sürekli mutsuz olan insan

ilk akla gelen sebep travmalar ikincisi hayatta bir meşguliyetin olmaması.

oysa ki kaybettiği gülücüğü gül demeti hâlinde suratına koyduklarının farkında değildir.

evladını kaybetmiş ebeveyndir .

bir insanın mutsuz olabilmesi için çok ufak bir hata yetebilir ve sizin için önemsiz bir olaya büyük reaksiyonlar verilebilir. yadırgayamazsın o kişi 1 şekilde mutsuz olabilir.

ben diyicektim, ama bi yorum gördüm ; "evladını kaybetmiş evebeynler "diye, laf azıma tıkıldı.

çok sıkıcı abi. dönemsel bir buhran olur canımıza minnet, omuz uzatırız, kafa açar, delilik de yaparız şaklabanlık da. düzelsin yeter ki..

ama bunu huy edinenden, gerçekten de her günü depresif geçen insanlardan bir şekilde uzamak lazım. o bataklığa sizi de sürükler. kaçınılmazdır.

ben sevmem. bir yere kadar insanım. eğlenmek doğamda var. kimse için bundan uzun vakitler ödün veremem. bunun için yaşıyorum.

sürekli negatif olan insanlardır. kendi hayat enerjilerini bitirdikleri gibi sizin de hayat enerjinizi sömürürler. o döneme özgü bir dertleri varsa, yardımcı olunabiliyorsa, olunabilir ve olunmalıdır ama bunu hayat standartı haline getiren kişilere yapılacak pek bir şey yoktur. uzak durmak sizin ruh sağlığınız için elzemdir.

ben oluyorum.
lakin dile getirmediğim sürece en yakınım bile anlamaz.
mutsuzum. uyanıyorum, mutsuzum. kahvaltı hazırlıyorum, yapıyorum, mutsuzum. kardeşimle oynuyorum, mutsuzum. ders çalışıyorum, mutsuzum. insanlarla beraber takılıyorum, mutsuzum. lakin bunu her fırsatta dile getirip, belli edip ortamın ve diğer insanların moralini düşürmüyorum.
gel gelelim neden mutsuzum. bu bana çok saçma geliyor ama şu bir gerçek ki dünya'nın öbür ucunda, adını bile bilmediğim bir insan şu an acı çekiyor, serengeti'nin düzlüklerinde bir anne aslan av bulamıyor ve bu yüzden sütü olmuyor, çocukları ölüyor.
adını bile bilmediğimiz ülkelerde 5-6 yaşındaki çocuklar saatlerce çalıştırılıyor.
bundan yüz yıl önce nazi kamplarında masum insanlara işkence edildi. acaba şu an kaç kişi amansız bir hastalıkla mücadele ediyor, kaç kadın dayak yiyor, kaç erkek öldürülüyor. bu örnekler çoğaltılabilir. dünyada çok acı var ve ben ne yazık ki kendime bunu unutma fırsatı vermiyorum.
çaresiz hissediyorum, kabullenemiyorum ama.
düşünerek hiçbir şey olmuyor, keşke dünyadan acıyı silebilsem.
ama tek yapabildiğim yüzümde en sahici gülümsemem ile etrafımda olan ve insanların iyi vakit geçirmeleri için numara yapmam.
mutsuzum, zararım kendime bu yüzden de mutluyum. ama mutsuz ve çaresiz olmak istemezdim.

mutluluğun mutsuzluğun yörüngesinde dönen küçücük bir uydu olduğunu bildiğinden.

diğerlerinin de mutluluğunu engeller

(bkz: mutsuzluğumla mutluyum)
(bkz: mutsuzlugumdan mutluyum)

gayet normaldır. kadınların öldürüldüğü, çocukların istismara uğradığı, hakların yendiği, aklımıza gelmeyecek kadar korkunç olayların yaşandığı bu taş kürede bir insan nasıl mutlu olabilir?

sürekli mutlu olacak kadar pembe değil hayat. insan mutsuz olmayı istemez ki, ama mutluluk da yaratıcılığı öldürüyor.

sevdiğim bir insan ise yardımcı olmaya çalışırım. ancak kronik bir durumsa hiç kasmam ve uzak dururum.

bir kez sevişse rahatlayacak insanlar.

hiç hoş değil ya enerjini emer çeker böyle içine, tat tuz bırakmaz insanda. kendi içinde bir mutsuzluğu vardır haklıdır belkide bilemiyorum ama çevresindekilere zarar verir.

bulunduğu ortamı derhal terk etmesi, kimsenin onu influense edemeyeceği bir ortamda düşünmesi gereken insandır.

farkında olan insandır. allah yardımcısı olsun.

depresyonda olması muhtemel insan.

bunu nasıl becerdiklerini anlamıyorum. abi bir insan nasıl 7/24 mutsuz olabilir? tamam kötü şeyler yaşıyor olabilirsiniz ama herkes yaşıyor sonuçta ne bu pesimistlik anlamadım ki.