teknoloji ve tasarım dersi

bana kazanımı iki tane el işi proje olan ders. bir süre makyaj kutusu olarak kullanılan, kıl testeresiyle kesip, birleştirip, boyayıp yaptığım kapaklı kutu ve peluş kumaştan kesip, içine yün elyaf doldurup dikmek suretiyle yaptığım at kafalı, fil kulaklı, ördek ayaklı, boynu dik duramayan, yeşil renkte oyuncak köpek. o da kedimin oyuncağı olarak görevini idame ettiriyor.

kuş kafesi yapmıştım. hoca bı bana bı kafese bakıp içinden ne mal demişti. o kadar anlamlı bakınca hemen anlıyor insan.

babamı uğraştırıp, gereksiz fazla özenilmiş ödevler yapmaya çalıştığım ders. şırıngalar ve serum hortumu bağlantısıyla hareket eden kepçe üzerine oldukça kafa yorup, çalışmıştık. güzel de bir mekanik olmuştu doğrusu ama herkes gibi kaşıklardan lamba da yapsam olurdu sanıyorum.

öğrencilerin değil ana babaların dersidir. üstelik derse önem veren öğretmeniniz varsa ailecek yanarsınız.

teorik olarak verilmesi gerektiğini düşündüğüm ama teknikte tam bir fiyasko olan ders. herkesin tek derdi dersi geçmek olmasi ,öğretmenlerin yeterli donanıma sahip olmaması,müfredatın yetersiz olması,inovasyon algımızın ışık takmak olması (bkz: ışıklı ayakkabı) sebebiyle bomboş kafa yoran bir ders haline gelir. ben ışıklı çanta yapmıştım mesela dünyanın tek derdi karanlıkta çantanın içini görememek çünkü.

hiçbir zaman sevemediğim ders.
el becerisi sıfır bende.

gecenin bir vakti evde karton, yapıştırıcı arttıran travma sebebi ders.

diğer adı 'küplere fısıldama dersi' olan ders. renk renk, boy boy küple saçma sapan şeyler yaparsık. o küpler düzgün olacak da, bunum yanımda ders için günlük tutacağız*, tasarımlar, araştırmalar, uhu kokusu, malzemelerini unutanların yardım çığlıkları... hiç özlemedim, çok şükür. tanrı kimseye bu dersi özletmesin. çok amen.

çok cins hocaları oluyordu bu dersin. bizimki maket yapın yapıştırıcı bir şey kullanmak yasak derdi. kullanınca kabul etmezdi. yumurta kabuğu biriktirip onları kullandırırdı. ama en büyük kazığı proje ödevi olarak vermişti. sıraların üstüne yazılan yazılara ayar olmuş olacak ki -burada kendisine hak veriyorum.- çıkartın sıraları ödev olarak zımparalayacaksınız demişti. biz de ödev madem yapalım diye zımparalamaya başladık. çıkmayan yerlerde veya yamuk olan yerlerde de camla düzeltmemizi istemişti onu da yaptık. hepimiz 100 alırız falan sanıyorduk çünkü cins bir hoca ve notu kıt biriydi bu dersten de kalırsak rezil oluruz kafasında 40 yıllık marangoz gibi yaptık işimizi. sonuç sene sonuna kadar verniksiz kullanılan sıraların ansızın belediye aracına yüklenmesi oldu. ve evet yüklemeyi de bize yaptırmıştı...

bir şekilde yüksek not aldığım, bu yüzden benle aynı grupta olmak isteyen normalde arkadaşım olmayan insanların bana yanaştığı, samimiyetsiz ortamlara giriş dersidir.

kendi etrafında dönen ve binada oturan herkese eşit cephe hakkı sağlama planıyla ev yapıp hocayı kendime hayran bıraktığım derstir.

öğrenciyi tasarımdan uzaklaştıran, sıkan usandıran ders. tasarım not için mi yapılır yahu. dersin sıkıcılığı hocaların egosu üstüne birde sınıflar ikiye ayrılırdı bütün arkadaşlarım beraberken ben anlaşamadığım herkesle iki ders otururdum.

lise hayatım boyunca en nefret ettiğim ama bir çocuğun yaratıcılığını geliştirmesi için çok önemli olan ders.

hayatımda en nefret ettiğim ve boş olarak gördüğüm dersler arasında başı çekiyor olabilir. görsel ve tasarım içerikli bir konuda zerre el yeteneğim olmadığı için daha bir sevmiyordum. ama cidden boş bir dersti. kartonu büküp yaptığımız şeylerin teknolojiye ya da öğrencilerin teorik düşünmesine ne çeşit bir katkısı oldu hiç anlayamadım. onun yerine daha faydalı bir ders koyabilirler. boşa kağıt israfı.

ne yapayim ne yapayım derken internette şunu görüp yapmıştım

hoca bi kere aldı bidaha geri vermedi şerefsiz kac hafta emek çekmiştim milletin yaptığı ödevlerin iki katı emek verdim aynı notu aldım

boş ders gözüyle baktığımız derslerden biriydi.

çoğu kişide travma yaptığına eminim ama kanıtlayamam, bir de not konusunda gereksiz cimri öğretmenlerin olduğu derstir.

sekizinci sınıfta en çok eğlendiğim dersti keşke lisede de olsaydı diyorum. uzaktan kumandalı çok güzel ve yaratıcı bir şeyler yapmıştım eve götürmemize izin vermemişlerdi düşünüp hüzünlendim.

ağlayarak hazırladığım, saçma sapan kartondan üçgenler küpler.(genelde anneme yaptırıyordum gerçi) son gün aklıma gelen tamamlamamış olduğum ödev.
ee o günde yapıştırıcı da bitmiş olmasın mı?
olsun olsun.. pazar pazar nerden bulacam açık kırtasiye telaşı, anneme nasıl diyeceğim yarına ödev, yapıştırıcı bitmiş diye vallahi travmam...

inovasyon kelimesini bu derste duymuştum ilk defa. her hafta ne yaptığımızla ilgili günlük yazardık ve bu benim çok hoşuma giderdi (normalde de günlük tutan birisiyim)