kaybetme korkusu

genelde kaybetme sebebidir.

kaybetmekten korktugunuz hiç kimse sizi kaybetmekten korkmaz..sizi kaybetmekten korkmayan birini kaybetmekse kayıp mıdır düşünün derim..

güvensizlik belirtisi-göstergesidir. bazen kendine bazen de karşındaki insana ve\veya olaya.

kaybetmekten korkarsın, korktukça kaybedersin, biraz daha korkar ve biraz daha kaybedersin.

sağlıklı bir durum olmayan, ya kişinin kendisinden ya da karşısındaki bireyden kaynaklanan korkudur.*
kaybetme korkusunu hisseden biri bir sıfır geridedir. *karşıdaki kişide oluşan bir güvensizlikten de kaynaklanabilir.durup dururken kimse bu duyguya kapılmaz. kaynağı düşünülmelidir.*

kesinlikle kaybetmekle sonuçlanır.
belayı çağırınca geliyor harbiden.

bu korkuyu aşamadığınız sürece korkunun elinde tutsaksınız.

kazanma cesaretinden mahrum olma halidir.

başladıysa eğer zaten kaybedilmiş demektir.

en son bunu ona söylediğimde, daha gerçekleşmemiş bir şey için üzülmenin saçma olduğunu hatırlatmıştı...

her gün yaşadığım inanalimaz iğrenç bir duygu

korkuların en büyüğü, en babası.ben cok gec buldugum mutlulugu kaybetmekten o kadar cok korkuyorum ki kaybedecegim kisiyi hemen kaybedip isi bitirmek istiyorum.gercek bir iliski yasayana kadar oyle bir korkunuz oldugunu bilemiyorsunuz. kaybetme korkusu oyleki kaybetmekten korktugunuz o kisiyi tutup bir daha birakmamak istiyorsunuz diyorlar ki boyle bir korkununun icine dustuyseniz o kisi sizden birgun gider ama buna ragmen it gibi korkmaya devam ediyorsunuz, e peki nasil olacak bu is derseniz bende bilmiyorum bu harikalar diyarinda sonsuza dek kalamiyacaginiz kesin.keske hayati yasamanin bir rehberi olsaydi.

kaybetmekten korkma korkuyorsan bile bunu karşı tarafa hissettirme ,hissedince simariyo, ve seni o kaybetme korkunla tehdit ediyo.gerek yok böyle şeylere kimse kalıcı değil bu hayatta kimseye guvenemezsin girmicem birakmicam der ilk giden o olur her zaman o yüzden çok baglanmayin ki gittiğinde üzülmeyin.siz herşeyi yapsanız da aklına koyduysa gitmeyi gidecektir.hayatin kanunu bu gitmezse hatrim kalır.

kaybetmeyi kolaylaştırıp çabuklaştırandır. bazı seyler zıttını çağırır dikkatli olalım arkadaşlar.

ne kadar çok korkarsan o kadar çok kaybedersin. o yüzden hiç bir şeyden korkmayın. ölümden bile.

şuan benim içinde bulunduğum durum. sevdiğim çocuğu kaybetmek istemiyorum buluştuğumuzda da bunu en derinden hissettim bana ilgisiz olsada ben onu çok sevsem de kaybetmek istemiyorum. bunun için bir çok rezilliği yapar insan yapmayacağım dediğin şeyleri yapar insan o istemese de ona sarıldım elini tutmaya çalıştım öpmeye çalıştım o yanıma gelmedi bile şimdi mesaj bekliyorum atmıyor aramasını bekliyorum atmıyor bilerek mi yapıyor yoksa çok mu aptal onuda bilmiyorum * sorun bende mi?

yazın son günü. gün batımına giden bir yol. elimde zaman yiyicim, eski fotoğraflara bakıyorum. gülümseme alıyor yüzümü. art arda gelen ozi'li fotoğraflar. sanırım onunla olan kalıcılaştırılmış tüm anılarım neşeli. birkaç korktuğum an var. ateşler içinde duşa girdiğimizde "teyze lütfen yapma." diye ağlarken o, ben de "çok özür dilerim teyzecim ama yapmak zorundayım." diyerek ağlıyordum. o ağlıyordu, ben ağlıyordum soğuk duşun* altında. bu kelimeler çaresizlik hissimi yansıtmıyor, vardı.
anaokuluna başladığı ilk yıl, teyzeciğim yalvararım beni oraya bırakma, diyerek ağladığı o gün. bacaklarımdan kopardığım ellerinde kalbimi de alıp ağlayarak sınıfa girmişti. ben de eve kadar gözyaşlarımı tutup içimi orada akıtmıştım.
artık büyüdü. ilk kez, ilk türkiye geneli yarışmasında yanında olmalıydım, oldum da. çok da güzel vakit geçirdik. birçok kahkahalı an. sarmaş dolaş olduğumuz ve sevgimizi gösterdiğimiz anlar da. ama sondan bir önceki gün bir şey oldu. üst üste verdiği umarsız cevaplar ya da tavırlar sanırım. o büyüdü. evet hâlâ dokuz yaşında bir sıpa ama ilk kampını ve de bağımsızlığını ele aldığı anda dokuz yılda ilk kez kalbimi kırdı. ve bu onun tercihi idi. boğazıma bir yumru oturdu. ve onun mutluluğuna hüzün düşmesin diye uzaklaşıp gözlerime hücum eden nemliliğe karşı durup biraz yürüdüm. sonra birkaç nefes sonunda arabada amazon heykelini görmek istiyorsak hadi amazonların öyküsünü de öğrenin diyen teyze oldum. şimdi de boğazım düğümlendi. tanrım çok korkutucu. birini çok sevmek canımı çok yakıyor. en beklentisiz olduğumu sandığım ilişkide bile böyle. kaybettim inancımı sanırım. konudan bağımsız yazasım geldi. kaybettiğim kırmızı güneş gözlüğümü düşünürken, kaybettiğimiz nesneleri bile hatırlardığımızda anıların boca etmesini düşünürken kelimelerim buraya geldi. uzun zamandır dökemedim sanırım içimi kimseye. ve tanımadığım birkaç kişinin ve tanıyıp çok sevdiklerimin önünde ama uzun bir monolog ile anlatmak yine, yeniden iyi geldi.
tüm hatıralarımı sakladığım koskocaman bir zihnim var ama sisleniyor. burada saklı kalsınlar. kaybetmek istemiyorum. *

kaybedecek bir şeyi olmayanın kaybetme korkusu yoktur. kaybetme korkusunu yenmek için kaybedeceği şeyleri bilerek kaybedenin usu yoktur. böyle bir ussuzun çektiği azabın vicdanda susu yoktur.

zamanında bunun için ağır eleştirilere maruz kalmıştım. "beni kaybetmekten hiç korkmuyorsun" demişti. aslında haklıydı. duygusal anlamda birini kaybetmekten hiç korkmadım ben.

sanırım ben kişileri değil, anıları seviyorum. kaybetmekten, unutmaktan korktuğum anılarım çokça var.

bazı insanların kaybetme korkusu, onlardaki zaafı ele verirken bazılarındaki öğeler ise doğrudan kişiliklerindeki bencilliğe tekabül eder. gariptir ki bazı insanlar, sadece kendilerini kaybetmekten korkar. bu anlamda birileri için kaybetme korkusu, her zaman hükümlü değil, hükümsüzdür.

*