olric

-beni ölünce onun yanağındaki gamzeye gömün olric.
+siz ölünce o gülecekse külleriniz okyanusa daha çok yakışır efendimiz.

tutunamayanlar romanının baş kahramanı turgut özben'in hayali arkadaşı.
romanı bitirdikten sonra benim de bir süre "olric olric" diye dolaşmama neden olan karakter.

oğuz atay'ın "tutunamayanlar" romanının başkarakteri turgut özben'in iç sesi ya da hayali arkadaşıdır.

2010 facebook, bununla doluydu. bir de hani yalan yanlış sözler...

ne çok şey biliyor bu insanlar olric ?
herkes işine geleni biliyor efendimiz.

içimdeki toxiği salıcam kusura bakabilirsiniz.

o kadar romantize edildiki bu “iç ses” yıldım. vallahi bezdim. tamam hepimiz okuduk, sevdik, ettik. yeter ya. bence buraya kadar yetsin artık.

kitap o kadar uzundu ki hele hele ortalarında okuduğum yerde dalıyor, aynı cümleyi beş kez okuyordum. bitince üzerimden yük kalktı resmen.

yine söylüyorum çünkü öh geldi;
kitap o kadar uzundu ki, olric bu kadar konuştu mu? olric neyi ne kadar söyledi? artık biz mi olric söylemiş gibi cümleler sallıyoruz? emin olamıyorum, çünkü bin sene geçti üzerinden. salın artık ya, lütfen artık salın da tutunabilelim.

yazarın tercihi iç sesi ötekileştirmek ve hatta ona efendi olmak olmuş.
oysa iç ses ne yaşıyorsak, ne hissediyorsak, ne düşünüyorsak yani biz neysek o'dur. öyle her zaman da en iyisini, en doğrusunu söylemez, söyleyemez çünkü. tıpkı bizim gibi.

kendimizle yapacağımız en iyi muhabbet kendimize karşı en dürüst olabildiğimizdir.
bir olric'e efendi olmaktan korusun beni tanrı!

oğuz atay'ın tutunamayanlar romanının baş karakteri olan turgut özben'in hayali arkadaşı. internette yazılan çoğu turgut özben ve olric diyalogları tutunamayanlar kitabında yer almamaktadır. internet kullanıcıları tarafından kitapta varmış gibi yazılmaktadır.

düşünce insanın kendisiyle sürdürdüğü sessiz bir diyalog halidir. tutunamayanlarda bu konu çok güzel işlenmiş. insanın iç sesiyle olan münakaşasından kurtulmasına yalnızca bir üçüncü kişi vesile olabilir. başka bir insanla konuşurken zihnimizin dingin bir hale büründüğünü hissederiz. onun için yalnızken herkesin bir olrici vardır aslında.

oğuz atay'ın tutunamayanlar adlı kitabındaki karakter olan turgut'un "öteki ben"i.

aklımıza büyük umutlar'daki karakter pip'in kötü yanını temsil eden orlic'i getirse de; olric turgut'a "efendimiz" diye seslenen, akıllı ve sadık bir uşak gibi davranır.

bir dönemin sosyal medyasına baygınlık veren ağlak kurmaca karakter.

–gelir mi dersin olric?
+gelmez, gelemez efendimiz.
–neden olric?
+yüreği o kadar büyük sevemez de ondan efendimiz.
(bkz: tutunamayanlar)

- hayatta üç yanlışım oldu olric
+ ne gibi efendim?
- tanımadım,inandım,güvendim. ama bir doğrum oldu
+ o nedir efendim?
- sevdim olric
- fakat sende bilirsinki üç yanlış bir doğruyu götürür...
(bkz: tutunamayanlar)

+ naber olric?
- standart efendimiz.

dandik dandik bir sürü sözün ana karakteri eylenmiş tutunamayanlar (kitap)'daki turgut özben'in yaveri. bu dandik alıntılar yüzünden okumadan önce kitabı aşk kitabı sanıyordum, okuduktan sonra gördüğüm her alıntıya şüpheyle bakıyorum.
gerçek bir olric alıntısı bırakayım;
selim olduktan sonra ne yapsa olur, anlıyor musun olric? anlıyorum efendim. anlamasan da olur. kimse anlamasa da olur. gerçek hürriyet budur olric. ben anlıyorum. anlatmasam da olur.

edit : olric'in uydurma sözleri veri tabanı

-söz verdi olric
+ne sözü efendim?
-incir ağacı çiçek açınca geri geleceğim dedi.
+ama efendim.
-biliyorum olric sus.