pazartesi sendromu

haftaya başlıyor sendromlu pazartesiler.

öğrenilmiş bir sendromdur zira bir günden bu kadar nefret etmek hiç sağlıklı değil. işinizi sevmiyorsanız da ayrılın arkadaşım şikayet edip durmanız konfor alanınızdan başka bir şey değil.

ilkokuldan beri sorguluyorum neden haftada bir günü sendrom günü olarak ilan etmişler ki... zaten türkiye de yaşıyorsan yeterince sendromun içindesindir.

tek göz kapalı içilen kahve

ay gluteusum.

bu hafta uçuğumla birlikte giriş yaptığım, uykusuzluğun en sancılı olduğu sendromdur.

sendrom olan hiç bir şey küçümsenmemeli diyorum. şımarıklık deyip kestirilip atılacak kadar basit bir durum mudur tartışılır.

pazar gecesi uykusuz kalmanızı sağlıyor, uyusanız da verimli bir uyku uyuyamıyorsanız, bir gün önceden başlayan moralsizlik, karın ağrısı,gereksiz gerginlik, stres eşliğinde baş ağrısı gibi semptomlara sahipseniz, nur topu gibi pazartesi sendromuna sahipsiniz demektir. geçmiş olsun.



not: sakin kalmak önemli, haftaya başlayınca devamı geliyor.

mükemmel ötesi çağrı sinci ve indigo düeti.



sözleri ise şu şekilde

[verse 1: çağrı sinci]
bilmiyorum ayın kaçı, saçım darmağan
bu eli boşluk milli eğitimden armağan
bana. planlarım var ama saçma sapan
ben çağrı sinci nam-ı diğer aylak adam

bugün pazar, gün henüz başladı
3 saat içinde yüz yıkayıp evden kaçmalı
süs maksatlı taşıdığım cüzdanım kaskatı
dün travmatik bir gündü, dün anneler ağladı

bugün pazar yer yüzünün bütün işcileri
bugün rüya görme haklarını kullanmaktalar
bugün pazar biz iki eğitimli işsiz bok var gibi erkenden kalktık sabah
bugün pazar açıkçası hiçbir işim yok, dün de yoktu

ondan önceki gün de
işin kötü yanı benim bundan benim şikayetim yok moruk
dün de yoktu ondan önceki gün de

[nakarat: indigo](x2)
7 günüm aynı benim
"pazartesi sendromu" vardır hani
işte benim hayatım o
ve bu değil benim yararıma
baskı altındayım çıkamıyo'm karanlıktan

[verse 2: indigo]
kalmadı günlerin önemi hayatımda pek
hafta içi sonu farkmıyo', sabah sırf börek
yiyip duruyo'z, öl'ce'z hamur işinden
öfkem poğaçaya değil mevzu fırıncıyla kişisel

ondan öncesinde sabahın köründe
bazen uyanınca odada yabancı birini görünce
diyo'm "nerdeydim lan ben gece, kimleydim?
keşke önce yemek yiyip sonra içseydim"

müptezel hayat yapılacak bu kafa
istisnasız hergün aynıyken yarından banane
iptal biyolojik saat çalışmam da gerek ama
hep bir salaktayım bunlar takılmaktan hep

pazar, ya da ertesi farkı ne ki?
aynı mantık cuma ya da ertesi
kaldır eli anlıyo'san ne kadar boş bir hayat yaşıyo'm ben (anlıyo'n mu?)
sonu gelmez tabi sıkıntımın başı yokken

asgari ücretten fazla kazananların girdiği ruh hali, asgari ücretle çalışan insan akşam ekstra nerede çalışırımın derdinde, konu geçinmek, aç kalmamak, olunca sendroma bile giremiyorsun.

(bkz: bıktıran beyaz yakalı tripleri)

4 aydır tatildeyim dolayısıyla yaşamadığım durumdur. öğrenciliğin kaymağı da tatilde bu sendromu unutabilmektir

pazarın canını sıkan tespitlerdir. sesli söylemeyin.

(bkz: pazartesi cumartesiden başlar)

işinizi sevmediğinizi gösterir.
işinizi seviyorsanız* evinizi daha çok sevdiğinizi gösterebilir.

yer altında hiçbir sendikal hakları ve iş güvenlikleri olmamasına rağmen çalışan ve ne yazık ki fıtratları gereği ölen madencilerin;

gecesi, gündüzü, bayramı, seyranı belli olmayan doktorların / pilotların / şoförlerin / çöpçülerin / zorunlu hizmet görevlilerinin / vesaire;

atanamadığı, hakkını talep edemediği, ezildiği, sisteme direnemediği için intihar eden gencecik insanların;

çocuğuna bisiklet alamadı / ısıtamadı diye intihar eden ebeveynlerin;

olduğu bir dünyada, üç kuruşluk aklı ve sözde modern insan etiketi altında latte'siz, makyajsız güne başlayamayanların uydurduğu sendrom.

hadi oradan.

işini ya da okulunu sevmeyenlerin yaşadığı sendrom.

gün içerisinde saat 17:00 olsa da gitseöm düşüncesiyle sürekli saate bakmayla devam eder.

valaa ne bilim..

işimi seviyorum, evime uzaklığı yürüme mesafesinde 10 dakika.

sabah uyandığımda terasın kapısını açtım. mis gibi hava, kahve sigara. gerimm gerimm gerindim.

duşumu çaktım.. hoop iş yerine aktım. çok güzel planlarım var bugün. akşam da evde bi yarım rakı.

istediğim an çılgınlık yapabilme özgürlüğüm var. kadınlarla ilgili tek bir sıkıntım yok, her tip arkadaş çevrem var. bireysel özgürlüğüm var. istersem şu dakika her şeyi s.kt.r edip göçebe hayatı yaşayabilirim. ülkeyi terk edebilirim. sorumluluk duyabileceğim tek bir kişi yok.

ne istersem yapabiliyorum bu hayatta. mutluyum lan.

artık kalmamıştır. her gün sendrom