otobüste cama kafayı dayayarak müzik dinlemek

açmışsın bülent ersoy- ümit hırsızı. mooda girmek için kafanı cama yaslarsın. kellen dakika da seksen defa darbe alır. tümsekler yüzünden için huzursuz olur. tam etrafa bakarken camdaki bir lekeye gözün ilişir miden bulanır doğrulur dötünü başını düzeltirsin. hemen ardından bir yakışıklıyla gözgöze gelirsin.
iç ses: yok yok yok istemem tövbeler olsun, çok çektim elinden çok aşk bana uzak dursunn...

düşüncelere dalarsınız. hele akşam saati eve gelirken dolmuşta yapıyorsanız bunu. hava soğuktur alnınızda camın soğukluğunu hissedersiniz. ama otobüs yada dolmuş olduğu için filmlerde ki kadar huzurlu gitmezsiniz kimi zaman. arada bir kafanız çarpar cama ritmik ve hafif şekilde. “ne yapıyorum ben” diye düşünürsünüz bazen bir sırıtışla yakalarsınız kendinizi. bazen bir damla göz yaşı. uzun zamandır yapmadığım eylem, çok film gibi geliyor artık hiç bir şeye pek enerjim yok.

zevkli eylem aslında ama araç çukura girince kafa sekiyor bu tüm romantizm kayboluyor.

o camlarda kimlerin dnası var kimlerin kişisel sıvıları var,ne zamandan ne zamana ne ile temizleniyor.

cama kocaman bi yağ lekesi bırakmayla sonuclanir.

daha güzeli az bulunur bir terapi.

romantik bir aktivite gibi görünüyor ama bir takım zorlukları da yok değil.*

rölantide sıkıntı yaratan durum.

cam kenarı candır

lise yıllarını getirir akla. yanında oturan arkadaşınla paylaştığın kablolu kulaklık...ohaa nilay'ı özlemişim. evlenmeseydi iyiydi. eşinin soyadını da yapıştırmış isminin yanına imzayı atar atmaz. bütün erkeklerden nefret ediyordu bi ara, sahtekar. ne saçmalıyorum lan ben? akşama ne yemek yapsam acaba. lisede ne güzeldi; dönerdim eve yemek hazır olana kadar tv izlerdim. şimdi her gün ne pişirsem diye düşün tabii dışarıda 2 tabak yemeğe 80 lira ödemek istemiyorsan. nohutun, kuru fasulyenin falan içinde et bile kalmamış porsiyonu 35-40 lira. abicim bu ülkede yaşamayı komple yasaklayın da debelenmeyelim boşuna. dönüp dolaşıp ülkenin içler acısı haline geliyor konu. demek ki konu ne sallanan otobüs, ne müzik, ne nilay, ne de akşam ne pişirsem derdi...mutsuzuz ............ yerinde.

öyle bir şey mi yapılıyor? şahsen birkaç kere deneyip kendimi feda ettim ama mümkün değil. kafanıza önem vermiyorsanız deneyin. o kadar yol yapıyoruz beş dakika kafamızı cama yaslayamıyoruz.

her türlü varyasyonunu gerçekleştirdiğim eylemdir.

kışın kismi yüz felci yazın kismi yanık, perde çektiğinizde ise kokuya bağlı beyin fonksiyonlarının kismi kaybı gerceklesirdi.

aklınızı allak bullak eden ne varsa düşündürür. otobüs ilerlerken aklınızı meşgul eden her şey gittiğin yollara serpilir.

şehirler arası yolculuksa bir de uzun uzun yola dalarak dinlemek; harika.

güzeldir, hoştur. fakat eğer yol kaymak değilse ve tıkırdıyorsa o kafanın cama tıkı tıkı çarpmasından müzik duyulamaz hale gelebilir, "ay bi gören olmamıştır umarım" endişesiyle hemen toparlanıp araya el tampon olarak konulabilir. bir de bunun uyuyakalma ve kafanın löp diye boşluğa savrulma üst seviyesi vardır ki tadından yenmez...

bunu sizden önce de biri yaptığından onun yağlı saçlarından kalan yağlar ile temas etmenize neden olabilecek durum. vıcık vıcık.

otobüsün gar gur titremesinden dolayı kafam cama gidip geldi hep. sevemedim bunu. halbuki sözlüğün birinde anlatacağım duygusal bir kış hikayem olsun isterdim şu hayatta.

bir sözlük kızının gözlerini nemlendirebileceğim hüzün dolu bir hikayem!!!

olmadı hiç.

hiç olmadı.