the last of us

ilk oyunu oynadım pc için yorumum

oyunda hayatta kalma hissiyatını yaratıklardan çok insanlardan kaçarak veya savaşarak alıyoruz. hastalıklılardan çok insanlarla savaşırken daha zorlandım. hikaye bakımından gayet güzel işlenmiş ve karakter gelişimlerini bize çok güzel aktarıyor.

oyunda gündüzü pek sevemedim onun dışında gece atmosferleri ve ışıklar çok güzeldi oyunun sonradan portlandığını biliyorum, oyunun oynanışı klavye ve mouse için pek uygun değil buna bir düzenleme getirilebilirdi, at sürerken çok fazla mouseu düzeltmek zorunda kaldım ve pekte at sürüyor hissiyatını alamadım. fakat oyun hikayesiyle çok güzel tam bir ikon, the witcher'dan sonra baba-kız ilişkisini çok güzel anlatıyor ve karakterlerin gelişimleri çok güzel ilerliyor.

ilk defa ps3'te oynayıp hayran kalmıştım, 9-10 yıl önce falandı. oyunun hikayesine, yapısına ve o zamanki gerçekçiliğine diyecek hiçbir şeyim yok, top 5'ime girecek, en sevdiğim oyunlardan biri. fakat bu oyunun bende farklı bir hissiyatı var. oyundaki ana karakterlerden biri olan ellie'ye benzeyen (hem isim hem fiziksel olarak benzerlik) bir arkadaşım vardı ve o oyunu oynadığım sıralarda lösemiye yakalanmıştı. kendisi de özellikle konsol oyunlarını çok severdi ve bu oyun üzerine de çok muhabbet etmişliğimiz vardır. malum oyunun hikayesi de bir salgın ve ana karakter bir kız çocuğu olunca benim de o zamanki aklım ve duygularımla sanki arkadaşımı oynuyor ve hep onu hayatta tutmaya çalışıyormuşum gibi gelirdi. neyse ki arkadaşım kısa sürede hastalığını atlattı ve kurtuldu. ben de oyunu defalarca oynayıp bitirdim ama hiçbiri o zamanki o hissiyatı vermedi. yıllardan beri de arkadaşımla konuşmuyoruz (bir sebebi yok) yine de o bir şekilde benim aklımda hep böyle kaldı ve kalacak