öldükten sonra hatırlanacak mıyız sorunsalı

mezarlıkta yol kenarına bakan kısımda isen.. geçenler tarafından göz değer ise taşın okunur..

bomboş yaşarsanız hayır. geride adınızla birlikte anmaya değer şeyler bırakırsanız evet. tabii adınızla anılacak iyi şeyler bırakmaya bakın. kötü isim yapmak iyisini yapmaktan daha kolay.

kısa bir süreliğine hatırlanıcam.

insan ya anısıyla ya anasıyla hatırlanır demişler. güzel izler bırakanlar elbette güzel bir şekilde yad edilirken olumsuz iz bırakanlar iyi ki ölmüşüm de bunları duymamışım diyebilir.

ismimizi cismimizi bilen son kişi ölene kadar yaşıyoruz aslında hayatta olmasa bile gönüllerde.

unutulmaktan değil hatırlanmaktan korkun diye cevap verilesi sorunsal. öldükten sonra çözülecek olan sorunlarınızın ve bedenin sıkılaşmasının inorganik çöküşe olan esrimesiyle hatırlanmanızın önemi bile kalmayacak.

bir süre için evet.
kendinize şu soruyu sorun: dedenizin dedesinden, yada onun dedesinden ne kadar bahsediyorsunuz.
hiç...

(bkz: bilemiyorum altan)

hayır eline ne geçecek?

kalıcı olup hatırlanmak isteyen ona göre ilerler ve kendisini hatırlattırır zaten.

her beşeri düşünce gibi biraz bencilce bir düşünce. kişi faydalı olmanın önüne hatırlanmayı, unutulmamayı koyar. kişisel tatmin belli eden başlıktır.

ölen ölmüştür, öldüğü gün dünyayla işi bitmiştir. hatırlansan ne olacak hem.

efendim önce gideceğimiz yer ile ilgili bilgi sahibi olalım da, yada üzerine bir düşünelim; sonra işin o kısmına kafa yorarız.
tabii hatırlanmak güzeldir. bu, orada da geçerlidir. hatırlayanımız bol olursa, işte bu iyi olur. yoksa mahzun olur, üzülürüz.

bizi tanıyan en son kişi de öldükten sonra ve bir eser de bırakmadıysak unutulacağız gerçeği.

yegenlerin ve cocuklarina birakacagin mirası ankara pavyonlarida ezersen en az 1 asır hatirlanacaginin garantisini veririm.

ölümden mi yoksa unutulmaktan mı korkuluyor emin olamadığım sorunsal. şayet korku unutulmak ise "unutulmak istemiyorsan iyilik yap" demişler.

sonsuza kadar çalışmak üzere tasarlanmış elektromekanik bir anıt tasarlıyorum. korozyondan etkilenmeyecek, mümkün olan en dayanıklı elektronik komponentlerden yapılmış bir şey. saat kulesi gibi bir şey olabilir veya havadaki nemi suya dönüştüren ve alt tarafındaki çeşmeden akıtan veya herkesin bedavaya cihazlarını sarj edebilecekleri soketleri olan bir sanat eseri benzeri bir yapıt olabilir.

en azından 1000 yıl çalışmalı ve dışarıdan başka bir şeye ihtiyacı olmamalı. sadece güneş, rüzgar ve hava yeterli. yaşayan bir anıt kule. üzerinde ismimin yazmasına da gerek yok bence. belki bazı sevdiğim klasik müzikleri de günün belli vakitlerinde çalabilir. sadece bir fikir tabi bu.. yine de bir zaman sonra unutulacağımız kesin gibi.

pramitleri yapan kişileri kaç kişi gerçekten hatırlıyorki sadece mısır'da olduğunu biliyoruz. kimin umrunda hatırlanmak. iz bırakmak daha güzel duruyor.

ben öldükten sonra ne olacağının açıkçası hiçbir önemi yok. sevdiklerim fazla üzülmesin o yeterli. yani aslında unutsunlar beni, hayatlarına devam etsinler diye düşünüyorum. dünyanın kendisi de dahil ölmeyecek şey yok bu dünyada, ben sen o teferruatız.

ölmüşüm lan zaten! hatırlanmışım hatırlanmamışım ne fark edecek.

ünlü olmadığınız sürece, hayır.

yaşarken hatırlanıyor muyuz? onu da bi düşünmek lazım.

umarım hatırlanmam.

sevdiğim insanların beni ve hatıralarımızı yerli yersiz hatırlayıp tekrar tekrar üzülmelerini istemiyorum.