ben' havaları. şimdilerde düşünüyorum da başka bir seçenek bırakılmamıştı ki bana. ruhum yalnızdı benim. yaratıldığım an bedenime ruhtan önce o üflenmişti sanki.

bana bir miras gibi ruhuma yapışmış bir hastalık gibiydi yalnızlık. gitgide çekti beni içine. en derinlerime yerleşti.

yalnız olmak öyle sandığınız gibi havalı bir durum değil. 2 gün 1 ay birileriyle görüşmeyip eve kapanmakta değil. sevgilinin zartının zurtunun olmaması hiç değil. insanın ruhuna işleyen bir kod o. yazılım hatası gibi düşünün. yahu bizi geri toplamaları lazım fabrika hatasıyız biz. aman aman tamam korkmayın. güncelleme geldi. casus yazılım yükledik hallettik o işi. * )

uzun zamandır yazmıyorum sanırım. malum yalnızlık girdabında boğulmakla meşguldüm. bir kıyıya tutundum bakalım. bir bacağı dayadım iskeleye koca g.tmü kaldırabilirsem o iş tamam. hadi hadi hoş geldim. hepinizi öpüyorum o güzel yüreklerinizden. sevgiler, saygılar...

yukarıda da yazıldığı ben de gurur duyardım kendimle ilk başta...
bir dönem varoluşsal iç çatışmalarını yaşadım. neyse ki bir zaman sonra dindi.
sonra da üzerime sindi. matrixte dolaşan bir neo duygusuyla yaşamak.

kimseyi tamamen tanıyamaz. tanıdığını düşünebilir ama en can alıcı noktaları asla bilemez. o yüzden ne kadar kalabalık olsakta bir yere kadar yalnızlığı hissetmeyiz. ama günün sonunda başını yastığa koyduğunda yanındaki insanın bile düşündüğünü ,hissettiğini bilemezsin ,emin olamazsın. o yüzden mfö nün de dediği gibi yalnızlık ömür boyu .

iş sahibi olan bazı insanların durumudur. yükseklerden atarlanmalar falan filan. elindeki parayı arabayı telefonu evini alsalar kimse bakmaz halen ergen ergen hareketler yapıyor bazıları. beyefendi ve hanımefendi olduklarını sanıyorlar. pisliğe batmışlar haberleri yok.

- haydar ergülen

bu başlığı ne zaman görsem, ince bir ses tonuyla içimden "bu kalabalığın içinde, yapayalnız hissetmektense" diye tiz tiz bağırıyorum.
hiç şaşmadı.

ben yalnızlığımın farkındayım... onlar henüz değil.

kafasının içi kalabalık olanların umursamadığı yalnızlık.

pek sağlıklı olmayan bir durumdur.