kendinle savaşmak

daha önce pek çok yerde dile getirdiğim gibi beş para etmez ama ilkeleri olan bir adamımdır. yani çokta bir kıymetim yoktur en azından kendi nezdimde. benim yaşamdan anladığım tek bir şey var oda kutsal olan yegane şeyin insanlık onuru olduğudur. insanın sahip olması gereken erdemlerden başka hiç bir şey mühim değildir benim için, buna şahsımda dahildir. insanları her zaman anlamaya çalıştım, büyük bir gayret gösterdim, çoğunluklada bunu başardım kendimide ihmal etmedim bu arada. tahammül edemediğim çok nadir şeyler vardır. bunlardan biri şımarıklık diğeri arsızlık bir insanda bunları şahsıma karşı sergileniyorken görünce tepki göstermemek için dişlerimi sıkarım, içimdeki canavarı sakinleştirmeye çalışırım. dayanamadığım zaman kafamda kuyruğu birbirine değmeyen kırk tilki dolanmaya başlar. verebileceğim en sert karşılığı tasarlarım, buna karşılık alabileceğim tepkileride hesaba katıp her şeyi önce kafamda en feci şekilde yaşayıp bitiririm. daha sonra muhattabımın karşısına geçip onu kendimden korumanın verdiği özgüvenle hiç bir şey olmamış gibi görmezden gelmeyi seçerim. kimse bana anlam veremez. öyle boş bakarım ki gözlerine, karşımdaki orda olmadığına ikna olmak üzeredir.

kendine hakim olmak demek, kendinle savaşıp olayları kendi içinde halledebilmek demektir. insanlarla savaşmak, kavga etmek, yenmek yada yok etmek, kaba kuvvete dayanır, ilkel ve vahşi davranmayı gerektirir kolaydır, çözüm getirmez sorunu erteler. insanlık tarihi şavaşlarla doludur, uğruna savaşılan şeylerin hiç biri kalıcı olmamıştır, çünkü erdemler dışında kıymetli ve var olmayı gerektiren, geleceğe kalabilecek hiç bir şey yoktur. bu erdemlerden en önemlisi kendine hükmetmekle ilgilidir. arzularına, duygularına karşı koyabilme gücüne irade denir.

irade, en büyük savaşı kendi zihninde, kendinle verip elde ettiğin zaferin adıdır. ejderhalar gibi saldıran hırsların, öfkelerin, kibrin karşısında çelik gibi sapasağlam, dimdik durup asıl düşmanlara göğüs gerebilmektir irade.

şüphesiz ki diğer insanların ahmakça sözleri yada dengesiz tavırlarıyla kontrolünü kaybeden kişi zayıf ve acizdir. vahşi bir hayvandan, bir saldırı karşısında beklenen ilk hareket ya kaçmak yada karşılık vermektir. dengesini kaybeden zayıf kişide ya düşer yada düşmemek için bir yerlere tutunur. iradesi kuvvetli olan ise hiç bir şeyden etkilenmeyeceği için asla dengesini kaybetmez. elbetteki insan kusurlu bir yaratıktır ve her an dengesini kaybedip düşebilir, lakin iradesini kullanıp tekrar düştüğü yerden de kalkabilir.

daha çok yoran bir şey yok sanırım.

girilen en cetin savas olabilir. bir tur eziyet bile sayilabilir.
bilincaltinda olusturulmus kaliplardan sıyrılmak, keskin sekilde setleştirilmis sınırlardan geçmek, konfor alaninı terketmek zor meseledir. cesaret ister, guclu bir irade ister, birazcik da gozu karalık ister. hepsinin benlige yuklenmesiyle de savas baslar. . . gazalar mubarek olur umarim.

mantıksız davranıştır.
olumsuz bir özelliği varsa onu olumlu bir özellikle değiştirmeye çalışır, kendiyle savaşmaz, savaşmamalıdır.

benimle sakın savaşma, kazanırsan, kaybedersin.

sonunda kendin olmaktan geçiyor ve tabi kendin de geçiyor. olsun.

kazansanırsan yeni bir bahar, kaybedersen depresyon.

uzak doğu felsefi akımlarının favori konusu

kendimi çok severim aslında. bunu bir narsizm olarak algılamayın ama. sadece kendimi ellerimin üstünde tutmaya çalışırım her zaman. ama bazı anlar geliyor. ve ben bazı konularda( hala aşamadığım) hala kendimi suçluyorum. o anlar çok zehirliyorum kendimi. bunun için iyo bir psikoloğa ihtiyacım var bence.

ben buna kendine delikanlı olmak diyorum.

ben kendi kendimle savaşırken delikanlı olamıyorum. kendime bile söz veremiyorum. söz veriyorum sonra içimden bir ses yok lan daha neler diyor. iç sesini dinlemek, hatalarınla kendi içinde yüzleşmek zor geliyor bana.

sonuç olarak hatalarımı kabul ediyorum, telafisini yapıyorum ama iş kendine söz vermeye gelince büyük çuvallıyorum.

galiba içimde yaşayan lan bırak mal mısın oğlum ya da hadi hadi yapmam deme yaparsın sen diyen sesi susturmalıyım.

tek bir savaş da değil sürekli bir muharebe, halimiz harap.

insan kendisi ile savaşamaz.

ben gemilerimi limana çoktan demirledim.

ölene kadar barış görmeyecek olman demektir.
aptallığın lüzumu yok ama yine de herkes kendisi bilir.

galip geldim ilk defa. hallettim bu sefer. artık hayalim yok sözlük şimdi ne yapacağım?
bir seferliğine dile gel ayıp ediyorsun artık.aa.
depresyondayım zaten sürekli uyuyorum.

galibin her şekilde yine kendin olması gerekirken, iki tarafında aynı şekilde yere serildiği savaş.

kendinle savaşma, kendinle seviş derdim ama sabah sabah insanları mastürbasyona teşvik etmek de istemiyorum.
seviş derken, yeşilçam gibi sevişin.
ağacın arkasından bir biriniz baksın, bir diğer iç kimliğiniz.
böyle böyle şizofreni tanısı alana kadar devam.

bu kişi kazansa da kaybetse de iki türlü de kaybeden taraf olacaktır. en iyisi kendisiyle bir yolunu bulup barışmasıdır.

yine ben kazanıyorum. ama savaştığım ben.

savaşanla savaşılan aynı olduğu için mantıksız harekettir.

gürültülü zihinin daha çok gürültü yapmasından başka bir şey değildir. ancak çelişki ve çatşmalarla var olabilen benliğin bir başka kendini sürdürme oyunudur.

problem çözmek için eğitilen beyin problemin kendisi olduğunu göremez.

savaşı olduğu haliyle yargısızca gözlemlemek, kendim denilen 'kişi'ye - ki esasında öyle biri yoktur - sadece bakmak, anlamlandırmadan, vargıya gitmeden sessizce izlemek yepyeni bir farkındalık alanı açar ve bu farkındalık alanında savaşan ve savaşılan artık yoktur.

hiç bitmeyecek bir yaşam mücadelesi.