tam kapanma günlükleri

ders çalışmak
şiir yazmak
kitap okumak
şu anda yapılan : filtre kahve içip radyo dinlemek

uyanmaya çalışmak
ders çalışmaya çalışmak
kitap okumaya çalışmak
ev işleri yapmaya çalışmak
sosyal medyada boş boş gezip ne zaman sıkılacağını anlamaya çalışmak
ev içinde hareket etmeye çalışmak
daha önceki kapanmada da içeride kalmana rağmen işlerin düzelmediğini düşünmemeye çalışmak
umutsuzluğa kapılmamaya çalışmak
uyumaya çalışmak
kapanış.
özetle;
yaşamaya çalışmak

acayip bir kitaba satasmak belki 7-8 sayfada bir uzaklasmak. aileleri dusman iki aşık gibi...
telefonu elinden birakamamak, biraz youtube denilen çöplükte biraz sozlukte gezinmek konusacak bisiyler birileri bir umut bir can suyu ama herkesin tiktok videosu ınstagram da kalca fotoğrafi cektirrken ki meşguliyetine yenilmek.
muzik dinlemek yeni muzikler kesfetme isteği ama eskilerinden kopamamak ruh degiskenligine neredeyse muzik bulamamak. arabeskten belkide operaya kadar uzun skalada bogulmak. kendimi tekrat ediyorum hareketleri. paris sokaklarinda 3. sinif sairler gibi dolasmak odanin icinde. bir oraya bir buraya saldirmak gibi ilismek.
kanepe uzerine mutamadiyen uzanmak. vucudun oturmayi neredeyse unutmasi ve sadece uzanmasi. hissiz bir yorgunluk neredeyse onsuz olmuycak.
git gide kontrolünü yitiren bir zihin. gucsuzlesmek. en cokta bilinmeyene karsi.

çok kötü bir şey fark ettim. okulsuzluktan kalem çevirmeyi unutmuşum.

11. gün

ziraat türkiye kupası finali seyircili oynanacakmış duydunuz mu? siz daha oturun evinizde! turistin göreceği herkesi de aşılayacaklar zaten. sağlıkçıların eşleri, çocukları falan bok yiyebilir sıkıntı yok. çocuklar okula gitmese de olur canım. zaten dindar nesiller yetiştirme stratejisi güdüyoruz, eğitimli değil unuttunuz mu, öğretmenleri niye aşılayalım durduk yere? israf haram! böyle iyi, böyle güzel. süreci çok iyi yönetiyoruz.

mü-kem-mel bir sabaha uyandım yine. kahvem bitmiş. dolapta yedek paketim var diye hatırlıyordum, yokmuş! yalnız sürecin en çok kazananı migros oldu. yeme-içme sektörüne çalışıyoruz resmen. domatesin kilosu 8 lira, yazıyla sekiz. ne olur ne olmaz ben şuraya şöyle iliştireyim de yanına 0 falan koyarlar, mazallah! #8,00 tl#
kirayı öde, aidat, faturalar, yeme-içme bitti! tatile mi çıkacaksın, konsere mi gideceksin, kızlarla ayda 2 kez dışarı mı çıkacaksın, giyecek bir şeyin mi kalmadı? düşündüğün şeye bak canım... çare kredi kartı! birikim? yoo dostum yoo, sen çok yanlış gelmişsin.

akıl sağlığımı ne kadar süreyle daha koruyacağım acaba? bu korunuyor hali. evet.

bu sabah da iftara gelmek isteyen birinin araması yüzünden uykudan sıçradım. bir de yasak var diyince "amaaan noolcak" diyo. ulan bu yasak bir bana mı var?

15. gün
bu gün benim doğumgünüm sevgili günnük.
geçen yıl da böyle yasaklarla kutlamıştım ama bu yıl geçen yıldan daha iyi hissediyorum blöfümü görüp artırmışlar.
gazze bombalandı bu gece örneğin, bakanlığın turistik videosu ortaya çıktı. "enjoy i'm vaccinated"mış!
biz çıkalım isterseniz siz başbaşa takılın bakan bey.
sabah karın ağrısıyla uyandım ki regl olmuşum.
kendimi birinin eline şunu tutar mısın diye bırakıp koşarak uzaklaşmak istiyorum ya böyle doğumgünü mü olur?

3 dk sonra
ay gece gece evi süslemiş tatlımlar ya!* her şeye rağmen sizi çok seviyorum lan köftehorlar! hepinizi! hayatı, sözlüğü, arkadaşlarımı, ailemi, baharı, sabahı, sabah kuşunu, penceremin önündeki yemyeşil ağacı, ağaca yuva yapan kargayı, saksımın orta yerine s**çan kumruyu, her şeyi... her şeye rağmen şu an mutluyum işte.
anima şarkısındaki gibi...
sizinle her şey çok güzel
burda hayat sahiden de mükemmel...
o kadar şahane bir his ki nerdeyse kırıyor insanın kalbini.

merhaba günlük, sanırım bugün koltuk benimle konuştu. isminin ceylan olduğunu söyledi. birkaç gün içinde evdeki tüm eşyaların da utangaçlıklarını üzerlerinden atıp benimle konuşacaklarını düşünüyorum.

merhaba sevgili sözlük.
sende hiç sevgi saygı kalmamış!!!.

bugün kaçıncı gün olduğundan zerre bir fikrim yok yoga yapmayı bıraktım ders çalışamıyorum böyle mal gibi geçiriyoruz yıkık olsam da mutluyum sanırım :( :)))

15. gün

muazzam bir boşluk tarafından çevrelenmiş vaziyette olanlar olarak birleşip hakkımızı falan arayalım bence. bunu bize yapanlardan hesap sormamız gerekmiyor mu?

tamamladığım süreçler var. kapattığım defterler. kapatmak istemediklerim de var içlerinde. hangimizin yok ki? normalde sonuç odaklı bir insan olmam her tamamlanmadan sonra hasat zamanının geldiğini müjdeler bana normal şartlar altında. ya sürecin karnımı tıka basa doyurduğu ekimler? neyse ki kapakları yarı geçirgen bu defterlerin bazılarının. hala az da olsa seçebiliyorum içinde yazanları. takipçilik mi bu? peki yetinmeyi bilir misin miko?

ne tam kapanması dediğim başlık. bir sürü insan market bahanesiyle sokakta. camiye gitmek serbest. ee hani nerede tam kapanma?

sayın günlük.
tam kapanma başladığından beri ilk kez bugün evden çıkmadım. cumaya gidesim gelmedi. market alışverişi için çok isteksizdim. bina sakinleri olarak yasak günlerinde sokağa çıkmamızı kolaylaştıran, kapıya bağladığımız haydar'ın yüzüne dahi bakmadım. bugün de böyle oldu artık. yarın sabah erkenden kendimi sokaklara atar aradaki farkı kapatırım.

sorarlarsa tam kapanma de emi?

merhaba günlük. tam kapanmada 15. gündeyiz. az önce kardeşim “neden bana içinden mal diyosun” dedi ve kavga ettik.

sonumuz habil kabil olmadan biter bu kapanma umarım.

son gün
akşamüstü ışığı hep bir heyecanlı, enerjik, neşeli gelmiştir bana. sanki gün içinde gün bitip yeniden doğuyor gibi.
çocukluğumda bu saatler olunca parka çıkardım, saatlerce sokakta parkta orda burda olmak günlük bir rutindi hep. günün en sevdiğim saatleriydi. ışığı en değişken, renkleri en zengin, tek duvar üstülerinden atlayıp kendimizi aşırdığımız bahçe duvarlarıydı, gölgemiz uzadıkça büyüdük sanırdık. biz mi büyüdük dünyamız mı küçüldü ne oldu bilmiyorum. fakat etrafımdaki duvarlardan mutlu değilim. bu güne başlarken yarın işe gitmek zorunda olmaktan memnunsuz ama evden çıkacağım için mutluydum. işimi sevmiyorum evet, ne şaşırtıcı ne ilginç bir durum değil mi?! bu durumun sırdadanlığının farkındayım, kendime acımıyorum. sadece, çocukluğum boyunca kendime, sevmediğim işler yaparak sevdiğim şeyleri erteleyerek sırf para kazanmak için mutsuz olmayacağım, ben hep sevdiğim işlerde çalışacağım diye söz vermiştim. e coğrafya kader değil ama bir takım rüyalara da geçit vermiyor n'apalım? artık hayal mi kurmayalım yoksa çocukluğumuzla küs mü kalalım?
ben ikisine de yokum galiba. yarın işe gideceğim. yarın yeni bür gün, bu akşam yeni bir akşam olacak. defterleri kapamayı öğrendim, yeni defterler açmayı, istersem her şeyi bir deftere de yazabileceğimi, ayrı ayrı defterlere bölünmeyebileceğimi, bazı şeylerin dağınık kalması temize geçilmemesi gerektiğini öğrendim. bitti. bir daha yaşamamıza gerek olmaz umarım.
başka bir tam kapanmada görüşmemeyi diliyorum. buralar dağınık kalsın, dönüp dönüp gülümsemek için okuyalım, iyi olalım, duvarlar arasına kapanmayalım istiyorum.