sinirlenince fırlatılan şey

çocuk muyum ben birşey fırlatayım?, en fazla kapı veya duvar yumruklarım .

bakış

nükleer bomba.

kardeşim lama gibi tükürür.
ben 9mm mermi atarım sinirlendiğim kişinin beynine. tabancayla tabi. böyle elli, altmış leşim var.
yalnız bundan sonra domuz sıkısı atacağım. tabi "ponpalıyla".

kelimelerim. genelde fırlatmamaya çalışırım. sessizlik tercihim. çünkü yaralayıcı olabiliyorlar.

elimdem çıktığı anda pişman olduğum ama ergenliğimi atlatırken nasibini alan sevgili telefonum.
gördüğü hunharca şiddete rağmen 6 yıl yaşadı rahmetli, mutlu bir hayatı olaydı 15 i nide görürdük

takma dişlerim.

kumanda.

telefon, çakmak

ayakkabı

terlik.

jason reisi kızdırmamak lazım.

bir şey fırlatacak kadar sinirlendiğimi hatırlamıyorum.ama heralde o kadar sinirlensem o an elimde ne varsa bir yere çarpar gibi

başımı fırlatmak istiyorum ama olmuyor maalesef.

mutfak tezgahındaki hafif nemli sarı bez. isabet ettiği bünyelere ya da cisimlere fiziksel bir zarar vermez ancak psikolojik zararı çok fazladır.

şimdi kimse cesaret edemese de en iyisi bu.

anlatmazsam olmaz.
yıl 2013 kızımı 10 gün hastanede yatırdıktam sonra istanbul'dan eve döndük.
pek tabi 10 gün sonra gelince buzdolabında ki herşey bozulmuş küflenmiş. eve gece geç saatlerde döndüm hiçbir şeyi ellemedim 10 günlük uykusuzluk vardı tabi bir de sürekli ağlayan bir bebek.
neyse sabah oldu, bir yandan kahvaltı bir yandan buzdolabını temizlemeye çalışıyorum.
eşim psikoloji de normal değil tabi.
taktı kafayı küflenmiş salçaya.geliyor gidiyor bu salça neden böyle bu yoğurt neden küflenmiş. önce sakin sakin halledeceğim 10 gündür evde yokuz normal diyorum, ama yok bant kaydı gibi sürekli aynı şeyi söylüyor. gerçekten çok sakin bir insanım ben. nasıl o raddeye geldim anlamadım.
birşey oldu bir şalter attı beynimde, tezgahta elime gelen bardak tabak salça yogurt yumurta yani o an ne geçtiyse elime kapıdaki eşime doğru teker teker fırlattım, içinde bıçak çatal da vardı. kendisine gelmesin diye kapıyı kapattı.
tamam sakin ol geçti falan diyor ama bana vızırtı o sesler. kızımı evden dışarı gönderdi ki beni öyle görmesin kızım.
kendime geldiğimde hüngür hüngür ağlamaya başladım. etrafıma baktım raflar tezgah bomboş. kapı ve duvar içe göçmüş.
sonuç, uzunca bir süre küstüm, kapı değiştirdik mecburen. duvar için de ayrıca tadilat yapıldı.
giden tabak çanakların yerine yenisini almak zorunda kaldı. hepsini kırdım çünkü.
tabak çanak duvar kırıldı mı bir şekilde hallolur,
yeter ki kafa kırılmasın. bu da böyle bir anımdır.

tansiyon.

sinirden hangi ara yamulttuğumu anlamadığım çatalı duvara fırlattım daha demin. öfke öyle bir şey ki, o an yaşanılan olayla nadiren ilgisi var. fay hattında epeydir biriken stresin sonucu, normal zamanda üşütmeyecek ufacık bir esinti tüm nötr kalma çabasını yerle bir ediyor.

eminim şu aralar telefondur çünkü hep elimizde sinirlendiğimiz anda da ilk o elimize gelir eğer özellikle fırlatmak istediğimiz bir şey yoksa.