rodion romanoviç raskolnikov

adını kullandığım kurgusal karakterin eserde cinayet aleti olarak kullandığı balta hakkında şöyle bir bilgiye ulaştım sizlerle de paylaşayım:

raskolnikov daha sonra karamazov ailesiyle tanışır ve küçük kardeşin gittiği kiliseye gitmeye karar verir günah çıkarmak için.
alyoşa onu hocası rahip zosima ile tanıştırır.
böylece raskolnikov smerdyakov ismini alarak cinayetlerine devam eder, günah çıkarmanın verdiği huzurla.
ama bu kez kan dökerek yapmaz.
entrika, yalan ile aileyi birbirine katar.

dostoyevski usta ingilizce bilir miydi bilmiyorum ama bu isim bana ingilizcedeki alçak, hilekar anlamlarına gelen rascal kelimesini anımsatıyor.

doğru başlık için sizi şöyle alalım; rodion romanoviç raskolnikov

büyük abim dimitri karamazov'un çaylağı olabilir baltacı raskol.

tanrım dostoyevski, raskolu yaratırken aslında dimitriye hazırlık yapıyordu.

sun tzu'nun dediği gibi: birini kan dökmeden öldürmek. kan dökmeden aileyi dağıtmak...
shakespeare'nin ardından devam edisiyle: işte bütün mesele bu.
kan dökmek ya da dökmemek.

her şey eyşan, pardon gruşenka yüzündendi.

o son tefeci kocakarıyı kesmeyecektin!

anımsadığım kadarıyla kendine göre büyük görüşleri olan birisidir. ancak bu görüşlerini uygulamaya kalktığında düşündüğü gibi güçlü birisi olmadığı ortaya çıkar. kurt olduğunu düşünen kuzu gibidir denebilir sanırım. neyse severupim kendisini.

çeşitli psikolojik tahlillere yer verilen suç ve ceza romanının başkahramanıdır. dostoyevski'nin bilinen en güzel romanıdır bence.

suç ve ceza romanının baş karakteridir.

romanın gelişimi içerisinde bakılırsa, ilk bölümlerde napolyon; ortalarda bit; son dört sayfada insandır.

ihtiyar karının paralarını ezemeden dünyadan göç etmiş ulu önder.

allah onu ıslah etsin. kitabın 300 sayfası boyunca suç işlemeye geriye kalan 300 sayfası boyunca da itiraf etmeye çalıştı. ben arayacaktım neredeyse polisi nolur gelin bu adamı alın diye. aşırı duygusal, aşırı duyarlı ve suçlu bir ruh raskolnikov. o kadar gerçek bir karakter ki kapı komşum gibi; yolda, otobüste, parkta karşılaştığım herhangi biri hatta bence sizden biri gibi. çektiği ızdırap, yaşadığı ikilem, içinde olduğu çatışma fazlasıyla anlaşılır. azıcık mıymıntı biri, bir iş yapacak ama bin türlü sıkıntı peşinde. böyle karakterlere de sinir olurum. hayatı boyunca tek başına tek bir becerememiş, en sonunda harekete geçecek enerjiyi kendinde bulmuş onu da eline yüzüne bulaştırmış ve kötü bir yolda kullanmış karakterlere tirt oluyorum. raskolnikov da onlardan biri. yine de kitap bittikten ve üzerinden günler geçtikten sonra onu düşünmekten kendimi alamamıştım. cezası kaç yıldı, acaba çıkabildi mi, sevdiği kızla mutlu oldu mu hep merak ettim bu soruların cevaplarını. o kadar söz söyledikten sonra dostoyevskinin bu kadar gerçekçi romanlar yazması beni cidden etkiliyor. karaktere sinir olmak, sevmek, eleştirmek bu her zaman olabilecek bir şey değil. karakterin yerine kendini koymasan da onu anlıyorsun. helal olsun. dostoyevskiyi eleştirmek de ne kadar haddim olabilir orası da ayrı.

fyodor dostoevsky'nin ünlü kitabı suç ve ceza'nın baş karakteridir. öğrenci olan ama okuyacak para bulamadığı için eşyalarını tefeci yaşlı bir kadına rehin veren sonrasında ise o kadını öldürme planları kuran bir gençtir. ilk bilmem kaç sayfasında kafasında cinayet planları kuran raskolnikov bir anda planını uygulamaya koyar. (bu uygulamaya koyma sırasında ben hâlâ kafasında kuruyor sanıyordum) istediği gibi tefeci kadını öldürür fakat hesaba katmadığı ikinci bir kadın da gelince mecburen onu da öyle öldürmek zorunda kalmaktadır. hemen tefeci kadının paralarını ve rehin verdiği eşyalarını alarak odasına koşar. bütün olaylar buradan sonrasında psikolojik tahliller ile devam eder ve en sonunda raskolnikov suçunu itiraf eder.

dün bir kitapta "odası da daracıktı" anlatımı görürken bir anda aklıma odası gelen karakter. hemen ardından aklıma martin eden geldi. iki tane ufak, eski püskü ev. iki tane deli dahi. zor zamanların getirdiği güçlü karakterler. sonra hamam böceğinin bile yaşamayacağı bir rus kulübesi aklıma geldi, ayaküstü uğradığım bir köy evindeki. ne zaman ateşin üzerine harlanması için odun atsam kendimi film karakteri gibi zannediyorum. sağ çaprazdan çeken bir kamera, bense kendini çok önemli gören bir karakter olarak gözleri kısmış elimdeki şeyle ateşin üzerindeki odunları düzeltiyorum. raskolnikov'un geçtiği merdiven altları aklıma geliyor. hiç koridordan geçmiyor denilebilir. mesela raskolnikov neden k. gibi boğuk koridorlarda geçmiyor diye düşündüm bir ara. öyle yazılmış işte. ama saklandığı merdiven arası, diğer karakterlerin saklandıkları merdiven araları var ama hiç koridor anlatımı yok romanda. sonra aklıma gazeteci çocuğu alaya alması geliyor. zavallı zannettiğin karakterin ne kadar iğrenç bir yaratık olduğunu anlıyorsun. ama o dolu ego hoşuna gidiyor.