normal sözlük yazarlarının nefret ettikleri huyları

çok fazla düşünmek, irdelemek irdelemek irdelemek…

ne yapılıyorsa yapılsın düzgün yapılmasını isterim. mümkünse mükemmel şekilde, değilse mükemmele yakın lütfen.

bazı konularda bencillik yapmam ve gereksiz şeyleri fazla büyütüp kafaya takmam sanırım.

aşırı detaycı olmam, insanları analiz etmem ve hak etmeyen bazı insanlara hak ettiklerinden daha fazla değer vermem.

her şeyin dibini ya da zirvesini görmekte ısrarcı olmam.

ne hikmetse çevremdekiler bana dertlerini çok anlatır. dinlerim, yargılamadan, sessizce dinlerim ama bu beni artık çok yoruyor. o eski enerjim yok. 40 yaşına geldim. çok çabuk enerjim düşüyor. yapabileceğim bir şey varsa amenna ama yoksa sadece şikayet içerikli şeyleri kaldıramıyorum. bazen tahammülüm kalmıyor ve son zamanlarda tersleyiveriyorum bazı kişileri. sonra da pişman oluyorum. açık açık da söyledim ama etki etmedi malesef. ben 10 yaşasam birini anlatırım ama bazıları birini 10 yaparak anlatır.
gerçidiğim o çok zor süreçlerden kaynaklı kontrolcü bir yapım var. "sal gitsin" bazen diyorum kendi kendime, "her şeye yetemezsin, kontrol edemezsin." bir de geçirdiğim yine zor süreçlerden ötürü tutumluluğun ayarını da kaçırabiliyorum. bazen paran varsa al yani o kadar da düşünme ama ben hala on kere düşünüp hareket ediyorum. ileriyi fazlaca düşünüyorum.
eşimin sıklıkla bana söylediği "ruhun hizmetçi" kısmı da var. her şeye yetişmeye çalışan, fazla sorumluluk alan bir yapım var. bu da yoruyor bazen. hele de sorumsuzlara denk geldiğimde.
çok zor yardım isteyen biriyim.
yani kısacası; kendimi en çok kendim yoruyorum. bunun farkındayım ve bu konuda bazı çabalarım oldu, oluyor.

ani tepkiler verip pişman oluyorum. en sevmediğim huyum bu. bahsetmişken en sevdiğim huyum ise çok konuşmam.

nadiren de olsa anlık öfkelenebiliyorum. sonrasında ise günlerce süren pişmanlık.

sinirlenince ağlamak, bir şeye çok üzüldüğümde ağlamak. genel olarak ağlamak..

çabuk pes etmek.

anlatılan bir basit bi olayın bütün ayrıntıları kafamda canlandırırım.örneğin,
-yemek yaparken kapı çaldı gelen kargocuymuş.
-ocağın altını kıstı, ellerini kuruladı, rüzgar perdeyi havalandırdı. hızla kapıya yöneldi. malum corona var maskesini taktı. kargoyu aldı. kapıyı kapattı. paketi balkona koydu. maskeyi çıkardı,ellerini yıkadı. tekrar yemeğin başına geçti...
böyle uzayıp giden arada terliğin sesini rüzgarın hissetirdiğini, yemeğin kokusunu da kattığım tamlamalar silsilesi.. engel olamıyorum.. ışık hızı bunları düşünürken kafamdaki sahneye uymayan tek bir ayrıntı içinde boğuluyorum sonra.. işin ironik yanıysa genelde haklı çıkıyor bi yalan yakalıyorum.
misal gelen kargo değilmiş

erken uyuyacağım deyip sabah 4 gibi uyumak.

insanlara değer vermek. aşamıyorum bunu her insanı anlamaya çalışıyor ve değerli görüyorum.*

kendimi cok sevmememden nefret ediyorum

çok takıyorum, kuruyorum, uykumdan oluyorum. sakin ol olm, her şey olması gerektiği gibi. olması gereken, olması gerektiği zamanda olacak telkinleri yetmemekte ve kurmaya devam etmekteyim. bir de aşırı detaycılık eklenince, başkasının 10 dakida unuttuğu sahnenin içinde buluyorum 6 ay sonra hâlâ kendimi.

hafızamdan nefret ediyorum. çöplük gibi. her şey attığım gibi duruyor

her şeyi çok kafama takıyorum.

bana yapılan kötü şeyleri, üzerinden kısa zaman geçince unutuyorum. o an yaşatılan iğrenç hâl gelmiyor bir türlü aklıma. bu durumda da iyi niyet denen şeyin suistimali ortaya çıkıyor. kısa bir zaman önceye kadar bunun merhamet olduğunu düşünmüştüm. çok geç farkına vardım olayın aslında ne olduğunu.

hemen affetme huyum var. çok başımı ağırttı.

üşengeçlik..