rodion romanoviç raskolnikov

karamazovlar, raskolnikov, prens mişkin ve goldyadkin üzerine: sıradan bir insanın kendiyle olan çatışmasını anlatıyor dostoyevski. sokakta yanımızdan geçen, komşumuz, iş arkadaşımız ve bizi anlatıyor. pek çok eserini okudum dostoyevski’nin ama en uzun süre bu kitap üzerinde kafa yordum diyebilirim. aslında dostoyevski’nin kitaplarında küçük insanların küçük hikayeleri anlatılıyor. insan ve içinde toplumu birlikte değerlendirme yetisi ile insan psikolojisinin diyalektiğini çok iyi analiz edebiliyor. karamazov kardeşler’ de kötülüğü anlatırken kararkater o kadar bizden oluyor ki tıpkı raskolnikov gibi onları da suçlayamıyor ve kendimizle kıyaslıyorsak goldyadkin de onlardan biri. belki daha karmaşık ama kesinlikle sıradan bir insan.
goldyadkin, günlük hayatta herkesin yaşadığı çelişkilerle boğuşurken onları bedenleştiriyor. belki sadece bir şizofreninin günlüğü diyebiliriz bu kitap icin ama dostoyevski’nin diğer küçük kahramanlarına baktığımızda meselenin o kadar basit olamayacağını anlıyorsunuz. goldyadkin belki de “budala”. belki de bir raskolnikov. fakat goldyadkin her ikisi de. tıpkı iyilik ve kötülüğü birlikte barındıran bizler gibi. sadece bu diyelaktik onun yaşamında beden buluyor. bizler ise kötü diye tabir ettiğimiz her şeyi gömüyoruz. goldyadkin şizofreni... peki ya biz diğer küçük insanlar “öteki”mizi gizlemeyi başarabiliyor muyuz?