profesyonel olarak yalan söylemek

(bkz: sosyal hizmette güçlendirme yaklaşımı)*

profesyonel olarak yalan söyleme eyleminin kendinize yaptığınız bir örneği için:
(bkz: suçluların rehabilitasyonu)
(bkz: topluma geri kazandırma)

hatta işin acıklı tarafı sözde suça "sürüklenen" çocukların dahi hatırı sayılır bir çoğunluğunu geri kazanımının mümkün olmayışı. suçuna göre de değişir tabii. örneğin birkaç vakaya tanık oldum; hem istismara uğrayan hem de istismarı gerçekleştiren kişi, çocuktu...

düşününce ortalama düzeyde vicdana sahip bir insana oldukça korkutucu geliyor farkındayım ancak işin içinde olunca ve tüm o insanları ve içinde bulundukları süreci başından sonuna takip edince en azından çoğu insan için durumun böyle olduğunu fark ediyorsunuz. çoğu insan zorunluluktan falan bulaşmıyor suçlara. çıkma şansları olduğunu bile bile ve yaptıklarının farkında olarak devam ediyorlar.

dipnot: bu entry daha düzgün bir kafayla düzenlenecektir.

yalan söylemeyi huy edinen birisinin aksine ben sadece götüm tutuştuduğunda yalan söylerim. ama nasıl söylemek bazen bende inanıyorum kendi yalanlarıma.

zamanla yalan mekanizmanızın çok çalışması sonucu ulaştığınız durumdur. artık yalan söylemek sizin bir parçanız haline gelmiştir. konuşurken herhangi bir şekilde beden diliyle veyahut ses tonuyla açık vermezsiniz. vicdan azabı duymamaya başlarsınız. profesyonel yalan söyleyebilen insanların hepsi manipülasyon yapmasını da bilirler. hatta o kadar iyi bilirler ki istemeden de olsa manipülasyon yaparlar. kimi zaman kendi yalanlarına kendileri bile inanabilirler. malumunuz, bir yalan ne kadar tekrarlanırsa o kadar gerçek olur.
edit: profesyonel bir yalancıyımdır lakin aşırı zor bir durumda kalmadığım sürece söylemeyi asla tercih etmem. daha dürüst daha gerçekçi olmuşumdur hep fakat söyletmeyin bana yalan, aksi taktirde anlayamazsınız.

plan ve programlı kişidir her durum ve olaya hazırdır. bir de bunun kurtarıcı kankisi vardır olaydan haberi olmasa bile kurtarışı yapar.

benim denizlili bir tanıdık var, adam hiç gereği yokken bile yalan söylüyor. bir yaz takılıyoruz her gün mekanlardayız, kızlar geliyor, kız yanındaki arkadaşına osman abiyi mimar olarak tanıtıyor. ben şokum. osman abi gerçekte pazarcı. sanayideki dükkanında havlu falan yapıyor. her kıza farklı tanıtmış kendini bir gün avukat, bir gün başka bir kıza “benim babam pamukkale’nin sahibi” demiş, o sıralar osman abi de pamukkale şubesinde bilet kesiyordu. işçiydi yani. “babam beni cezalandırıyor o yüzden buradayım” falan demiş. şaşkınlıkla gülüyorum bir yandan ama durumu çaktırmamak için “güzel yanları da var ya, sürekli bedava seyahat ediyorsun” falan diyorum.
yalanın sonu yok resmen.
zaten bana da engelli bileti kesiyormuş o sıralar emenike.