kız istemenin kadınları aşağılaması

kız istemek bir törendir. gerçekten isteme mi kaldı gerçekçi olalım. iki aile de bu bereberliğe kayda değer bir itirazları olmadığını bu törenle gösterir.

her törende olduğu gibi bunda da yerleşmiş adımlar vardır. çikolata gondol vs. hediye edilmesi, kahve sunumu, tuzlu kahve, "allah'ın emri..." ile başlayan cümle. anıtkabirdeki nöbet değişimi nasıl askeri bir harekat değilse, kız isteme de kadın pazarlığı değildir.

aile kısmı veya bu tip geleneksel törenler umurunuzda değilse zaten bu işe girmezsiniz. gönüllükle yapılan bir etkinlik.

edit: kaldı ki geçmişte de, aile ayı değilse, bu iş daha operasyonelken kıza "gönlün var mı?" diye sorulup rızası alınırdı. kız isteme, kızın rızası olup olmadığını iki aileye de duyurma işlevi görürdü. aile ayıysa bugün de kız istenmiş istenmemiş bağımsız eleman kalır.

kız istemiyorsunuz kızın babasının rızasını istiyorsunuz. bundan sonra kızını ben koruyacağım ve seveceğim diyerek bir babanın gönlünü serin tutuyorsunuz. tabiki kız profili artık eskisi gibi değil. evden kaçanlarından tutta aşkım sen ikincisincilere kadar özgürlüğü iliklerine kadar hissetmiş kadınlarımızın değil babası sülalesi rahattır. öyle bir durumda babasından izin almama gerek yok. tabiki geleneklerine sadık dini bütün bir güzele gönlümüzü kaptırırsak babasından istemek farz olur.

artık sen ilksin diyen kız da pek kalmadı, öncesinden sadece bir tane değil üç dört sevgilisi olmuş oluyor. bir kadın olarak bunu net söylüyorum o nedenle sen ilksin diyene de ikincisin diyene de inanmayın. beş bin kız arasından bir tane çıkar belki ilksin diyen. babadan isteyeceksiniz ama eşya gibi değil baba da eşya kiralar gibi davranmayacak tabiki. verdim gitti diyenler sanki koyun pazarında el sıkışır gibi sattım gitti diyor. aşırı gelenekselciliğin ve cahil dindarlığın getirdiği yozlaşmalar bunlar.

ataerkil bir gelenek. isteyen bunu kabul ederek yapar zaten. herkes modern yaşayacak diye bir şey yok. geleneksel yaşamı sevenler de olabilir.

adı ailelerin tanışması olsa çok daha hoş olur...

tuzlu kahve içen erkek de net maldır..
iğrenç bir ortam. cidden boğulurum böyle ortamlardan. tiksiniyorum. öğkk.
samimiyetsizlik..

sembolik yapiliyo ya su an.

adam/kadın yıllardır psikiyatriste gidiyormuş ama bir faydasını görmüyormuş. sonunda doktora çıkışmış, "doktor bey/hanım, yıllardır bana bir faydanız olmadı, neden böyle?" doktor cevap vermiş, "çünkü sizde aşağılık kompleksi yok, siz gerçekten aşağılıksınız."

egoları ve kibirleri o kadar yüksek ki nerdeyse mübalağalı yalakalık dışındaki her şeyi aşağılama, hakaret, taciz, tehdit, tehlike olarak görüyor gezegenin en iyi korunan, kollanan, kayrılan, en bedava yaşayan demografik grubu.

orta yaşlı teyzelerin yürüttüğü, kızı her aşamada yücelten, oğlanı da tuzlu kahveyle, diz çöktürerek, ayağına basarak, sırtını yumruklayarak, envai çeşit şımarık taleple oradan oraya koşturarak çalışan sürecin daha ilk adımı kadınları aşağılıyormuş!

eskiye dair ne varsa itin cebine sokulduğu çağda yerine konan tek şey psikolojisi bozuk yığınlar. herşeyin plastik, herşeyin kullan at olduğu çağın çocukları doğanın kendisiyle çatışanlara karşı ne kadar acımasız davrandığını bilmiyor. ama öğrenecekler.

yakında sekste edilgen konumda olmak da kadınları aşağılıyor, erkeği yüceltiyor derlerse şaşırmam.

(bkz: yok artık devenin pabucu)

tam tersi, kadınları yüceltmektir. bir kızı sevdin ve onunla anlaştın, resmiyete dökülmesi için kız ailesinin onayı hem kıza hem de aileye bir saygı hareketidir. aileye haber vermenin en ince yoludur. hiç kimse sahipsiz değildir. ebeveyni yoksa yakını ya da manevi bir büyüğünden istenir.

kızı gördün, beğendin belki tanıştın belki tanışma imkanı bulamadın, görücü usulü evlilik için de doğru merci kızın ailesidir. ailenin yeri önemli olmasına rağmen evlilik konusunda son sözün kızın fikrine göre söylenmesi gerekir. kızın duygularına önem verilmezse, hislerine ters bir karara zorlanırsa bekarlık ya da evlilik kızı mutsuz bir yaşama mahkum eder.

istemeden verenlere kıyasla, isteyip verince daha yüksek değerlendirilmesi beklenir, oysam.*