sözlük yazarlarının şu ana kadar ağladığı en saçma şey

sanirim bu sabahtan daha sacmasi olamaz. markette elektrik olmadigi icin yufka satmadilar. rüyamda gördüğüm böregi yapamayacagim diyr agladim. deli miyim neyim

final dönemlerinde; sabahlara kadar çalışıp artık son sınavda beyin kapasitemi doldurduktan ve yorgunluktan aynı satırı 5 kere okuyup, okudugumu anlamadığımı fark edince uykum var diye hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. sonra uyuyakaldım sınava hiç çalısmadan girdim boylece.

biraz düşündükten sonra ağladığım çoğu şeyin saçma gelmesi bir yana,
kendisinden nefret etmeye başladığım birinin asker eğlencesinde oturup içim dışıma çıkana kadar ağlamıştım. bundan saçması yok. çok içmişim biraz.

ağır roman filmde okan bayülgen' in dama çıkıp ojeyi kokladığı sahnede çalan müzik yüzünden ağlamıştım. bir de küçük iskender oynuyordu filmde. ne kadar gençmiş diye ağlamıştım...

ağlama sesi taklit edilince ağlamaya başlıyorum. normalde sessiz sessiz ağlayan ben o sesi fuyunca feryat figan oluyorum.

miyop olduğum için gözlüğümü bulamıyordum evin içinde.sayısız tur attıktan sonra kanepeye çöküp ağladım.

ağlayan birisini görünce dayanamıyorum gözlerim doluyor..

... ayakkabıya konan kelebek, halen herkes anlamsız bulsa da bence trajik...

hava çok sıcak diye.

evet ben.

gözlerimin vanası bozuktur benim.

insanların gülebildiği şeylerden, dibini sıyırırcasına bir hüzün bulup ve ona gözyaşı dökebiliyorum. hangi saçma şeyi yazsam, çok saçma gelecektir. yazmamayı yeğlerim.

eski zamanlarda yaşasam, gözyaşı şişesinin olduğu zamanlarda, bana kasalarca gözyaşı şişesi lazım olurdu...

çok sarhoş olup evde ki merdivenlerden inemiyorum diye ağlamıştım.

termodinamik vizesinden yarım saat önce carnot'un* bilinen tüm akrabalarına tek nefeste sövüp, vizeden sonra mutluluktan ağlamıştım. iyi geçtiğinden değil, bittiğinden. ben bu bölümde okumadan önce kendimi zeki bir insan sanıyordum anasını satayım. ruhumu sömürdün metu.

(bkz: insanı hayata küstüren dersler)

üniversiteye giriş sınavında çuvalladığımı düşünmek.*

bu üzüldüğüm en saçma şeydi; muhtemelen öyle de kalacak. puanım yüksek falan da değildi aslında. üzüntümü saçma bulmamın sebebi de öyle, "alt tarafı sınav yiaa, dünyanın sonu değil bu sonuçta." mantığı değil. bazen sizin için en iyi olan şey, hiç beklemediğiniz bir yerde açılan bir kapıdan geçince karşınıza çıkar.
bu da öyle oldu sanırım. ilk defa, "başarısızlık" benim için yepyeni ve hiç beklemediğim bir fırsat yarattı. üstelik daha önce hiç tanıma fırsatı bulamadığım bir alanda şaşırtıcı derecede başarı potansiyeli görüyorum kendimde.

her şeyden önemlisi, şuan önümde istediğim gibi şekillendirebileceğim bir hayat var.

penceremin önüne her gün su ve ekmek kırıntısı koyduğum halde neden benim pencereme kuş konmuyor diye ağlamışlığım vardır.

izlediğim acıklı bir film sonrası duvara konan kelebeğe ağladığımı hatırlıyorum.

ağlamayın madames niye ağlıyosunuz ya.

ağlanacak omuz başvurları için: dm.

kolay ağlayan biri değilim ama şöyle bir cümle kurdular "okutur, büyütür, kendine göre yetiştirirsin." beni hugh hefner sanıp, cyrstal harris'i bulduğumu sandılar. halbuki ben bir garip yahudi duvar ustasıyım.

kampüste köpekler gibi sarhoş olduktan sonra eve dönüyordum. otobüste covid yüzünden hiçbir yere değmemeye çalışarak tuşa bastım frende de biraz sarsıldım ama düşmedim. inince deli gibi ağlamıştım herkese rezil oldum diye. yani kaldırıma falan oturup ağlamıştım. amcalar iyi misin kızım bir şey mi oldu demişti o derece ağlamıştım.

sabah çok erken bir saatti. kalkmam gerekiyordu ama çok uykum vardı. kalkamadım, kalkmam gerekiyordu... ağlamaya başladım.* çok hassasım bu konuda. şu an bile gözlerim doldu. evet çok saçma ve yaşandı.

bayıldıktan sonra kendime gelince "herkese rezil oldum eteğim falan hep açılmıştır" diye ağladım.