sunay akın

beceriksiz
kabuğunu koparmadan
ne bir elmayı soyabildim
ne de iyileştirebildim bir yaramı
ama karşıma çıkınca
kızmadım hiç elma kurduna
bendim çünkü bıçağı saplayan
onun yurduna
 
şair diyorlar benim için
bilmiyorum oysa
her şiire konmalı mı uyak
her yere nedense
konamıyor tayyare
hay dilimi
arı türkçe soksun; uçak
 
kaptan olmak isterdim
aynanın karşısında
eski bir sinema yıldızı
gibi ağlayan
istanbul hatlarında
bir fırça hafifliğiyle gidip
gelen vapurlara
 
eskimo bir şair dokunuyor omuzuma
ve kız kulesi'ni göstererek
bırak artık diyor üzülmeyi
yedi tepeli bu şehirde
şiir okunacak tek yer
elbette denizin ortasındaki
şu küçük buz dağı
 
terzi olsa da babam
sökük dikmesini beceremem
beni yalnızca sen anlarsın
iğnenin deliğinden geçsin
diye ipliklerin
bir anlık ıslatıldığı dudaklara
takılıp kalan annem

hemen hemen tüm kitaplarını okumusumdur. gösterisini izleme fırsatım da oldu. zevkle okurum ve dinlerim. ama bazen hadi be diyip inanmadığım da oluyor. o bilgiye o tarihe nasıl ulaşmış merak ederim.
benim tamamen zıttım. şöyle ki: bir olayın yaşanmışlığı 5 dakika olsun.ben bu olayı 37 saniye anlatırım. ama sunay akın muhtemelen olayda geçenlerin ailesini arkadaşını falan anlatır önce,sonra da olayı ve en sonunda da aaaaa dedirterek sonuç. yarım saat oldu mu?

sunay akın hikayelerine inanırsak graham bell'in sevgilisi allessandra lolita oswaldo'ydu. alo kelimesi o kadının isminin baş harfleriydi, manhattan kelimesi öldürülen bir kızılderiliden geliyordu, cervantes istanbul'da cami yaptı... yuh

geyikli park kitabının hayatımda çok faydasını gördüğüm müdüş yazar, şair, araştırmacı ulu kişilik.

bir kadın hediye etmişti o kitabı, başka kitaplar da vardı yanında, diğerlerini ayrı tuttum, sonuçta bir sunay akın eseri değillerdi.

ilk kez evdeki masanın devamlı dingildeyip sinirimi bozan bacağının altına yirmi sayfasını soktuğumda gördüm kitabın faydasını, bununla da kalmadı kışın şömine yakarken* bir otuz kırk sayfası daha çok işime yaradı.

sonra yazlığa götürdüm kitabın geri kalanını*, kah safkan golden retriever köpeğim paşanın yavrularının çiş yaptığı yerlerde kullandım, kah bahçede bbq*yaparken kömürleri yakmak için kullandım.

seviyorum sunay akın'ı, keşke daha çok kitap çıkarsa da daha çok faidesini görsem.

not : kitabı hediye eden kadını da yatımla dünya turu yaparken* önüme çıkan somalili korsanlarla 2 paket sigara karşılığında change ettim.

mesut yar'ın
burada laf çok programında
nasilsin dendiğinde
verdiği cevapla aklima kazınmış
degerli ve muhterem insandır.

bir süre sonra tek düze gelen kişidir.
anlatımları hep aynı frekansta.

bazen çok sıkıcı olsada genelde izlediğim bir kişilik. özellikle eskiden nihat ile sivrisineğe katılırdı çok gülerdim.

ortaokulda sağolsun bizim okula gelip söyleşi yapmıştı, kendisi hakkında pek bir bilgim yok sadece konuk olduğu programlarda gördüğüm kadarıyla antipatik.

muhteşem dizelerin yazarıdır.

12 eylül 1962 trabzon doğumlu türk şair, gazeteci, tiyatro oyuncusu. ılgın ve ozan' ın babası.
eserlerinden bâzıları;

62 tavşanı
makiler
istanbul' da bir zürafa
antik acılar
kırdığımız oyuncaklar...


şimdilerde veşaire veşaire isimli radyo programını hazırlayıp sunmaktadır.
benimse en sevdiğim şiiri işte budur...

tarihi bir programa imza atmış sanatçıdır. müjdat gezen'le yaptığı şu bölümü gerçekten önemli ve değerlidir.

''iki rayı gibiyiz, bir tren yolunun
yakın olması neyi değiştirir
son istasyonun?''


şiirinin şairidir. 1962 doğumlu türk şair.
veşaire veşaire radyo programını sunmaktadır..
oyuncak müzesi de açmıştır.

kapımı çalarsan bir gün
eşikteki ayakkabılara aldanıp evimin içini kalabalık sanma
atmaya kıyamayan annem bütün ayakkabılarımı dizmiş yalnızlığıma*

bakın , bakın ne anlatacağım ?

1962 doğumlu türk şair, yazar, gazeteci, araştırmacı ve tiyatro oyuncusudur.

kafa radyo'da veşaire veşaire isimli bir programı bulunmaktadır.

kendisi göztepelidir. aynı zamanda istanbul oyuncak müzesi'nin sahibidir.

acılar insanı daha güçlü kılar dediler,
başladık her şeye eyvallah demeye;
gidene eyvallah,
yorana eyvallah,
kırana eyvallah.
yerden yere vurana eyvallah dedik.
ne çok alttan aldık her sözü,
ne çok tahammül ettik.
güçlü olalım derken,
suçlu olduk.
göz ardı edildik.
velhasılkelam;
hüzne hüküm giydik.
suratlarımızla beraber,
yüreklerimizi de idam ettik.
biz kendimize yazık ettik*

anlattığı çocuk hikayelerine bayıldığım kişi. daha çok anlatsa keşke diyorum hep. iyi bir hikaye anlatıcısı. istanbul'da oyuncak müzesinin kurucusu. güzel işler yapan, güzel bir adam.

ben yaşadıklarımın hiç birini
unutmam, ama evet, yeri gelir
susarım, canımı çok yakan şeyler
olur ama yinede susarım, tükenirim.
buna izin de veririm aslında..
salaklığımdan mı, hayır.
ben kimseye ''git''de demem,
diyemem, o kişi vazgeçilmez
olduğundan mı, hayır.
ona o kadar şeye rağmen,
o kadar değer veririm ki, hergün yaptıklarına utansın diye.
ama bir gün öyle bir giderim ki;
kaybedeceğim hiçbir şey olmaz*

ben trabzonlu'yum ,bir tarafım . merkez ve torul. çok eskiyiz ilk gelen türkler ,moğoldan kaçanlar ..
maçka eskiden bilhassa edebiyat üzerine çok iyi değerler yetiştirmiş ,insanları çocuğum okusunda en azından şerefli meslek öğretmen olsun diye yememiş içmemiş ,çocukları modern yetiştirmiş insanlardı.sıradan sanatçıların yanında sıradışıları da var.
80 öncesi bir kültür kasabası idi,insanlar iki kuruşa ürettiklrini satar çocuklarını okuturdu.

şimdi gidin sanatçıya döverler ,o derece.

insan şaşırıyor..
,