sevilen kitabın en vurucu cümlesi

"sevgi kendi derinliğini bilmez ayrılık vakti gelip çatana kadar." (bkz: halil cibran)

okıduğun an çok hoşuna giden ve bunu unutmamak lazım diyip, arkanı döndüğün an unuttuğun cümle.

gözlerimi beyaz tavana dikmiş sırtüstü yatarken sessizlik büyüdü, büyüdü, bir an geldi ki kulak zarımın sessizlikten patlayacağını sandım. s. plath, sırça fanus

"ben yalan şeyleri vadetmem hiç. kusursuz güllük gülistanlık bir dünya masalı koca bir yalandır."
-joanne greenberg/sana gül bahçesi vadetmedim

“...kurban- cellat ve sonunda cellat da kurban...”
svetlana aleksiyeviç/ ikinci el zaman

''bütün hayvanlar eşittir ama bazı hayvanlar daha eşittir''

hayvan çiftliği.

uyurken kimseden zarar gelmezdi ama uyanıkken insanların şeytandan bir farkı yoktu.

balıkçı ve oğlu
zülfü livaneli

"eğer yıldızlar insan olsa, gökyüzü onlara dar gelir, sığmazlardı. eğer balıklar insan olsa, nehirler ve denizler onlara yetmezdi. "
beyaz gemi/cengiz aytmatov

bu şehir laubaliliğin, kötülüğün, ikiyüzlülüğün kaynaştığı bir şehir. iyi insanları yok mu? dolu. ama nasıl çekilmişler, nasıl ürkmüşler, nasıl kapanmışlar bir yere? neredeler?
sait faik abasıyanık
söylendim durdum

*

hani kaldığınız sayfayı kıvırıp kulak yaparsınız ya, işte o ertesi sabah uyanmanın en güzel nedenidir
sıradan bir gün / yekta kopan

şöyle hatırlıyorum... o kadar çok insanla dostluk kurdum ki başıma bir iş geldiğinde ellerim dolu sanıyordum. kimseye acımayan zamandan şiddetliydi dostlarımın ihaneti

... en bıçak olmayacak şeyi kınından çıkarıp...

keşke herkesin ömrü vicdanı kadar olsa.

küçük prens

ben isimsiz geldiĝimi hatırlamıştım bu hayata.

"hep kuzeyi gösteren bir pusula ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da mutlaka bir kadını işaret eder. her zaman. bunu aklından çıkarma, meryem.”

khaled hosseini, bin muhteşem güneş

sizi eve bıraktıktan sonra tekrar caddeye çıktım. caddedeki kalabalık beni sahiden sıktı. ben ikide birde böyle oluyorum bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. bu nefret filan değil....insanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. sadece bir yalnızlık ihtiyacı. öyle günlerim oluyor ki etrafımda küçücük bir hareket en hafif bir ses bile istemiyorum. taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. kafamda hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor...fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini. o zaman ne kadar hazin bir hăl aldığımı tasavvur edemezsiniz. kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum. odamdaki duvarlar birdenbire büyüyüveriyor. pencerelerin dışındaki şehir ve hayat bir anda, insanı içinde boğacak kadar kudretli oluyor. (bkz: içimizdeki şeytan)en sevdiğim sabahattin ali kitabı.

"yeryüzünde gizemli olmayan hiçbir şey yok, ama gizem bazı şeylerde öbürlerinde olduğundan daha belirgin; denizde, yaşlıların gözlerinde, sarıda ve müzikte."

onları seviyordum, hâlâ da çok seviyorum. yalnız hiçbir zaman onların basit dünyalarına giremedim...

julia cortazar- ayak izlerinde adımlar.

"herkesin üzüntüsü bile coolken, benimkisi neden köy düğünü gibi." olasılıksız- adam fawer.

"ateşin icadından önce ölüp cehenneme giden mağara kadınının hayreti içerisindeyim." korkma ben varım- murat menteş