sözlük yazarlarının şu ana kadar ağladığı en saçma şey

her şey

biraz önce valizimin kilidinin şifresini unuttuğumu fark edip ağladım. tabii ki asıl sebep bu değil birikmiş içimde bir şeyler yine

şarkılar... şarkılara ağlanır mı ayol?

kendime ağlıyorum ara sıra. neden bu kadar saçmalıyorum diye.

beklemiş su veya hazır su içemiyorum illa çeşmeye dayanıp içmem lazım kyk yurdunda kalmaya başlamamın üzerinden 2 ay falan geçmişti şehirdeki sular inanılmaz kötü olduğu için sadece hazır su içebiliyorduk bir sabah yüzümü çeşmede yıkarken dayanıp içemediğim için baya bağıra bağıra ağlamıştım.

19 yaşımdayım bu sene zıplayan top makinesi bozuk olduğu için ağladım... lütfen şu makineleri bozmayın!

saymicam burada dalga geçecek hayınlar çok.

benim gözlerimin vanası bozuk. kapı gıcırtısına ağlarım, ibrahim tatlıses 1, ben 2.

bir şeyi canım çok çektiği zaman ağlıyorum. toplanın çabuk olayı anlatacağım.

bir gün lise sondayım ve geçiş yaparak geldim okula. diyorum ki oohh eski lisedekilerden kurtuldum. derslere ve kendime odaklanırım. okulun ilk günü geldim, bir de ne göreyim? sevimsizliği ile had safhalara ulaşmış olan b kişisi ve aramda ne iyi ne kötü olay geçmemiş olan f kişisi de geçiş yapmış aynı okula. *

neyse efendim, gel zaman git zaman f kişisi ile yakın arkadaş olduk ancak b kişisi ile hâlâ bozuğuz. günlerden bir gün de, canım inanılmaz patlamış mısır çekiyor. * b kişisi sıra olarak önümde f kişisi ise yanımda oturuyor. normal bir şekilde arkadaşımla konuşuyorum. döndüm dedim ki; "ayy f kişisi, keşke şimdi patlamış mısır olsa da yesek!" öyle bi içimden geldi.

öğle molasına girdik. bizim b kişisi evine gitti. biz de yemeğimizi bahçede yedik. zile beş dakika kala sınıfa çıktık ki... sınıf buram buram patlamış mısır kokuyor. yahu, o günü hiç unutamıyorum. bizim b kişisi sen benim bu dediğimi duy, bir torba patlamış mısır yap, getir bi de sınıfa dağıt, sonra da gözümün önünde ye. bir ağladım ki... hâlâ inanamıyorum kendime. binde bir bana böyle geliyorlar işte. en saçma ağlama nedenim budur.

2 yıl evvel kasaptan köfte, bakkaldan ekmek falan aldım. yokuş aşağı eve doğru inerken yemeği yalnız yiyeceğim düşüncesi canımı çok sıktı ve 2 damla göz yaşı döktüm.

havuç tarator yapmaya kalkıştım. annemden güzelce tarifi aldım telefonda.
havuçları rendeledim.
süzme yoğurdu normal yoğurt ile karıştırdım.
sarımsağı dövdüm.
sonra hepsini karıştırdım.
sonuç annemin yaptığı gibi değil.
anneme tekrar telefon açtım.
bu senin yaptığın gibi olmadı dedim.
anlat bakayım dedi. anlattım.
e dedi havuçları kavurmamışsın.
e dedim demedin.
e dedi cahil misin?
bir başlarsın ağlamaya... bir saat falan sürdü.
havucu kavurmayı unutmayın.

üşüyorum diye ağlamıştım.
bir kış sabahının 6 sında ankaradan sakaryaya giden buz gibi ve boş bir otobüsten indikten sonra tüm gün soğukta oradan oraya koşturmuştum. öyle ki, soğuk artık arsız, gıcık,haysiyetsiz gölge bir karakter olarak canlanıyordu zihnimde, o hissiyatı yaratıyordu yani. üşüdüğüm için soğuğa olan sinirimden ağlamıştım.

ayı kardeş ismindeki güzel mi güzel animasyonda.

yokuş yukarı çıkarken ben bu yolu bitiremeyeceğim deyip kaldırım köşesine oturup ağlamışlığım var. * ama en saçması hayatta defalarca hiç olmayacak yolların başına kadar gelip sonra ağlayarak ters sapaklara sapıyor olmam herhalde.

sicagi sicagina anlamiyorsunuz ama rasyonel ve saglik bir ruh haline ulastiktan sonra olaya bakildiginda, terkedildigim icin aglamak diyebilirim.
sizi sevmeyen birinin sizi istemedigini aciklamasinin sizin mutsuzluk kaynaginiz olmasi… aslinda hic haketmeyen birine sizinle alakali bu kadar guc sahibi olacak bir pozisyona sokmak, bu gucu kendi elinizle ona teslim etmeniz ve sonrasinda bunun icin aglamak, saglikli dusunuldugu zaman gercekten sacma geliyor.

daha iki gün önce dexter izlerken gözümden yaşlar akarken yakaladım kendimi hemde çok saçma bi sahnede (adam öldürdüğü bir sahneydi) sanırım gözyaşları vanalarımı açık unutmuşum.
not: öyle kolay kolay ağlayabilen biri değilim aslında.

küçükken okul çıkışında annemler 2 dakika gecikse beni unuttular diye oturup ağlıyordum*

size bir sır; çizgi film. aramızda kalsın.

kedim, onun için özene bezene hazırladığım yaş mamayı yemediği zaman ağlamıştım. arka planında başka şeyler vardı tabii.

tik gibi bir durumdan dolayı ağlama sesini biri taklit edince etim kopuyor gibi böğüre böğüre ağlıyorum. yeğenim bir haftalıkken yarım saat bakmam gerekti kimse bana güvenmiyor ama en fazla ne olabilir diyerek mecburen bıraktılar. aynı ses tonu ile ağlamaya başlayınca onu susturmayı başaramayan ben ağlamaya başladım baktım olmayacak abimi aradım ama ağlamaktan anlatamıyorum. bunlar koşarak eve geldiler ve durumu fark eden abim bebeği bırak şu salağı susturalım önce diyerek beni balkona çıkartıp sigara uzattı. bir daha bebek bana emanet edilmedi.