normal sözlük yazarlarının nefret ettikleri huyları

komünist komünist konuşmam.

her şeyi kafaya takmak. nefret ediyorum bundan nefret.

susmak istediğim zamanlarda bile sırf sol frame durgun olmasın diye yazmak zorunda kalmak. saçmalamak..

hayatı hep siyah ve beyaz olarak görüyorum. bunun neden olduğu sorunları fark ettiğim halde konfor alanından çıkıp inatçılığımı dizginleyemiyorum.

her insan farklı olduğunu hem genetik açıdan hem kültürel açıdan miras aldığı yapıyla şekillendiğini bilsem de yapmadıkları için onlara hoşgörü göstermiyorum.

hayatın içinde akışta kalmak ve kaybolmak varken kendimi yaşamdan soyutluyorum çünkü potansiyelimi kullanmadığımda kendimi başarısız olmaktan korumuş oluyorum ama bir yandan da hayatı ıskalamış oluyorum.

geçmişten gelen bagajlardan kurtulup temiz bir başlangıç yapıp ileri doğru bir adım atmak varken belirsizlik ile yüzleşme cesaretini
gösteremiyorum.

kendimi eleştirmekten de nefret ediyorum.

çok kolay depresif bir moda bürünmem. bu sıralar bunun üstünde çalışıyorum. bakalım kim galip gelecek ha? seni yeneceğim melankoli. *

olumsuz hiçbir duruma kayıtsız kalamamak.
ilgilendirsin ilgilendirmesin. sonucu düşünmeden akla, mantığa ve genel duruma aykırı her olumsuz durumun karşısında olmak.

genel tanım: beyaz ak'tır siyah kara'dır aksini kabul edemiyorum.

psikolojik olarak etkilendiğim olayları anlatırken ağzımı daha açar açmaz gözlerimin şıpır şıpır olması.

çok takıntılı olmam, fazla ayrıntı düşünmek, çelişkiyi sevmemem, sabırsız olmam

çalışkanlığım.
anasını satıyım sırf bu yüzden sekiz yaşında zorla iş hayatına soktu babam, daha emekliliğime 30 küsür yıl var. 55 yaşında ölsem, 47 yıl çalışmış olacağım.
hayata bak..

çok, aşırı, aşırı üst düzey duygusalım.

aşırı duygusallığım beni merhamet sahibi yapsa da, kapı gıcırtısına ağlayıp, milletin şusu busuna dertlenmek, sanki benim derdim yokmuş gibi, yetmiyormuş gibi.

yoruldum artık. tıynet meselesi. tedavisi de yok. sürekli gözüm yaşlı.

-yine neye üzüldün? sorusu, nasılsından önce soruluyor bana.