yükseklik fobisi

soğuk terler döküyorsunuz. bacaklarınızın jöle gibi olduğunu hissediyorsunuz. kalp atışları hızlanıyor, vücudunuzu ateş basıyor. yüksek yere çıkınca hissedilenler bunlar.

(bkz: yaran yanlış okumalar)

yükseklik lobisi olarak okudum. asya açılmadan ben kapanış yaptım. ne lobisi derken fobiymiş.

10 metre ve üzerinde aşağı kolay kolay bakamam. helikopter pilotlarına hep hayran kalmışımdır.

bir tek yaşayanın anlayabileceği fobidir. kabuslarımda her zaman yüksek yerlerden düşerim, asansörle otuzuncu kata çıktığımı görürüm ve sıçrayarak uyanırım. yüksek bir katta oturuyor olmamız da cabasıdır; asla çamaşır asamıyorum ve demirlere yaklaşamıyorum.

kayınpederimin yükseklik korkusu varmış efenim:
ben de onu çeyiz getirme merasiminde, kadınlar evde gerekli iş ve işlemleri yürütürken gezdirmeye çıkardım.
bursa'ya gelmişsin o kadar şehir değiştirip, dünyanın sayılı teleferiklerinden birinde yolculuk hazzı yaşatmazsam olur mu hiç.
pindik biz bursa-uludağ teleferiğine yaklaşık 20-25 dk yolculuk. dile kolay 150 m'den 2200 m'ye çıkıyoruz.
adam manzaraya terse oturdu. put gibi, kımıldamıyor. ben anlam veremiyorum tabi, herkesin kapmak istediği koltuğu reddetmesine. sadece arada bir gözleri oynuyor, bana cevap verirken o da.
aradan aylar geçti de rastgele bir muhabbet esnasında öğrendim yükseklik korkusu olduğunu, eşimden. laaaaayyynnnn dedim, vay babağan anağan kemüğüne... olum ben senin babanı teleferiklen uludağa çıkardım ya laaa :d

bu bizim evrimle genlerimize işlenmiş bir histir.bu çekince olmasa,evrimde elenir bu zamana gelemezdik.en korkusuz insani bulun illaki korkacaktır,belki 20 belki 100 kat çıkmak gerekir ama o korku hissedilir. yani ben yüksekten korkmuyorum diyen insanlara çok inanmıyorum,4. kattan baksam ben de korkmam.

sandalyeye çıksam bile yaşadığım korku. çıkınca inemiyorum, inmeye de korkuyorum.

bende çok fazla olmayan bir korkudur.

mesela uçağa binmekten korkmam ama merdivene çıkamam öyle değişik bir durumdur işte.

hayal gücüne türlü düşüş ve ölüş sahneleri yazdıran ızdırap.

yukarıda orneklendigi kadar değil, yani teleferik, uçak, asansör gibi şeylerde değil de, söyle bir apartmanın 4.kattan sonrası, balkonundan bakmak, bana tarifsiz duygular yaşatıyor. sanki o an, oraya aşağı atlamak için çıkmışım hissi, ya da birisi beni aşağıya atacak, yani kesin düşeceğim buradan başka yolu yok.

bilmiyorum çok tuhaf bir duygudur ki, ancak yaşayan bilir.

şahsen yaşadığım fobi. hayattaki tek korkum.

(bkz: rakım fobisi)

atlsyıncaya kadar fobi atladıktan sonra hobiye dönüşen bir aktivite.

(bkz: akrofobi), yüksek yerlerden korkma durumudur fakat aslında fobi dediğimiz şey çok uç noktalarda yaşanan korkulardır. yükseklik birçok kişiyi rahatsız edebilir, bu durum fobiye dönüştüğünde ise kişi fiziksel ve duygusal olarak aşırı tepki gösterir. aşırı panik, ağlama, titreme, terleme, bayılma vb. gibi.

eğer akrofobi'nin nedeni travmatik bir olaya bağlıysa, terapi yöntemi ile bu aşırı korkuyu önlemek için güzel ve sağlıklı ilerlemeler kaydedilebilir.

zor duruma sokan bir korkudur.

çoğu kişide olduğunu düşündüğüm fobidir. yalnızca korkma yüksekliklerimiz farklı.

bazen hayal ettiğim de bile heyecanlanmama sebep olan fobi.

nefesimi kesen fobidir. sırf bu yüzden salıncakta bile sallanamam.

dizlerimin arkasında bir karıncalanma oluyor, tuhaf oluyorum ya. düşünmek bile yetiyor. şu an da öyleyim. korkuyorum sözlük.

bana kötülük yapma, al beni yüksek bir yere bırak ben kendi kendime eriyeyim dedirten fobidir. bir insanın yüksek bir yerde dolaşan birisini gördüğünde bile avuç içleri terler, kalp atışı hızlanır mı yahu.

sahip olduğum fobi. alay edebilirsiniz çünkü üst geçitten bile korkuyorum. ha böyle birini ahşap ve sallanan bir köprüden geçmeye mecbur bıraktılar bir ara aklım çıktı yeminle