nasılsın sorusu

iyi diyelim, iyi olsun.

soruldugunda, "sana ne, sanki umurunda mı" diye haykırmak istedigim soru kalıbı. soru kalıbı diyorum cünkü insanlar gercekten nasıl olduğumuzla ilgilenmiyor.

eh işte.

karma karışık, öyle böyle, tatsız tuzsuz, sessiz sakin, yıkık dökük, ,yorgun argın.

harikayım.

hiç kimsenin kimseye tam anlamıyla sormadığı soru. geçiştirilen, umursanmayan, görmezden gelinen ama herkesin de çok ihtiyacı olan bir soru.

muhteşemim

depresif, sinirli, nalet bir adam oldum.

nasıl mıyım? :)

çoğu zaman öylesine sorulan soru. nasıl olduğumu geçekten merak eden biri olmadığı için 'iyiiğ, idare ediyoruz' der geçerim.

artık ve maalesef içinde gizli gizli "inşallah senin halin benimkinden beterdir" inancı taşıyan soru kelimesi.

keşke biri ciddi ciddi sorsa nasılım diye. çünkü ben bile bilmiyorum.

nasıl mıyım? bahtsız bedeviden hallice işte buyrunnn;

mesaim olmadığı için sabaha karşı 5 gibi uyudum.
saat 9 da çok yoğun gel diye hastaneden aradılar.
kalktım gittim. ama hastane nasıl kalabalık, nasıl ana baba günü anlatamam. oturmadım desem yeridir. 5 - 10 dk ya oturuyorum, ya oturamıyorum.
saat 4 oldu mesaim bitti tam çıkmaya yeltendim, sistemsel bir sorunla karşılaştık ve onu o an halletmem lazım. yarım saat onun koşturmacasıyla uğraştım.
hastaneden çıktım, markete uğradım söylemesi ayıp tavuk aldım. sonra eve geldim. evde tavuğa bi baktım ana son tüketim tarihi bugün ve biz bugün tüketmeyeceğiz bunu.
atladım motora tekrar markete geldim. motoru park ettim tam bir adım attım baktım motor devriliyor. bir refleksle yakaladım . bi baktım motorun ayaklığı kırılmış * , neyse onu park ettim düzgünce, içeri girdim iade işlemleriyle uğraştım (markette nasıl kalabalık) 10 dk sıranın bana gelmesini bekledim).
çıktım marketten doğru motorcuya. abi dedim buna böyle bişi oldu adam da şaşırdı tabi allah allah bu nasıl olmuş yaawww falan diyor. dedim abi ne zamana olur sen bana onu söyle. 1 saate olur dedi. tamam dedim çıktım.
evle motorcu arası biraz uzak dedim ki git gel yapmayayım , yakınlarda bi tanıdığın evi var bi uğrayayım. kapıyı çalıyorum çalıyorum açan yok haydaaa. yine evi yakın sayılacak bir ablamı arıyorum , evdeyse ona gideceğim. telefonu açan yok. bu arada şarjım %1-2 falan ha bitti ha bitecek. neyse ablanın kardeşini aradım allaha şükür o açabildi, dedim evde misiniz ben geliyorum. gel gel evdeyiz dedi pıtı pıtı onlara gittim. 1 saat oturdum falan neyse geri motorcuya döndüm. bi baktım anca uğraşıyolar motorla , dediler 10-15 dk bekleticez seni. iyi dedim. yaktım bi sigara. ama nasıl yorgunum, nasıl bitmişim. en sonunda yapıldı motor, geri eve döndüm.
yani bir insan bir günde bu kadar şey yaşamamalı arkadaşlar.
nasıl mıyım?
yorgunluktan ölüyorum

bu sorunun en acı hali budur.

(bkz: kamber ateş nasılsın)

bıkkınım.

ne sen sor ne ben söyleyim.

iç güveyinden hallice. sen nasılsın kardeşim

bir gün sordular “nasılsın?” diye.
ben de geçiştirmemek için başladığım anlatmaya, karşımdakinin boş gözlerle bakmaya başladığını anladığım vakit hemen anlatmayı bıraktım.
o gün bugündür kendime “nasılsın?” diye sormam.
ya ben de kendime boş gözlerle bakmaya başlarsam!
insan kendini anlamalı ama kendine boğulmamalı.
+nasılsın?
-emaneti gezdiriyoruz çok şükür.

herkesin sürekli kullandığı ama karşısındaki insanın gerçekten nasıl olduğunu önemsemeyen insanları hatırlatıyor bana

en samimiyetsiz soru.