kedi fobisi

10 yıldır bu fobiyle yaşıyorum.. ve şundan eminim kedi ondan korkan kişiyi tanıyor.
koskoca avm otoparkinda sen gel benim arabamın üzerine yat..
koca okulda gel benim sinifimin olduğu yere alış orlarda takıl ...
beni buluyor

fobi korku veya bir durumdan hoşlanmama durumudur. kedi fobisi kediden hoşlanmama durumudur.

sanki kaplan, sanki aslan diye yaklaştığım fobi.

yıllarca kedileri çok sevmeme rağmen yakınımda olduklarında halden hale girmeme sebebiyet veren fobidir. sonra bir gün sakin bir kediyi ufak ufak sevmeyi başardım bir şekilde ve azalarak kayboldu. şimdi ilk fırsatta bir kedi sahiplenmek istiyorum. fakat tabi hala aşırı hareketli ve oyun meraklısı, zıp zıp zıplayan kedilerle yakın temas kuramıyorum ama kolaylıkla bir sokak kedisine yemek verip bir güzel de sevebilecek kadar yakınlaşabiliyorum. hayattaki en büyük başarılarımdan biri addederim bunu.

en fazla birazcık tırmalar, çok da korkmamak lazım diye düşündüğüm korku çeşidi.

kedi fobisini küçümseyenlerin fobinin ne demek olduğuna tekrar bakmasını tavsiye ettiğim durum. kocaman köpekten korkmayıp kediden korkan bir insanım gel de bu fobimi küçümse.

kedi fobisi her insanda olabilirve bazı insanlar var ki kedi fobinizin olduğunu söylemeyedurun iyilik yapıyorum ayağına çekiştirerek seni kedinin üzerine itmeye çalışırlar , bu tipteki insanlardan olabildiğince uzak durulmalıdır.tehlikeli insanlardır.

bir insanın bu yumuş, sevimli ve manyak yaratıklardan nedne korktuğunu anlamak mümkün değil.
her an uyumaya hazır bu yaratıklara kucağınızda yer verseniz ne kadar sevimli olduklarını görebilirsiniz.

küçükken travma yaşandığından olabilir. ben biraz korkuyorum ama başını da okşuyorum.

3 kedi annesi olarak bir tanesinin beni dehşete uğrattığını söylemem gerekir. 2 yavru koynuma kıvrılıp hiç pati atmazken anneleri sizden tiksiniyormuşçasına bakar, ''beni sev'' gibi hareketler yapıp dokunduğunuz an derinizi yırtar. demem o ki kediden kediye değişir.

çok korkuyorum ama çokta seviyorum, hate-love ilişkisi yemin ederim.

kedileri çoook sevmeme rağmen dokunamıyorum ve korkuyorum.
bir kere denedim dokunmayı, inanılmaz müthiş bir duyguydu.
her sabah pencereme gelen ve ben uyurken bile beni seyreden bir kedim var.
ona hiç dokunmadım hep camın arkasından seviyoruz birbirimizi.

dün postacı geldi. kapıyı açınca paketi yere atıp kaçtı. kediden korkuyormuş. evde aslan besliyorum da benim mi haberim yok.

(bkz: zoofobi)

olabilir yani, neden olmasın?
inekten, tavuktan korkan insanlar var.

dövelim mi şimdi kediden korkuyor diye bir insanı?
te allaam ya.
4-5 yaşındayken bir kedi kolunu tırmalamış da, o bile korkmuyormuş.
ne yapalım, arkadaşı alkışlayalım mı şimdi?

korkuyor işte vatandaş, saygı duyacaksın.

ben de şu, hayvan sevgisini insan sevgisinden önde tuttuğunu her fırsatta göstermeye çalışan tiplerden çok korkuyorum.
gereksiz gereksiz bi agresiflikler.

arkadaşlarımın hepsi korkuyor. oturduğumuz kafede kedi gelince hepsi masanın üstüne çıkıyor. utanıyorum artık bunlardan. ben de kediyi kucağıma alıp onları seyrediyorum.

fare insandır.

naapıcakları belli olmuyo ya, ondan olabilir.

mesela severken birden tepene sıçrayabiliyo ya da birden pandik atar gibi pati atıyo. ani ruh değişimleri olduğu için korkuluyo. ya da kısık gözle bakıp tıslayanlar var. önceden ben de korkardım.

bi de nescafe reklamı mıydı o çöpten 2 metre sıçrayan kedi vardı. he işte onlar da gerçek, o da korkutuyo.

kedi kelimesi örümcek kelimesi ile yer değiştirdiği takdirde rahatlıkla empati kurabileceğim bir korku. zira aynı masada oturduğun kişi kediden korkuyorsa o sohbet zırt pırt sabote edilebiliyor. bi'de gayriihtiyari kediyi yanına çağıran bir eylemde bulunduysan vay haline. küfür etmişsin gibi yüzüne bakılır.

cocukluk travmasi.*

oldukca yaramaz olan cocukcagiz; seveyim derken dengesiz birine denk gelir, algilari yerinde de olmadigindan*, cekiverir hayvanin kuyrugunu. hayvan da korku icgudusuyle boydan boya tirmalar cocugu. hayvanlarla hasir nesir bir cocukluk yasarken; birdenbire k’sinden bile korkar hale gelir.

buyurken; muhabbeti yapildiginda kasinmaya baslar, adini duydugunda telaslanir, gordugu yerden kosarak kacar, apartmanin girisinde var diye eve girebilmek icin birilerinin gelmesini bekler caresizce, cayir cimen asigiyken kendini camekanlar arkasina hapseder, hatta gun icinde 3 saniye gordugu gece uykusunda kabusu olabilir.

ilerleyen yaslarinda; korkusunun ustune gitmeyi dener, sarhos olup sevmisligi de vardir ama ayikken hala korkuyordur. en azindan adini telaffuz edebiliyor, sokakta gordugunde karsi kaldirimdan da olsa yuruyebiliyor, soguk kis gunlerinde usumesinler diye hayvan evi yapip mama dagitiyordur. etrafinin dalga konusu olmasi da cabasi iste.

bu bile bi’ gelisme be, uzmeyin korkaklari. (bkz: bir arkadaşım ekolü)

küçük yaşlardayken kedi saldırısına uğramam sonucu ortaya çıkan korkudur. bu konuda haksız olan taraf benim. çünkü kedi reisi fena kızdırmıştım. o da dersimi vermek için sen misin benimle uğraşan şimdi yedim seni ulan. kaçma ulan kaçmaaa. bu bana yapılır mı be dercesine peşime verdi.
işte o günden beri korkarım şu hayvancıklardan. özellikle yolda yürürken arabalardan ve çöp konteynerının yanından geçmemeye çalışırım. nereden çıkacakları belli olmuyor sonuçta.*
ayrıca kediden korktuğunuzu duyan kişilerin şöyle tepki vermesi muhtemeldir.