terk edilmiş ev hüznü

içime terk edilmiş bir ev hüznü doldu.
geçmişe baktığında yaşanmış onca anı
gelecekde ise yalnızlığın verecegi yıkılma var.
kimse kapını çalmayacak,
kimse içinde gülmeyecek,
ve kimse senin içinde yaşayamayacak
sen onca yıl ayakda durdugunla kalacaksın.

hm... hüzünü mü?
ay bana başka şeyler çağrıştırıyor...

gerçi işime nasıl gelirse öyleyimdir. bir patlamış plastik toptan ağlayacak hikaye çıkartırım da.
abi terk edilmiş ev nasıl hüzün ya...

bürücek'te *her yer terk edilmiş ev...

ay ateş bastı.

aşk-ı memnu dizisinin son bölümünde, o sonbahar yaprakları içindeki yalıda, adnan bey ve çocukları evden ayrılırken şu olayı aşırı estetik biçimde yaşadık.

bunu ben çocukluğumun geçtiği yerler için yaşıyorum.

memleket sürekli bir inşaat alanı olduğu için bizde normal insanlar gibi “vay be şurada şöyle yapmıştık, şunları yaşamıştık” diyerek hüzünlenemiyoruz. ne bileyim mesela internette bir foto görüyorsun adamların neredeyse hiç değişikliğe uğramamış 250 yıllık caddeleri falan var.

sen bir insan ömrü içinde çocukluğunun geçtiği yerlerin viran edildiğini, abuk subuk binalar dikildiğini falan görüyorsun. terk edilse iyi, anası s..lmiş resmen.

kendine has bir kokusu vardır ve hangisine girerseniz girin kendi anılarınızı çağrıştırır.
(bkz: koku hafızası)

yaşanmayan evler çöker derler

varlıkla yokluk arasındaki ince çizgiyi yansıtan bir paradokstur