şefkat

koruyarak sevme hali. size bir şey olmasın diye tüm acıları göğüslerken size belli etmeden sizi koruyup kollamak ve bunları yaparken sizi sevmek

arapça kökenli acıma ve esirgeme duygusu karışık anlamdaki kelime. hep şefkat gösteren olmak zor, birisi de sizin ihtiyacınız olduğunu düşünmüyor mukadderat.

anne baba değilseniz herkese koşulsuz sunmamanız gereken bir güzellik bu. başka duygulara benzemiyor çünkü, içinde barındırdığı çok daha saf bir şeyler var bazen adını koyamadığımız. birini katıksız sevmek benim için sevmek değil mesela. o sevgiye şefkat katıyorsan eğer gerçekten seviyorsun demektir. insan özellikle duyduğu şefkatten ihanete uğramamalı; çünkü o boşluk gerçekten dolmuyor.

bu dünyada yoktur. olduğunu söyleyen yalan söylüyordur.

saça dokunan bir elde gizlidir.

şefkat; sevgi göstermek, sevecen olmak.

insana en yakışan meziyettir. şefkatli bir el bir kucak yaşanan her acıyı, bitirmesede hafifletir. şefkatinizi sevdiklerinizden ve hakedenlerden esirgemeyin.

kadına en çok yakışan şey.

şefkate söyle o da gelsin, özledim onu, dediğidir (bkz: didem madak)ın.

insanların davranışları gibi, yüz ifadelerini de değiştiren bir duygudur.
bebeği karnında anne adayının karnını okşarken ya da doğum yapmış bir annenin yavrusunu kucağına alırken yüzünde bir ışıltı, hoş bir bakış, tatlı bir gülüş, merhametli bir duruş vardır.

fazlası zarar bir duygu.
tarif etmek çok güç.

kendime yeterince adil olduğumu düşünüyorum sözlük. tabi ki neysem oyum, bunu da her zaman böyle kabul ettim/ediyorum, ne fazla ne az vuruyorum kendime gibi bir iddiam yok. mutlaka kantarın topuzunu fazla kaçırdığım da oluyordur, olduğundan daha hafif değerlendiğim de süreçlerimi. ama bazen bu da gerekli biliyor musunuz? bazen hak ettiğinden daha ağır sormalısın bazı hesapları kendine. ya da bazen çok da düşünmeden affedebilmelisin kendini. bunlar çok kişiye, ana, olaya has dengelere sahip. bazen sırf öyle gerekiyor diye bilerek yeterince adil olmayabiliyorsun kendine.

sorun şu noktada başlıyor; herkesin kafasında herkesle ilgili çeşitli stereotipler mevcut. bunu istemsiz yapıyoruz. buraya kadar her şey normal. ne zaman ki hakkındaki yargılarımızda bizi şaşırtan süreçler yaşamaya başlıyor karşımızdaki kişi, içimizden kendi karakterimizle örtüşecek tepkiler verme dürtümüz taşmaya başlıyor. yargılayan bir profilsek, acımasızca sıralamaya başlıyoruz eleştirilerimizi. empat bir insansak, çok normal bütün bunlar, kızma kendine diyoruz kendimizden örnekler vererek. muhakeme yeteneği gelişmiş bir insan değilsek, karşımızdaki insana duyduğumuz sevgiyi her şeyin üzerinde tutacak kadar duygularımız tarafından yönetiliyorsak, koşulsuz bir şefkat duymaya başlıyor ve bunu ona yansıtıyoruz. işler tam olarak bu noktada karışıyor. şefkat; sıcak, sarmalayan, rahatlatan bir duygu olmaktan çıkıp boğazınıza yapışan bir çift el olmaya tam da o zaman dönüşüyor.

çok zor anlatması. yokluğunda, eksikliğinde yaşanmaz olan bir duygunun varlığında, fazlalığında size tüm süreçlerinizden daha ağır bir yük yaratması çok acayip. gerçekten.

üstelik bana şefkat duyma diyemezsin de kimseye. nasıl denir ki bu?

tepesi olan dizi.
eski bir dizi.

kendime not; sinirlendiriyor beni.

daha önce hiç tatmadığım duygudur. o yüzden girilecek bir tanımım da yok yazılanları okumakla yetineyim.

insanı sıcacık bir şekilde sarmalaması

annenin kucağına alıp sevmesidir, babanın başını okşamasıdır, sevdiğinin hep yanında olmasıdır, bir bakıştır, bir sestir, bir sıcacık eldir.
yani herhalde bunlardır...

riyâsız, hiçbir çıkar gözetmeksizin tüm insanlara karşı merhametli ve adil olabilme duyusu. sinirlerine hakim olabilme iradesi, yumuşak kalplilik. dünyanın 7 harikası olması gereken şey, insanlarda bulunduğu takdirde.

genellikle şevkat şeklinde telaffuz edilen kelimedir.

acımak teoriktir; üzülürsün ama geçer gidersin üşüyen kedinin önünden. şefkat ayrıca pratiktir; üzülürsün ve ama kucağına alırsın kediyi, ısıtırsın. kelimenin eylemi o yüzden 'göstermek'tir.

insanda olması gereken bir özelliktir ve insanı insan yapar. en çok ona yakışır.

duygularin en tatlisi