normal sözlük haykırma köşesi

vakityle radyo d de polat labar 'ın programından esinlenerek açtığım başlık, programa katılan insanlar, ilgili kişiye, makama, geçmişe ulaşmayacağını bilseler bile, bazı olayları durumları pişmanlıkları keşkeleri içlerinde tutmak yerine radyoda haykırıyorlardı, arada hepimizin böyle birt bölgeye ihtiyacı olur diye düşündüm, ufak bir çakıl taşı ile başlıyorum

bu sabah trafikte şeridine girmemem için önündeki aracın tamponuna yapışan arkadaşa sesleniyorum,* ulan beni önüne almadın da işe 30 dakika erken mi gittin, kahvaltının en güzel yerine mi yetiştin, çayın ilk deminin sana mı verdiler, patron konfetiylemi karşıladı seni, prim mi aldın, her sabah birlikte çekiyoruz bu zıkkımı yol istiyorum ya yol, canını değil.

yeter ulan yeteeeeeeeeeeer

inandıgınız tanrı nerede ise topunuzun belasını versin.
edit : sozlük ahalisi hariç.

sevişmek ah ne hoştur yıldızların altında...

bugün de imkansızlığın canımı acıttı be...çok hem de...

bedenlerimiz kimsenin şekilciliği, şukulculuğu için var oluyor değil. her iki tarafın da karşı cinse yüklediği "şurası şöyle olmalı, burası böyle olmalı" safsataları yordu artık, araba mıyız biz. sağlığınıza şükredin, sevin bedenlerinizi.*

her gün bu ülkede kötü haber duymaktan,okumaktan yoruldum.bıktım artık.hiç normal bir gündemimiz olmayacak mı bizim.

bir yazar var sürekli yazım yanlışı yaparak yazıyor ve noktalama işaretlerini de saçma sapan yerlerde kullanıyor. agresif bir dili olmadığı için engellemeye gönlüm razı gelmiyor ama ne zaman bir girdisine denk gelsem kaşıntı tutuyor beni huylanıyorum resmen. kendimi terbiye etmek ve insanlarla barışmak için kendisini takip etmeyi düşünüyorum.

seni takibe alıyorum sayın yazar, bunu öncelikle kendim için yapıyorum. bunu görüp anladıysan lütfen arada ayıp olmasın diye de nokta kullan, kelimeleri tamamlayarak yaz olur mu? iyi bak kendine.

ben çaresizlikten yoruldum. özel ya da genel her çapta hiçbir konunun yolunda gitmemesinden, elimde olsa onlarca kez çözeceğim ama çözdürmedikleri çok basit sorunların benim başıma korkunç ağrılar saplamasından çok yoruldum. her gün ya bu sorunlar bitsin ya da benim hayatım demekten çok yoruldum.* artık kendime bunlar da geçecek diye yalan söylemekten çok yoruldum.

biz niye mutlu değiliz ya? neden herkes mutsuz? ne yaptık bu kadar mutsuz olmak için? ne yaptık be!

içinizde durumu hali iyi olan biri üstüme kitap atabilir mi? lütfen!!!!!!

lan iyiyim dedim diye niye tepeme çıkıp "iyi zaten kaldırır o şakayı" diyip ağzıma kürekle vuruyolar

hep aynı saatte uykum geliyor bu nasıl iş anlamadım.

çoğu tanımın, haykırma değil itiraf olduğu talihsiz başlık.

açıkçası beklerdim: yazarlardan birinin, birine olan aşkını haykırmasını.. .

oooooooooooooooooooof !

sustuğumuzda derdimiz olduğunu anlamayan insanlar, bağırdığımızda yanımızda mı olacak aslan ? neden haykıracakmışız ?

kendine yaslanan dik yürür!

bunalıyorum, doğaya ve insansız bir yere ihtiyacım var. gerçekten söylemek istemiyorum ama hepinizden nefret ediyorum ya.*

olanları hatirladikca sesim nefesim kesiliyor sanki. hatirlayamadikca da delirecek gibi oluyorum. öfkeli hissetmek istiyorum. ama hissedemiyorum. bağırmak istiyorum ben istememiştim neden bu oldu diye. sesimi cikaramiyorum. sadece ağlıyorum. neden baska bir şey yapamıyorum.

yolda garip garip işler yapan, sol şeritte yavaş giden, önünde konya ovası kadar boşluk varken arkasında kuyruk oluşturan, sağa dönmek için sol şeritte aniden duran, ana yola girmek için 15dk tali yolda bekleyen, 2 araçlık yere tek araç park eden* tüm kadın şoförlere sesleniyorum... sizi çok seviyorum, iyiki varsınız.