kedi fobisi

fobisi olanı anlıyorum da fobisi var diye masanın yanına karnı aç diye gelen kediyi sert hareketlerle korkutan ya da sokakta eziyet çektirenleri anlamıyorum anlamayacağımda. inanın o masum canlılar sizin onlardan korktuğunuzdan çok korkuyor sizlerden.

kedi yeni doğmuş bile onun benden korktuğundan daha çok korkuyorum ondan. garip ama kalıcı bir korku.

kediden elinde olmayan nedenlerle korkan insandır. altında bir travma yatma ihtimali olabilir. çocukken kedi tırmalamıştır, ailesi korkutmuştur, bir dizide filmde bir sahne görmüştür vsvs bu içinde büyümüş büyümüş önüne geçemeyeceği bir korkuya dönüşmüştür. ya da bunların hiç biri değildir. sadece korkuyordur.

kedili kadın, kedi anası, kedi vsvs olarak yıllar önce içinde bulunduğum gruptur. sanırım çocukken kediler tarafından kaçırılıp hırpalanmış, ağzım burnum dağıtılmış, cırmalanmış olabilir. emin değilim. zamanla zorla aştım. korkularımın üstüne gitmeyi, kendimi aşmayı, geliştirmeyi sevdiğim için her korkumun, travmamın veyahut gereksiz ön yargı duyduğum konuların üzerine haldır huldur koşturup aşmayı kendime borç bildim.

dalga geçilecek, yokmuş gibi yapılacak bir korku değildir. siz anlamıyorsunuz ya da yaşamadınız diye başkalarının korkularını bu kadar basite almanız ne derece doğrudur bilemiyorum açıkçası?

siz korkusuz cengaverler olabilirsiniz ama bu empatiden bile yoksun olmanız anlamına gelmez sanırım.

neyse az gidemde kedilerimi ısıram onlarda benim ağzımı burnumu yırtsın.


fobinin anlamı aşağıdadır. korku olmadığını iddia edenler olmuş bu yüzden direk alıntı yaptım.

üniversitede mutfağın bankosunda duran kedi lambayı yakınca üzerimden atlayıp kaçtı camlar açıktı yaz günü 2 saat sonra tüm camları kapatıp 3 gün açmadım o sıcakta meğer eve hapsetmişim dublex olunca ev iyi saklanmış puşt, öyle bir fobim var.

en yakin arkadaşlarımdan birisinin kedi fobisi var ve onun yüzünden eve kedi alamıyoruz. yemek yerken veya disarda otururken kedi geldiği zaman onları korkutup kaçırıyor. fobisini yenmesi için tekliflerde bulunuyorum. "zorla mı sevmiyorum işte" diyor.

insan yiyen hayvanattan korkma halidir ki gayet anlaşılabilir.

efsaneye göre sadece insan eti tattıklarında o okşarkenki memnuniyet hırıltısını çıkartıyorlarmış.

duy da inanma.*

insanın elinde olmadan gelişen bir durum olduğu için buna sahip olan insanları anlayışla karşılarım. gelin görün ki, bazı insanlar işi ileri boyuta getirip sizin de etraftaki kedileri beslemenizi vb engellemeye çalışır. çalıştığım yerde kavga etmişliğim var bu tarz bir insanla. sen tamam korkuyorsun anladık da bize niye müdahale ediyorsun sığır!
eski ev arkadaşım da böyleydi. kedilerden tiksinir, deli gibi de korkardı. şimdi kedisi var.

şu dönem halkının sizi linçlemesine sebep olur. antik mısır halkı gibi kedi fetişleri var zira.

bende de vardı ama kardeşim kedi sahiplenince geçti cidden çok güzel hayvanlar

şüphesiz genetik bir bozukluk, evrimsel bir hatadır. kedilere itaat etmeyi size öğreteceğiz...

yolda yürürken kedilerin saldırısına uğrayarak doktor raporu almış birine rastladık mı ya da duyduk mu? hayır. o yüzden fazla büyütülecek bir fobi değil.

ha, kediden korkulursa o da olsa olsa anlık bir korku olur. bu bahsettiğim yanı başınızda çöp konteynırından ya da park halindeki arabanın altından aniden güdümlü mermi gibi fırlayan bir kedi ise o zaman kısa süreli bir kalp spazmı yaşatabilir.

başlığı okurken bile tüylerim diken diken oldu, her yerim kaşındı.
kedileri sevmek istiyorum ama asla dokunamıyorum.
hani bir yerde otururken falan gelip ayağınıza dolanır, bacaklarınıza sürünür falan ya o anlar da kaçıp gidesim geliyor. ooyyy bunu yazarken bile içim gitti.*

dün ilk defa bir kediyle çok yakın temasta bulunmak suretiyle biraz olsun yendiğimi düşündüğüm fobidir. akşamüstü bankta oturmuş, telefonla konuşuyordum. minik bir kedi yanıma geldi, önce bankın arkasında dolanmaya başladı, ilk başta biraz irkildim, hatta üstüme atlayacak diyerekten yerimden kalktım. o sırada benden uzaklaştı ama ben, tekrardan banka oturunca, kucağıma çıkmak için bacağıma sürtünmeye başladı. yine bir irkilme daha yaşadım ama bir yandan da telefonla konuştuğum için pek tepki veremedim ona. o anda içimden ona dokunmak geldi, sırtını okşamaya başladım. öyle yumuşacık tüyleri vardı ki... hayatımda ilk kez bir kediye dokunuyorum, bu nasıl bir his allahım derken, birden kucağıma zıpladı. ben halen telefonla konuşurken bir yandan da sırtına dokunmaya devam ediyorum, kucağımda mayıştı kaldı öylece... bir süre sonra aşağı inip yerde yuvarlanmaya, bana oyunlar yapmaya başladı.

kısacası, korkuları maruz kalarak mı yeniyorduk? işte, bir yandan telefonla konuştuğumdan dolayı sesimi de çıkaramadığım için, ben dün maruz kalmanın dibini yaşadım. kedi fobisi olmayanlar ne diyordu? "kediden de korkulur mu?" işte ben de en azından bunu diyecek düzeye gelebildim gibi. artık tüm kedilerden korkmuyorum, o minik kedi gibi bazı kedilere dokunabilirim. yine o bankta oturup o minik kedinin yanıma gelmesini bekleyip onunla vakit geçirebilirim en azından.*

eskiden bende vardi, cok uzun sure devam etti. sonra yendim.