mutluluktan ağlatan olaylar

üzüntüden bile ağlayamıyorum, ayrıca kim kaybetmiş mutluluğu da bir de mutluluktan ağlayacak, peh!

kim?
varsa paylaşsın belki bizde nasipleniriz. hatırlamıyorum bile o kadar uzun zaman oldu.

yakın zamanda geçirdiği bir kaza sonucu yürüyemez hale gelen oğlumun* ameliyat olmasına gerek kalmadan iyileşmesi. bacağında oluşan durumun ultrasonunu doktora gösterdiğimizde ilk 10 günün kritik olduğunu söylemişti. raporlu olup okuluna dahi gidemediği bu 10 günlük süreçte doktorun reçete ettiği jelleri uyguladım, bir de her gün ona kemik suyu içirdim. doktor, tamamen iyileşmesi için 6-8 hafta gibi bir süre gerektiğini söylemişti ama 4 haftanın sonunda iyileşti çok şükür. ben bu hızlı iyileşmeyi kemik suyuna bağlıyorum. kaderde stokladığım kemik sularıyla birlikte mutluluktan ağlamakta varmış.*

o zaman şehir dışında yurtta kalıyordum. tıp fakültesi her fakülteden erken açılıp geç kapandığı için yurttaki herkes gitmişti, tek tük insan kalmıştı. bizson sınavlarımızı oluyorduk, aileme de sürekli ben hallederim diyordum.

ama tabi aşırı bunalmıştım, tektim, ders çalışmam gerekiyordu. bir iki gün geçti, böyle bir akşam ben yine masamın başında içim dolu bir şekilde otururken bir anda kapı açıldı ve içeri elinde valizle ablam girdi.

yani ben yerimden nasıl kalktım,
onun yanına nasıl vardım,
mutluluktan boynunu zedelercesine sarılarak nasıl ağladım,
halen bile flu.

ahahah. halen daha çok saçma geliyor.
bana bir daha böyle sarılmadın hiç diye dalga geçer halen kendisi.
bazı an’lar gerçekten çok kıymetli ya,
insanın ailesi gibi yok,
asla asla.

ben huzurdan ağlamıştım. anlaşılmak huzurludur.
pek az yaşanır.