savaşmak vs teslim olmak

bazen savaşmak teslimiyettir, aynı şekilde teslimiyette savaşmak olabilir.

tanrıya teslim olup hayatla savaşmalıyız.
hayat bir oyundur ve bu oyunun kurallarını tanrı belirler. bu oyunda karşına engeller çıkar. engelleri aşmak için tanrı farklı yollar sunar ve bu yollardan iyi olanı seçmelisin oyunu kazanabilmek için,yoksa kaybedersin. sonu olan bir dünyada tek bölüm sonu ödülü cennettir. tek gerçekte ezeli ve ebedi olan tanrıdır. o dışında herşey bir hiç olacak. ölümü unutmayın, unutturmayın. sonsuz olmadığınızı bilerek yaşayın. insan psikolojisi ne zaman öleceğini bilmediği için hayatı sonsuz sanar. ne yazık ki sonsuz değildir. doğduk diye ölmek zorunda mıyız? sanırım ve de mutlaka evet.

duruma göre değişecektir ama benim için önemli olan kendi değerlerimde, istedigim şeyler dogrultusunda başarılı olmak ve kazanmaktir. gerek hayata karşı gerek başka durumlarda. bu ise bazen savaşarak bazen ise teslim olarak gerçekleşir. evet dostlarım, teslim olarak da kazanabilir ve başarıli olabilirsiniz. bu gireceğiniz savaşa bağlıdır.

teslim olmak insanin ruhuna aykiri bir durum. ınsani icten bitirir, ruhunu kemirir, silik, amacsiz sadece nefes alan ama yasamayan bir canli haline donusturur...
ben 20'li yaslarimi teslim olarak gecirdim diyebilirim. savasmaya luzum gormedim. konforlu alanimdan cikmaya korktum, huzurumun bozulmasindan endiselendim. dahasi kar-zarar iliskisi kurarak yapacagim savasin aleyhime sonuclanacagini dusundum. gunun sonunda da kendime donup baktigimda kolunu kaldirmaya bile usenen bir benle karsilastim ve tabii ki sonrasi kocaman bir "keske" ... lafi baglayacak olursak kesinlikle savasmak lazim. kendimizi bulabilmemiz icin, bir seyleri elde edebilmemiz icin yine bir seylerden fedakarlik yapmak zorundayız korkarak, oldugu yerde sayarak insan ne pişer, ne dolu dolu yaşadim der, ne de geceleri ortaya cikan o keskeleri susturabilir. birde nedendir bilmiyorum ama yapilan eylemin keşkesinden cok, korkarak vazgecilenlerin keşkeleri insanin canini daha cok acitiyor.

cevabımız sorunun ne şartlarda sorulduğuna göre değişir.

bir savaş meydanını hayatımıza uyarladığımız düşünülürse savaşmak en iyisidir. düşman birlikleri etrafta dört dönerken öylece oturursak kellemiz gider.
gidip teslim olursak da neyimiz var neyimiz yok, soyup soğana çevirirler. her durumda da yolun sonu savaşmaya çıkıyor. zaten dünyanın kuruluşundan bu yana insanoğlu bir şeyleri savaşarak elde etti. kanımızdaki bu deli cesaret, hırs hep atalarımızdan geliyor. bir de oturarak başarıya ulaşan tek canlı tavuktur.

teslim olmak istediğimde bile beceremeyip savaştığımdan, savaşmak. son damlasına kadar.

ben teslim olanlardanım. yani bu biraz dünyada bulunduğun coğrafya ile de alakalı kanımca. bir savaşıyorsun, iki savaşıyorsun ama bakıyorsun suda bir kulaç yol alamamışsın. ondan ben teslim oldum hayata. sadece coğrafya değil insanlar için de geçerli bu, nerde olursan ol sen yaş aldıkça insanlar seni en kallavi kötülükleriyle bile şaşırtmamaya başlıyor ve sende insansızlığa teslim olmaya başlıyorsun usul usul.

kan dökülmeyecekse teslim olmak benim için bir seçenek olabilir...
en fazla gururum incinir.. gururum incinirse ne olur ki? özür diler, diz çökerim... diz çökebildiğime ve özür dileyebilecek gücümün olduğuna şükrederek..

hayattaki 26. yılımı tamamlamaya günler sayarken oyumu "savaşmaktan" yana kullandığım versus. yaşımı özellikle belirtmek istedim çünkü er ya da geç "teslim olmaya" meyletme ihtimalim olduğunu düşünüyorum.

belki de yanlış değerlendiriyorum ama bu karşılaştırma "eylemek" ve "eylememek" arasındaymış gibi geliyor bana. teslim olmak en basit tanımıyla "eylememe" halidir kanımca. öte yandan biliyorum ki savaşmak "eylemenin" tek yolu değildir. bana böyle düşündüren kişisel geçmişim belki de. ben şimdiye dek hayatımda memnun olmadığım şeylerle ilgili eylemde bulunmayı seçtim. e haliyle bu, çoğunlukla birileriyle veya bir şeylerle savaşmama yol açtı. bazen başıma işler açtı bazense "ne iyi yaptım" dedirtti bana.

ancak günler, yıllar geçip daha çok şey gördükçe de yorulmaya başladığımı fark ediyorum. belki de en iyisi teslim olup huzur bulmaktır. ama yorgun düşene kadar savaşılacak.

en güzeli 3. seçenek s**tir etmek.

savaşmak yok etmeyi veya yok edilmeyi göze almaktır, teslim olmak bunlardan vazgeçip başına gelecek olana razı olmaktır.

marten eden, yada jack london mutsuzdu..
çevresindeki insanların iki yüzlüğünden duyduğu tiksinti onu bu pislikte yaşayamaya itti..
ahmet telli'nin küçük yıldızın son baladında dediği gibi; ''küçük yıldız dünyaya baktı. insanlar çamur içindeki larvalara benziyordu.'' bu tam olarak marten edenin hissettiği idi...oda tozlaşarak düşmeyi yeğledi..
bu teslimiyet değil bir tercihti..

gül rengi şarabımla mehmet gürel'e içilmez mi derken makiniste de ağzına sağlık diyorum.

kim olursa olsun artık birisiyle veya bir durumla savaşmaktan çok yoruldum. ben direkt sessiz kalıp teslim olmayı seçiyorum. isteyen istediğini düşünebilir, ben kendimi biliyorum her türlü. zaten fikrimi merak eden gelip sorar. benim savaşmaya ihtiyacım yok.

not: ah, makiniste çok selamlar bu arada. *

bazen savaşmak, bazen teslim olmak ama bazen de barışmak gerekir. sanırım hangi durumda hangisini seçebileceğini bilmek bilgeliktir.

ne savaş ne teslimiyet.sadece ve sadece koskoca evrende minicik kalan şu fani dünyada barış içinde yaşamak istiyorum.

atatürk savaşmayı seçti.manda himayeyi reddetti.atatürk sayesinde özgürüz.sağol ata.

teslim olmuş gibi görünsem de her zaman son ana kadar savaşmaya devam ederim (bkz: umut fakirin ekmeği)

savaşarak kazanacağız bu hayatı. yeter ki kendini sevmesini bil.

inatçıyımdır, savaşırım ama baktım ki fayda etmiyor bırakırım. teslim olmamayı öğrettim sayılır kendime.