kendi kendine konuşanlar deli midir sorunsalı

değildir be ya. kablosuz kulaklık kullanıyordur.

insan sancısı çekmek.

değildir tabiki. ben evden çıkarken fenerbahçe konuşmaya başlıyorum, eve gelene kadar şampiyonlar ligini alıyoruz. ne deliliği kardeşim ?*

asla değildir. önce kendine anlat baktın anlattıkların mantıklı sonra yay etrafa.

deli olduklarını sanmam,
muhakeme yeteneklerinin kuvetli olduğunu düşündüğüm insanlardır.
bir de,
hani doğal bi tatlılıkları vardır.
samimiyetlerine güvenilir.

öyleyse hepimiz deliyiz. değil miyiz?

kendi kendine konusmak saglikli bir sey delilik degildir, 2-7 yas arasinda baslayan bir süreçtir. tabi önemli olan görsel ya da isitsel halüsinasyonlar yasamiyorsaniz, (o zaman psikiyatriste gitmek gerekir) beyin için saglikli süreçtir, ders çalisan ögrenciler ezberlemek için yüksek sesle tekrar eder mesela bu uzun dönemde hatirlamayi kolaylastirir. sessizce düşünmek yerine, kendi kendinize konuştuğunuzda, beynin konuşma ile ilgili bölgelerini aktif hale getirdiğiniz için, üzerine kafa yorduğunuz konularda farklı perspektifler kazanmanız mümkün olabilir; çünkü düşünceler, artık yeni beyin bölgelerce de işleniyor demektir. bu sayede göremediğiniz şeyleri görmeniz, fark edemediğiniz şeyleri fark etmeniz, keşfedemediğiniz şeyleri keşfetmeniz mümkün olur.

ne alaka ya.en çok beni anlayan ya da anlamasa bile dinleyen bir tek ben varım.canım ben.biz deli değiliz böyle düşünenler manyak

bir ben var benden içeri ben onunla konuşuyorum.

bilakis onlar en akıllısıdır. geçen üniversite sınavına girerken arabanın anahtarını teslim edecek büfe varmış onu arıyorum, bir yandan da kendimle konuşuyorum, nerede bu büfe of geç kaldım hay lanet diyerek. bir amca seslendi ardımdan. fakülteyi mi arıyorsun diye ? yok dedim anahtarı bırakacak yer arıyorum. meğer oğluyla aynı yerde giriyormuşum sınava. getir dedi bizde kalsın çıkınca alırsın. allah razı olsun dedim. sınav boyunca araba inşallah bıraktığım yerdedir korkusu zaman zaman içimi kaplamadı değil elbette.
sonuç, araba bıraktığım yerde.
sonuç 2: kendi kendime konuşmasam ya sınava girmeyecektim ya da gömecektim anahtarı toprağa. kendinizi sevin efendiler, bol muhabbet bol sohbet.
sonuç 3 : güzel insanlar hala var evet, umut da.

insan kendi kendine konuşmaz. kendi bilinciyle konuşur, iç sesimiz dediğimiz olay. ve normal bir durumdur.

müziği duymayanlar dans edenleri deli zanneder, yani kendiyle konuşmanın rahatlığına varmayanlar da dahil bence.

deli degildir hatta ortalamadan akilli olabilir bence. kafadaki düşüncelerin dile dökülmesi olayı bambaşka kapılar açıyor insanda.

değildir. değiliz. değiller. değilizdirlerdi.

monolog ise sorun ama diyaloğa döndüyse sorun büyük.

evde genelde yalnız olduğum için sıkça yaptığım eylem ama maske takmanın verdiği güvenle dışarıda da fısıltı halinde konuşmaya hatta şarkı türkü söylemeye başladım. sanki maske olduğu için kimse duymuyor gibi hissediyorum. asıl sorun maskeyi tamamen çıkarınca başlayacak.
delilik değil sadece yalnızlık.

maskeyi çıkardığımızdan beri yaşadığım en büyük sorun. yani şu maskeyi bunun için takarsım var kendi kendime özgürce konuşabildiğim, mırıl mırıl şarkı söyleyebildiğim, yolda gördüğüm insanlara özgürce mimik yapabildiğim için çok mutluydum. şimdi bu anlamda kısıtlanmış gibiyim, işin kötüsü kendi kendime umuma açık yerlerde konuşma huyumdan da vazgeçemiyorum. bence ben deliyim ama sizi bilmem.

işte o benim. en yakınımin ruh hastası olduğumu düşünüyor olması dışında bir sorun yok. hayat zamlı, kuşlar uçuyor..

askerde nöbet tuttuğum esnada kendi kendime konuşurken nöbetçi komutana yakalandım. tabii kendisi benim telefonla konuştuğumu zannedip telefonunu çıkar diye azarladı beni. sonra telefonla değil de kendi kendime konuştuğumu anlayınca adam bir acır gibi oldu bana. belki deli olduğumu düşündü. belki de bir delinin elinde tam otomatik dolu bir tüfek olduğunu farkettiği için ve bir kaç saniye önce bağırdığı için ufaktan altına sıçtı, bilemiyorum artık. adam dikkatli nöbet tut diyip gitti.
kendi aranızda konuşmayın diyerek bir deli şakası yapsaydı halbuki bayağı komik olurdu. ben o gittikten sonra kendime bu şakayı yapmıştım zaten. bayağı da komik olmuştu.

artık sokaklarda çok miktarda görüyoruz. gerçi telefonla konuşuyorlar ama dışarıdan bakan telefonla mı konuşuyor, kendi kendine konuşuyor anlayamıyor.
çok değil 15 yıl önce bunları bakırköy'de iki hafta kadar misafir ederlerdi.