ömrünüzün 1 saat kaldığını öğrendiğinizde yapılacaklar

hayatımın çok uzun yılları boyunca kırk yaşıma girdiğim gün biyolojik varlığımı sonlandırmayı düşünüyordum. varlığımın zirvesini nedense kırk yıllık bir birikmişlikte bulacağımı düşünüyordum. "ölür ve et ve kemikten fazlası olmak için bikaç yüzyıl beklerim" falan diyordum. sonra yaşım ilerledi ve o 17, 18'li yaşların saçma düşünceleri bitti. kırklı yaşlarına gelen insanların hala genç sayıldığını gördüm ve ben de onları bu kategoride değerlendirir oldum. "beni o yaştan sonra kimse sevmez, beğenmez," falan derken benim beğenilerimin hep o yaş aralığında olduğunu fark ettim. ahmak bir şekilcilikle artık beğenilmeyecek olmak fikrine resmen hayatımı feda edecektim. tanrım gençlik, toyluk çok zor zamanlar. şimdi heyecanla bekliyorum otuzumu, kırkımı. insan nasıl değişiyor.

bir saatim kalsa bunu kimseye söylemem ama fark ettirmeden vedalaşırım. vasiyet yazarım sanırım ve bana ait olan her şeyin taksimi, ihtiyaç sahiplerine dağıtımı için kardeşimi görevlendirir, çocukluğuma dair bütün fotoğrafları imha eder ve bir saatin dolmasını beklemeden hayatımı sonlandırırım. çünkü o bir saat boyunca şu fikir beni çok yorar; "bir saat bittiğinde ya ölmezsem?" netlik hep işime yaramıştır.

eğer 1 saat içerisinde ölümüm kaçınılmaz olsaydı, sanırım ömrümün son dakikasında intihar ederdim. kalan 59 dakikayı ise günün saatlerine göre farklı aktivitelerle geçirirdim. gece kalsaydı son bir saatim, bir kadeh şarap koyardım. eğer gündüz dilimine denk gelse idi, muhtemelen en sevdiğim insanların sesini son bir kez duymak isterdim.

ha bir de, intihar notu hazırlardım. ardımda sırlarla ölüp gitmek istemezdim, istemem de.

tüm paramla evcil hayvanlarıma mama alırdım. benden başka kimsesi yok yavrucakların, ben de gidersem kimse düşünmez onları.

sevdiklerimle son kez rakı içer, hepsini öper koklardım.

kızılayda elimde bira çırılçıplak koşardım.

hiçbir şey olmamış gibi rutinime devam ederdim.

dolar alırdım, öbür dünyaya varıncaya kadar 5 kat artar, mis gibi hurilerle köşklerde yaşardım.

önce çocuklara 10-15 dakika sarılır, öper, onları bir saat sonra açmasını yazdığım durumu ve ne yapacağını açıklayan bir notla birlikte komşuya bırakırım. ölümümü görmesinler. sonra aileme bırakmak için bir kağıda sosyal medya, banka şifrelerini yazardım. telefon, bilgisayar şifresini kaldırırdım. kısa bir vasiyette organlarımı bağışlamak istediğimi yazar, mal varlığımla, eşyalarımla, cenazemle ilgili isteklerimi aktarırdım. 45 dakikaya yetişir mi bilmiyorum ama kulaklıkları takar sevdiklerime son kez onları sevdiğimi ve eğer bir gün ölürsem ne yapmalarını istediğimi söyler, konuşurken bir yandan da iç çamaşırlarımı bir torbaya koyup atardım. diğer şeyleri zaten uygun bir şekilde toplayıp dağıtırlar. evde pis bir yer varsa hızlıca toparlardım. ne bileyim klozet kirli kalmasın. sonra kalan zamana göre ya ambulans çağırır ya da kendim hastaneye giderdim, beni makinaya bağlayıp organları ölmeden kurtarabilmeleri için. bana anastezi vermelerini isterdim çünkü ölüm anından korkuyorum.

herkese toplu mesaj atıp helallik isterdim. sonra da adamlar dinlerdim. başka ne yapılır ki?

(bkz: arka sokaklar mesut komserin gülüşü bir saatlik versiyon)

kara listemdeki herkesi yanımda götürdüm. belki gittiğimiz yerde bedevadan insan topladık diye ceza indirimi uygularlar.