ölümcül bir hastalığa verilecek ilk tepki

inkar. durumu kabullenmeme.
"hayır, olamaz, benim başıma gelmiş olamaz"

ne yapalım, kaderim böyleymiş...

önce iyice bir araştıralım.

ne kadar zamanım var?

sevinirim.
ben 3-4 kere almaya çalıştım canımı olmadı. bu defa kimse de kurtaramaz. hadi bakalım sıkıyorsa şimdi döndürün ölümden der, keyif sigarası yakarım.

(bkz: yasın evreleri)

allah be sonunda derim.

tepkimi ölerek verirdim.

2006 yılında 8 ay ömür biçilmiş bir adam olarak yazayım.

en sevdiğim çocukluk arkadaşımın yanına gidip, cem bana 8 ay ömür biçtiler demiştim. aklımda ise anne babaya bunu nasıl söyleyeceğim endişesi vardı.
söylemedim.
sonrasında sevgilimle paylaştım, o gün terk etti.
uzun süre yükü üzerimde taşıdım. işi bıraktım, birkaç farklı doktor görüşü aldım, ciddi para harcadım. en son bulgaristan göçmeni devlet hastanesinde bir hekim, olm sen ms hastası olamazsın, ms'in bir tipolojisi var ve sen o tipolojiye uygun değilsin dedikten sonra bıraktım peşini.
geçen yıllara rağmen ms plağı zannedilen plaklar çoğalmadı, teşhis yalan oldu.
ilk teşhis konulduğunda, korkudan çok bir sükunet ve kabulleniş vardı ama aileme nasıl söylerim kısmı gerçekten yıkıcıydı.
özellikle annemin sürekli gelip, oğlum kötü bir şeyin yok değil mi diye tekrar tekrar sorması ve her seferinde yalan söyleyip, ya ben iyiyim, birşeyim yok demek ama her gün eve bel mr'ı boyun mr'ı beyin mr'ı vb bir yığın hastane evrakıyla gelmek onları endişelendiriyordu.

söyleyemediğim ve konuşmaya çekindiğim her kişi ve konu için dökülürüm içimde tutmuşum yeter diğer taraftada taşıyamam.

bir sigara, sonra sevdiğim insanları aramak, tavanı seyretmek, hayatın anlamı üzerine biraz daha düşünmek ve büyük ihtimalle bolca alkol.

hep bunu düşünmüşümdür ne yapardım bilmiyorum ama ne ortalığı telaşa verirdiim ne de benim yüzümden insanların düzeni bozulurdu. uzaklaşırdım, artık daha mutlu olacağım yerde olurdum sanırım.

tepkisizliktir. kabullenene kadar algılamaya çalışılır.

noluyo ya?!?

atlatmak üzere olan bir insan olarak diyorum ki sakin kalın ve tedaviye başlayın erken teşhis önemlidir.

öbürlerinin yanına bırakıver.

"vay be ruhumun çok acı çektiğini biliyordum ama meğer yaşadığım acı o kadar yoğunmuş ki bedenime sirayet etmiş.. vay be demek ki bedenim artık bu dünyayı deneyimlemek istemiyor" gibi derin düşüncelere dalardım herhalde..

grand slam kazanmış djokovic ritüeli.

"hoaydaaaaa"

şu an olsa mesela, üzülürüm. e hani her şey çok güzel olacaktı? kuantum bilgisayarlar yapacaktık, mars'a gidecektik? endüstri 4.0 olacaktı? ai yükselecekti? bir noktada küresel ısınmayı çözecektik? ilerleyen genetik bilimiyle yok olmuş türleri geri getirecektik? dünyayı yeşil edecektik?

napalım, artık bensiz yaparsınız.

kabullenememe.