kapatılmayan parantezin verdiği tamamlanmamışlık duygusu
başlık "insan olun biraz" tarafından 29.11.2021 09:51 tarihinde açılmıştır.
1.
nitelikli, düzenli ve benim gibi takıntılı okurların baş etmekte zorlandığı duygudur. belki bu parantez takıntısı yüzünden hayatı da yarım yamalak yaşamak zorunda kalıyorum, küçük aliterasyonlar yardımıyla.
anlatmak istediğim şu; büyük öykücü anton çehov’un da söylediği gibi “eğer bir paragrafta parantez açılmışsa paragraf bitmeden önce o parantez mutlaka kapatılmalıdır.” tamam, haklısınız doktor çehov böyle bir şey söylemedi ama söyleyebilirdi, hatta söylemeliydi.
tam hevesle, büyük bir keyifle, bir şehvetle bir kitabı okumaya başladığımda yazar cümlenin orta yerinde bir parantez açar. diyelim ki bu parantez kitabın onuncu sayfasındadır ve yine diyelim ki kitap da üç yüz on dört sayfadır. başlarda, bir iki cümle boyunca yani, parantezin varlığı bir gerginlik yaratmaz bende. parantezdir sonuçta kendisiyle ne gibi bir ideolojik sorunum olabilir?
ama yazar kapatmaz parantezi. bir paragraf biter, parantez hala açık. sayfa biter, hala açık bir parantez. yavaş yavaş kendimi açık bir kapı ve açık bir pencere arasında cereyanda kalmış gibi hissetmeye başlarım. sayfalar devam eder ama parantez hala açıktır. bu andan itibaren yazarın ne anlatmaya çalıştığı ya da bunu nasıl yaptığı umrumda bile olmaz.
artık derdim gücüm o arsız parantezin bir yerde kapanmasıdır. kalan üç yüz dört sayfa boyunca parantezin bir yerde kapanacağı umuduyla bekler dururum. sanki aşti’de sevgilimi getirecek otobüsü bekler gibi. öyle bir heyecanla, otobüs gara girdiğinde duyduğum o mutluluk bu parantezin kapanmasının vereceği mutluluğun yanında hiçbir şeydir aslında.
ama kapanmaz parantez, kitap heba olur gider. ben savaştan çıkmış bir asker gibi halsiz. üç yüz sayfa boyunca bir parantezin peşinden koşmuş olmanın verdiği ruhsal çöküntü. ve asıl sorun; kapatılmayan parantezin hayatıma kattığı yeni eksiklik hissi, o lanet tamamlanmamışlık duygusu.
işte hayatımı da böyle yaşadığımı hissediyorum bazen. eksik, tamamlanmamış ve sanki ölüm bile tamamlamaya yetmeyecekmiş gibi. hayatım densiz bir yazarın açtığı ve kapatmayı unuttuğu bir parantezin içinde ( içinde de denmez aslında ama o kadar eksiğim işte.
anlatmak istediğim şu; büyük öykücü anton çehov’un da söylediği gibi “eğer bir paragrafta parantez açılmışsa paragraf bitmeden önce o parantez mutlaka kapatılmalıdır.” tamam, haklısınız doktor çehov böyle bir şey söylemedi ama söyleyebilirdi, hatta söylemeliydi.
tam hevesle, büyük bir keyifle, bir şehvetle bir kitabı okumaya başladığımda yazar cümlenin orta yerinde bir parantez açar. diyelim ki bu parantez kitabın onuncu sayfasındadır ve yine diyelim ki kitap da üç yüz on dört sayfadır. başlarda, bir iki cümle boyunca yani, parantezin varlığı bir gerginlik yaratmaz bende. parantezdir sonuçta kendisiyle ne gibi bir ideolojik sorunum olabilir?
ama yazar kapatmaz parantezi. bir paragraf biter, parantez hala açık. sayfa biter, hala açık bir parantez. yavaş yavaş kendimi açık bir kapı ve açık bir pencere arasında cereyanda kalmış gibi hissetmeye başlarım. sayfalar devam eder ama parantez hala açıktır. bu andan itibaren yazarın ne anlatmaya çalıştığı ya da bunu nasıl yaptığı umrumda bile olmaz.
artık derdim gücüm o arsız parantezin bir yerde kapanmasıdır. kalan üç yüz dört sayfa boyunca parantezin bir yerde kapanacağı umuduyla bekler dururum. sanki aşti’de sevgilimi getirecek otobüsü bekler gibi. öyle bir heyecanla, otobüs gara girdiğinde duyduğum o mutluluk bu parantezin kapanmasının vereceği mutluluğun yanında hiçbir şeydir aslında.
ama kapanmaz parantez, kitap heba olur gider. ben savaştan çıkmış bir asker gibi halsiz. üç yüz sayfa boyunca bir parantezin peşinden koşmuş olmanın verdiği ruhsal çöküntü. ve asıl sorun; kapatılmayan parantezin hayatıma kattığı yeni eksiklik hissi, o lanet tamamlanmamışlık duygusu.
işte hayatımı da böyle yaşadığımı hissediyorum bazen. eksik, tamamlanmamış ve sanki ölüm bile tamamlamaya yetmeyecekmiş gibi. hayatım densiz bir yazarın açtığı ve kapatmayı unuttuğu bir parantezin içinde ( içinde de denmez aslında ama o kadar eksiğim işte.
devamını gör...
2.
devamını gör...