kendini bilmek

kendini tanıdığını zannedenler varsa lütfen yapmayın.

insanın ne olduğu zor zamanlar ve saniyelerde belli olur. çünkü iradeyi zorlayan huzurlu zamanlar değil stresli zamanlardır.

birisi kafanıza silah dayarsa eğer ne hissedersiniz? korku? endişe? panik? adrenalin? hangileri mesela hiç biliyor musunuz? işte lütfen kendinizi tanıdığınızı sakın ola zannetmeyin. savaşacak mısınız? kaçacak mısınız? ağlayacak mısınız? liste uzar gider.

her zaman şunu savunurum: “kendini bilmek, her zaman mütevazilikten önde gelir.”
birisi sizi övdüğünde siz de üstüne kendinizi övün çünkü siz olduğunuz için övülüyorsunuz. kendinize bu güzel hissi yaşatmak da en büyük haklarınızdan. bu his sayesinde kendinize güvenmeyi sağlar. kendinize güvenmek başkalarında güven arayışına girmemenizi sağlar. ve bir sürü şeye de sebep olur. kendinizi bilin.

" ilim ilim bilmektir
ilim kendin bilmektir
sen kendini bilmezsen
bu nice okumaktır" demiş yunus emre

hemmen çeviriyorum sizlere:
'ne yapıyor, nelerle uğraşıyorsub sen tanrı aşkına? kendini bilmedikten sonra...' demek istemektedir.

yani kendini bilmek her şeydir. kendini bilmeze ise her şey, hiçbir şeydir.

hiçbir şey bilmiyorum teşekkürler

çok net bir şekilde haddini bilmek ve ona göre davranmaktır.

kendini bilmek
kırık bir aynada
yüzünü dilim dilim dilmek
bir hokkabazın şapkasında
yok edilmek
dışı kirli bir camı
içeriden silmek.

kendini aşıcak kendini bilen.

insanın doğumundan ölümüne kadar geçen süreç gibi, bir ömür süren eylem. insanın fiziksel gelişimi gibi ruhsal gelişimidir kendini bilmek. elini ayağını bilmekle başlarsın. neticede, son merhalede nereden gelip nereye gittiğini bilirsin. rızık allah'a ait. yani bedenen gelişip büyümen senin elinde değil. bu allahın lutfu, yardımı, verdiği avans. zihnen büyümek ise tamamen senin emeğine bağlı.

anadolu'da ergenliğe ulaşmak manasında da kullanılır.

kendini bilmek halleri bilmektir bence. sen ve ben farklı durumların içerisine bırakılmış haller yumağından başka neyiz ki. bugün beni sevindiren şey yarın seni sevindirecek ve ne olursa olsun sonunda bir keder dolacak içimize. kederimizden ölmediysek eğer, bu defa kederin içinden seveceğiz hayatı, insanları, bizim gibi olanları ve olmayanları. sevinci keder gözlüklerini çıkarmadan tadacağız. bugünkü bilgi "ben" dediğim şeyi tüm varoluştan ayıracağım şekilde örgütlenmiş, yani yalnızlık benim sadece kaderim değil aynı zamanda felsefem olmuş, ama düşünün bir: ben bana ait değilim, sen sana ait değilsin. "hangi yıldızlardan düşüp bulduk birbirimizi?" özetle kendini bilmek bana verilen benlik vasıtasıyla tüm varoluşu bilmektir aslında

işte bu çok önemli aksi halde komik olunuyor.

herkese nasip olmaz, nasip olan da zaten öyle odağını yakınındaki yöresindeki insanlarda tutmaz.

yaa denk geliyor bazen ortamlarda falan kendi götündeki boka bakmadan aa milletin götü boklu diye etrafa nutuk atılıyor falan. çok gülüyorum yaa ben.

ya evet olay danimarka’da geçiyor.

çoğu insan sanmak kısmında kalıyor. bilmek herkese nasip olan bir farkındalık değil.

benim kafam bazen duruyor çalışmıyor ciddiyim.
böyle analitik zeka tipleri oluyor.
nasıl da güzel farklı düşünüyor. belki de sözelci olduğum için komple bambaşka şeyler düşünüyorum.
nasıl kendini bilmek, nedir bu durum. potansiyelini mi bilmek. yapamam dediğim beceremem dediğim şeyleri yaptığım oluyor.
tam tersi olduğu da oluyor. bu nasıl kendini bilmemezliktir.

kendini bilmek ne allasen ?
kimin gözündeki kendini ?
kimin seni nereye koyduğunu ancak geri bildirimlerle ve çok küçük ihtimal sezgilerinle bilirsin.
insan kendini sadece ailesine karşı bilebilir !

kendini tecrübe etmek.