rutin

döngü. her daim aynı şeyin yapılması ya da bir şeyin sık tekrarlanması. bana göre ise yaşayış biçimi, rutinine bağlı olmayı seven bir insanımdır fakat şartlar dolayısıyla genelde bozulur.

insan doğasına aykırı bulduğum yaşam tarzıdır. insan, rahat yaşamaya alışkın bir canlı değildir. insan, strese alışkın ve her an tetikte olması gereken bir canlı türü. modern dünyada elbette ki bu olay kırılacaktır ancak bu geçiş sürecinde doğamıza uygun olmayan bu yaşam tarzı, sosyal hayatta sorunlar yaşamamıza sebep olabilir. bunun yanında rutin, her durumdan alınan zevki yavaş yavaş öldürür. çünkü mükerrer eylemler, insan beynini bu eylemlere alıştırır. o yüzden rutin ve düzenli hayat insanlar için ne kadar önemli olsa da bir yaşam heyecanınızı arttırabilmek için belirli aralıklarla rutin dışına çıkmanız gerekmektedir. bu elbette ki benim fikrim fakat bir gözleme de dayalı diyebiliriz. metropollerdeki rutin hayatından muzdarip beyaz yakalıların sürekli olarak başka bir hayatı arzulaması da rutinin keyifsizliğini gözler önüne sermektedir. elbette ki bir gün yamaç paraşütü yapıp diğer gün işe gidemezsiniz fakat farklı hobiler edinmek veyahut bu hobilerin içerisinde farklı dallara ayrılmak da güzel bir seçenek olabilir. rutinin bir diğer kötü yanı ise yine beynin mükerrer eylemlere alışmışlık durumundan kaynaklanır. yaşam süreniz rutin sayesinde hızlı geçer. beynin alıştığı eylemler, zamanın size göre hızlı geçmesini sağlar. bunun çok önemli bir kanıtı vardır. hayatınızın ilk 10 senesini düşünün. ne kadar uzun geliyor değil mi? muhtemelen ondan sonraki 40 yıla denk bir süre gibi hissedeceksiniz. bunun nedeni olarak düşünülen şey, hayatınızın ilk 10 senesinde her eylemi yeni yeni deneyimlemeniz ve bunun da beyniniz için bir tecrübe kazanımı olduğundan zamanın sizin için yavaş akmasıdır. ancak bu eylemler rutinleştikçe alışırsınız ve zaman sizin için hızlanarak geçer. bu yüzden rutin dışına çıkmakta fayda vardır.

şükretmemiz mi gerekiyor şikayet etmemiz mi gerekiyor asla anlayamadığım olgu. kargaşa olur bir sakinleşse derim sakin bir hayatım olur sıkılırım. şu an oldukca rutin ama güzel denilebilecek bir hayatım var ama sıkıldım. ben nankör müyüm acaba

sorgulamaları susturma mekanizması. ufak rutinler edinip bunlarla zamanı doldurup ruhu ve aklı yorunca insan bir uçurum kenarında yaşarken korkmamayı öğrendiğini düşünüyor. uçuruma bakmıyorsun ve düşebileceğini aklına getirmiyorsun.

öyle ki, evinin bir duvarı, huzurla yaslandığı bir duvarı yok -ve o diğer duvarda bulunan raflardaki kitaplığı düzeltmekle meşgul. içeri dolan rüzgârla üşüyor, aldırmamaya çalışıyor ama uçuşan kâğıtları, kitapları, yüzüne çarpınca rüzgâr, rutinin cılız perdesi de yırtılmış oluyor.

güzel şeydir, olması gerekendir, hayatı düzene sokandır. varlığı ayrı dert yokluğu ayrı derttir. biraz da lükstür aslında. ama en büyük lükslerden biri de rutinlerden kaçabilme şımarıklığıdır. ne kadar çeliştin ölmedin diyor olabilirsiniz ama bence bana hak vereceksiniz.

her gün işe giden insanın, her gün okula giden insanın ya da daha temel bir noktadan baktığımızda her gün ilaç almak zorunda olan insanların bir günden bir şey olmaz diyerek kendilerine izin verdiklerini düşünsenize. okul yine neyse, devamsızlık hakkınız var ama işte büyük bir mazeret yoksa hemen elveda denir, daha büyük yük olur; ilaç özellikle ciddi bir şeyse ölüme kadar götürür. isteseniz de kurtulamazsınız bu rutinlerden, hep sonuçları şımarıklık isteğinizi bastırmaktan daha büyüktür.

hayat hep bir şeye mahkum etme peşinde bizi bence. bazen bu mahkumiyetleri biz oluşturup içine zincirliyoruz kendimizi, bazen de zorunlu prangalar oluyor da kendimizi içinde erirken buluyor sonra da belki erirsem gevşer diyoruz. neyse, hayat kısa ve yaşayıp gidiyoruz.

uyu, uyan, işe git, işten gel, uyu, uyan...günlerin tekerrürü. işte monoton dişli ve çark seslerinin en gürü. halbuki makine değil insan. eğileceksen özgürlüğün önünde eğil insan.

rutin iyidir iyi.

daha da kötüsünü yaşamazsınız, hele ki şu dönemler rutin nimettir nimet.

şöyle sakin bir çöküşün hazırlayıcısı.