manastırlı hilmi bey'e üçüncü mektup

yaşamaya yerleşiyor seniha kendi yaşamına —
güvercinsiz bir avlu mu? olabilir sırları dökülmüş bir ayna?—
oysa çok geçti yıllar yıllar yıllar her geçen yıl elinde sanki yıprak, filizi yıllar 'şey' sözcüğü gibi bağıntısız ağaççileği gibi durduğu yerde bir ezinti piyano tuşları —tek tek bakıldığında— çarçabuk bir göz atıldığında ayrıntısız —beyaz— yıllar seniha gözlerinin altı uzun menekşe.
dün korkuttu beni —bazan oluyor— kocası izmir'de yaşıyor, karşıyaka'da sahici bir ayrılığın dikişini dikiyor seniha mavi mavi usul usul yani kocası —ben sevmedim hiçbir zaman— ikizini bulmuş diyorlar. seniha aldırmıyor pek , aldırmıyor da pudralar, kremler tiksindiriyor onu bu yüzden bohemya kaseyi kırdı dün sabah saçlarını kesecek oldu sonra da sustu sustu sustu akşama dek hüzünler acılaşıyor hilmi bey geceler katı ve parlak — ansızın yere düşen laciverdi bir kestane sesi— acılar da acılaşıyor gittikçe sanki bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi ödünç alıyorum seni bazen çoğu kez geceleri niye almayayım —kaç güz geçti— ıslak kaputun gibi kokardı güzler seni sevdiğimi unutmuşum hilmi bey seni de unutmak istiyorum artık unutmak! ama nasıl sözgelimi çok hızlı oynuyorum beziği içkiyi çabuk çabuk içiyorum her şey bir hıza dönüşüyor —çoğu zaman- odamı giyiniyorum odamı soyunuyorum yerlerini değiştiriyorum eşyaların dışarı çıksam, bir tramvaya binsem bir durak ötede hemen iniyorum boynumdaki annemden kalma kolye —pembe bir buğu, uçup gidiyor— bazan koparıyorum, yeniden diziyorum gökyüzünde kalın sırça ben dünyaya tutuyorum kendimi, bakılıyorum nedense hep böyle sanıyorum 'nerdesin, akşam oldu' biraz anımsıyorum sen bahçe kapısından girerken bir kendim gibi caddelerdeyim zamanın minesi soldu hilmi bey demeye getiriyorum.
geçenlerde nisuaz'a gittim cemal'e birlikte hasır koltuklara oturduk dışarda kar serpeliyordu, iki elma, külde pişirilmiş giderek küçülüyordu —gözleri cemal'in— kahveyle konyak içtim cemal tarçın içti, konuştu biraz herkes bana bakıyor, herkes bana bakıyor, herkes bana bakıyor —bana öyle geliyor— bacaklarım —işte!— güzeldir çok aralık kapıdan kış kokusu doldu içeriye ürperdim —işte!— omuzlarım da güzeldir ama ben kaçarak yaklaşıyorum her görünmeye uzaktan uzağa gözgözeyim uzaktan uzağa öpüşüyorum uzaklarda biriyle sevişiyorum erkeğe benzer yalnız bir dişiyim ben evet evet öyleyim.
hiç değilse öyle olmalıyım her neyse..
az sonra muhassen geldi —tanımazsın- kurtuluş'ta, aynı caddede oturuyoruz sevişmenin gölgesi gibidir yalnızken düşünmenin dişisi evini işletiyor —bana ne bundan— konyak içiyor o da sonra bir konyak daha kıpkırmızı gülüyor —gülsün, iyi— bütün gövdesiyle gülüyor bende gülüyorum vitrinlerdeki kesme bardaklar şarap şişeleri, bir gemi resmi gülüyor durmadan hepsi karşıda bir ev, kırk odalı sanki her odada bir boy aynası her boy aynasında beyoğlu'nun bir parçası durmaksızın gülüyor yağan kar hemen eriyor yere düşer düşmez gülmüyor, gülümsüyor makyajını tazeliyor muhassen kalkıp gidiyor acının kış ayları, diyor birdenbire cemal içine çekilip de soğuktan oyuncağını orda bulamayan bir çocuk gibi —evet, hiç çocuk olmadı cemal olmayacak da— kalkacağız birazdan acının kış ayları ne yapsam belirsizim.
eve dönüyoruz —soldu minesi zamanın— bugün de bir şey yaptık tam kapıdan gireceğiz uzakta bir laterna sesi bir kadın ağlaması pencereden sarkıtılmış bir sepet sepette bir karnıbahar patlaması sarı elmalar içeri giriyoruz bu kapı hiç değişmez mi, diyor cemal bu kapı ve her şey.