ölümcül bir hastalığa verilecek ilk tepki

"cidden mi?"
her şok oluşumun vazgeçilmez sorusu.

sırasıyla: inkar, pazarlık, kabulleniş.

allah bereket versin?!

hayırlısı be gülüm

ha sektör

ne kadar yaşarım ? duruma göre net cevabı alırsam yapılacaklar listem devreye girecektir.

kafaya taktığın çoğu şeyin anlamını yitirdiği suskunluk.

derin bir nefes alıp, "sonunda" diye fısıldarım.

uzun bir sessizlik olur sanırım bende. ben kabul ederim de eşimin benim durmumu kabul etmeyeceğinden eminim. hasta olduğumda bile ne yapacağını şaşırır zira

ölüme daha hızlı koşacak.'

bundan sonra bu hayatı severler. yapamadığım her şeyi yapacağım.

her canlı ölümü tadacaktır..

allah'tan ve topraktan geldik ve yine ona döneceğiz..

imtihanımız buymuş... hamdolsun..

neden bilmiyorum, küçüklüğümden beri erken öleceğime inanırım, kırklı ellili yaşları göremeyeceğime. o yüzden vereceğim ilk tepkinin "biliyordum" hissi olacağını sanırdım, ama öyle olmuyor işte.
önce şaşkınlık geliyor, hele de hastalık sizi zayıf düşürmemişse. doğru olamaz, diyorsunuz, iyi hissediyorum. bir yanlışlık vardır.
sonra etrafınızdakilerin tavırları değişiyor. insanlar sizden önce kabulleniyor. bazıları acıyarak yüzünüze bakıyor, siz odaya girince konuşmalar kesiliyor. sizi sevenlerin suratları bembeyaz, ifadesiz, gözleri iri iri. sesler hep kısık. sanki yüksek sesle konuşsalar kalan ömrünüzden gidecek.
cesaretiniz varsa bile, insanların bu tavırları direncinizi biraz kırıyor. sizi korumaya çalışmaları. sevdiklerime olacağına bana olsun, bin kat yeğdir, deyip güçlü duruyorsunuz, ama sevdikleriniz sizden önce eriyor.


güzel ve trajik bir şey, insan hayatı.
kısacık.
o yüzden inanıyorum ölümden sonra hayatın varlığına.

* *

yihuuu!

vay anasını avradını seveyim. gidiciyim hee. gidiyorum he. lagggnnnnn.

bilgi almak olacaktır. ne kadar yaşayacağım? tedavi opsiyonları nedir? seyri nasıl olacak?

ölümden kesinlikle korkmam ancak ızdırap çekmekten korkarım. ızdırap çekeceksem her ayrıntıyı bilip kendimi hazırlamak isterim.

sonrasında ilk 1 hafta kimseye söylemezdim. en ince ayrıntıya kadar planlar, gerekli insanları sakince bilgilendirir, ardından yoluma bakardım.

söz konusu durumun için ortada bir tarih bulunuyorsa kaçınılmaz sonun ne zaman olacağını öğrenmekten başka bir farklılığı yoktur. elbette bir gün kalkıp gideceğiz ancak bu olayın tek farkı ne zaman olacağını bilmektir. muhtemelen bu durumu yaşamış olsam direkt olarak kabulleniş aşamasına geçerim. şahsi görüşlerim ve inancım gereğiyle zaten yok olup gideceğimizi düşünüyorum. ne üzülürüm ne başka bir şey, belki geride kalanlara yaşadıkları zaman boyunca beni iyi bilmeleri için hoş sözlerde bulunurum. çevreme, pek geniş olmasa da hoş bir veda ederim. beni hatırlayan son kişi de ölene kadar hatıralarda yaşamış olurum. son hatırlayan kişi de kaçınılmaz sona maruz kaldığında artık hiç doğmamış konumuna geleceğim.