nasılsın sorusu

bana kimsenin sormadığını fark ettiğim soru. sanki hep bir zorunluluktan dolayı konuşuyorum insanlarla, gece gece efkarlandım.

soruyu samimiyetsiz bulan arkadaşlar olmuş. zaman zaman ben de bu hisse kapılırım. o yüzden muhabbetin ortasında muhatabımın gözünün içine bakar ''sen nasılsın '' diye sorarım.
ha ben mi. kronik yorgunluk standarda bağladı be ya.

genelde bu soruya verilen cevap samimi olmaz, iyi değilim kardeşim anladın mı?

sonra okunmak üzere ayraç ile yarım bırakılmış bir kitap kadar yalnız,
terk edilmiş bir sevgili kadar kırgın,
balkon demirlerinden bacaklarını sallayıp kendisiyle bile konuşmayan , yüzünde hala tokadın acısını hisseden bir çocuk kadar küs,
ve bu soruyu içtenlikle kimsenin sormaması kadar üzgünüm.

bu pandemi döneminde ara ara ruh halime istinaden nasılsın diyenlere vermek istediğim cevap;

kereviz gibiyim,
oldukça sağlıklı ama tatsız tuzsuz.

iyi knk sen.

tedarikten kalkmış ürün gibi.

iyi değilim ben.

bilmiyorum düşünmedim daha.

emi cevaplamış yerime..

sadece istenilen günlerde günlerini süsleyip sonraki zamanlarda,asmayı bile değil,fırlatmayı tercih ettikleri bir çanta gibi.

bu aralar düşünmekten başıma uzun ağrılar giriyor.
hayat hakkında, anlam hakkında, geçmiş hakkında o kadar çok düşünüyorum ki kafatasımın her zerresinde ılık bir ağrı kol geziyor. sanki beynim kapasitesini iki katına arttırdı. bir düşünce bitmeden öbürü devreye giriyor. düşündükçe ya bazı yollar açılıyor ya da daha da kapanıyor.
her şeyi yorumlayan, düşünen yanım geri geldi.
ilişki içerisindeyken sadece hedonist zevkleri hayal eder, kavgaları düşünürdüm. hep bi belirsizlik bi heyecan bi aksiyon, olaylar olaylar vardı işte. bir insana bi ilişkiye bu kadar enerji harcadığıma inanamıyorum. elbette çok güzel anlar da yaşadım lakin bağımlı gibi olmam ve öyle hareket etmem...
çözeceğim bu durumu, kafaya koydum. *

lise üçüncü sınıftayken de böyleydim. dine vermiştim kendimi. deli gibi araştırır uzun uzun düşünürdüm. o günlerimi hatırladım bu süreci yaşarken.
evet düşünceler arasında boğulmak can sıkıcı evet çok çıkmazlarla karşılaştığım anlar oluyor ama bu bana garip bir zevk veriyor aynı zamanda.

çözümler asla yeterli değil. yeni sorular her zaman doğacak.

iyileşiyorum ve bunu görmek beni oldukça mutlu ediyor.

hiç iyi değilim psikolojik bir bulanımdayım ama erkek olmam buna el vermiyor .bu depresyonu yaşıyamıyorum bile hayata suç atmaya devam ediyorum .ama asıl suçlu olanında ben olduğunu bilerek .kendimi kandırıyorum sence nasılım

kafamın içi milyon tane tilkiyle dolu
bir şeyler başarma hevesim vardı onu da aldılar. şimdi içi boş teneke olarak dolaşıyorum bu evrende.

aslında herkesin birinin bu soruyu sormasına ihtiyacı var fakat toplumumuz aşırı derecede duyarsız. ne yapalım kader bu diyerek geçiştirmekte bir işe yaramıyor çünkü kabullenemiyorum, sahi şu dünyada kabullenemediğim bir çok şey var ama hepsini tek tek anlatmak bir ömür sürer. bütün bunlar fazla düşünmekten olabilir ve kesinlikle de öyle ama beynimin bir makine gibi sınırsız olarak çalışması benim suçum değil. çağımızın en büyük sorunu olsa olsa çok düşünmek olur, kurtulamadık bu beladan.
nasıl olduğumuzun bir önemi yok gibi sonuçta bir sonraki gün aynı hissetmeyeceğiz, konudan çok saptım*herneyse kısa keseceğim diye düşünürken biraz fazla uzun gittim.
sonuç olarak iyiyim sen nasılsın?

karşılaşıldığı an sorulan soruların başında gelen kelimedir. samimiyeti gosterir. iyi sen.

tam kendini kaptırmışken 'duuurr o yediğin aslında noodle değil ' uyarısı ile yemekten vazgeçmekle birlikte yemeği bir daha yiyemeyecek olduğum gerçeği sebebiyle çöken yoksunluk hissi gitti. gidip makarna yicem ben de.

karmakarışığım. sevgiyi terk etmek bana yakışmaz, bile bile acı çekmek hiç yakışmaz. defolup gidiyorum bu şehirden, kim yanımda kim geride kalacak koca bir belirsizlik.

gerçek anlamda sorulmasına hepimizin ihtiyacı var çünkü nasılsın sorusuna "ya iyiyim aslında ama baş ağrılarım arttı" diye cevap verdiğimde karşındakinin "ya benim de şuram ağrıyor buram sızlıyor" diye cevap vermemesini ve önce benim cevabımı önemsemesini beklediğim sorudur.