toksik ebeveynler

bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şeylerdendir. unutmayın ki her çocuk bir ebeveyni hak eder ama her ebeveyn bir çocuğu haketmez.
başa çıkmak için :
1 - maddi olarak kendi bağımsızlığınızı kazanın.
2 - aranıza net bir çizgi koyun ve bunu aşmalarına elinizden geldiğince müsaade etmeyin.
3 - mümkünse psikolojik yardım alın.
4 - en güvendiğiniz yakınınıza açılın ve dertlerinizi paylaşın.

annemin yaşadığı durum. ne yaparsa yapsın mutlu olmayan iki ebeveyni var yaşları 90'a yakın durumda.

bencil ebeveynlerdir. ne yaparsanız yapın mutlu olmazlar, sadece kendilerini düşünürler, en basit olaylarda bile çocuklarını suçlarlar, sürekli çocukları için kendi hayatlarından yaptıkları fedakarlıklardan bahsederler -ki asla bir fedakarlık söz konusu değildir-. sonuç olarak yetiştirdikleri birey mutsuz, kendine güveni olmayan ve agresif birisi olarak toplum hayatında var olmaya çalışır

çocugunu travma sahibi yapar. etkisi bir omurdur.

çocuklarını özellikle yeni bir aile kurmaları konusunda sıkıştırıp sonra hayatını devam ettirmek istediği kadını/erkeği bulunca o kişiyi rakip gibi görerek dünyayı zindan eden ebeveynler de bu gruba dahildir.
kendi yaşayamadıkları mutlu ilişkiyi çocuklarıyla aşırı bir bağ kurarak doldurdukları için onları paylaşmaktan çok korkarlar ve çirkinleşebilecekleri en üst seviyeye kadar çirkinleşirler maalesef.

çocuklarını çoğu zaman bilinçsiz bir şekilde sömürürler ve bunu çoğu zaman kendilerini acındırarak yaparlar. dünyada çocuğunun sevgisi dışında herhangi bir sevgiye layık olamamış insanlardır bunlar. aslında o saf sevgiye de layık değillerdir ama çocukları kendilerine kıyamadığı için bu toksik ilişki iki taraftan birisi tükenene kadar devam eder.

bu öptüğümün z kuşağında ana babayı kötülemek bir gelenek mi lan?

toksin ebeveyn nedir allah'ını seversen? bir insan anasını babasını sevmeyebilir, eyvallah ama her fırsatta ulu orta onları kötüleyip durmak da ağır ruh hastalığıdır.

psikolojisi bozuk insan sayısının artma nedeni.

susan forward ve craig buck'ın yazdığı zor bir ailede büyümek * adlı kitapta anlatılan ebeveynler. kitapta en can alıcı cümlelerden biri: "çocukken başımıza gelen olaylar bizim sorumluluğumuzda değil, ancak yetişkin hayatımızda yaşadığımız olayların çocukluk yaşantımızla bağlantısını fark edip şifalandırmak bizim sorumluluğumuz." idi.

toksik ebeveynlerle tek başına baş edebilmek imkansız gibi bir şey aslında ama yol gösterici olması açısından bu kitabın okunması ve kitaptaki konuları derinlemesine inceleyen aşağıdaki videoları izleyip notlar alarak çeşitli uygulamaların yapılması faydalı olabilir:

1- zor bir ailede büyümek – toksik ebeveyn kimdir? buradan
2- yetersiz ebeveynlik ve duygusal bağımlılık buradan
3- kontrolcü ebeveynler yüzünden yıkılan evlilikler buradan
4- hayatınızı nasıl geri kazanırsınız? buradan

insanın hayata 1-0 geriden başlama sebebidir. yaptığınız her şeye karışılır.fikir sormasanız bile her zaman sürekli her hareketinizle ilgili fikirlerini en ağır sözlerle dile getirirler. çoğu zaman sırf ego tatmini için bile bir şeylere izin vermezler. yaptığınız iyi şeylerin üstü kapatılır ama en ufak hatanız kıyamet sebebidir. ben sırf bir şeyi yanlış hatırladım, yanlış aktardım diye annemin bana 1 hafta boyunca "yalancı" diye hitap ettiğini hatırlıyorum. ismimi asla kullanmadı. çok eski bir tarih de değil. her anınız, her yaptığınız kontrol edilmeye çalışılır. ben bir odada yalnızken kapı kapatabildiğimi hatırlamıyorum. belli bir yaştan sonra güçleri yetmediği için duygu sömürüsü başlar. bir şey annemin istediği gibi olmadıysa ya tansiyonu çıkar ya şekeri ama o gece mutlaka hastanede sabahlanır. sanırım tek şansım babama sahip olmak. en azından o daha normaldi.

herşeyi çok iyi bildiğini zannedip,kendi gençliğinden kalma öğretileri çocuğuna empoze etmeye çalışan,çocuk dinlemeyince de"hakkımı helal etmiyorum,öleyim kurtulun,senin çocuğunda sana yapsın,anne(baba) olun anlarsınız..."gibi cümlelerle çocuğuna vicdan yaptıran ebeveynlere denir.

söz konusu tanımın geçtiği kitabı okuduğunuzda neredeyse çevrenizdeki her ebeveynin toksik olduğunu görüyorsunuz. ama aslında bu oldukça detaylı irdelenmesi gereken bir konu. şu an kendimde bir ebeveyn olarak toksik olmaktan nasıl çıkarım konusunu düşünüyorum ama çok fazla mümkün değil gibi sanki. yani değişik bir paradoks kendi içerisinde bu süreç.

mesela ben annemin ve babamın benim üzerimde çocukluk dönemimde yetişkinliğime yansıyacak kötü olabilecek her türlü etkiyi keşfettiğimi düşünürken, bu toksiklik kavramı ile tanışmıştım. ve ailemin, özellikle annemin tam bir toksik ebeveyn olduğunu fark ettim. ergenlik ve üniversite yıllarımda ise bu duruma karşı çıktığımı ve çatışmalarımızın bu yüzden olduğunu gördüm. ancak sonrasında ailem yaş alınca, ben kendi hayatımı kurunca, verdiğim tercihler her ne kadar onların toksikliği altında verilmiş olsa da bunları değiştiremediğimi çünkü onları üzmekten korktuğumu idrak ettim.

kısacası o toksik durumun yakamı asla bırakmayacağını gördüm ve kabullendim. acı ama gerçek.

kuvvetle muhtemel kendi ebeveynlerinden kalma tabuları size yansıtan ebeveynlerinizdir. türkiye’deki çoğu insanın (kuşak fark etmeksizin) ebeveyni toksiktir. bu konudan muzdarip iseniz ve bilgilenmek isterseniz güzel bir kitap önerim var.
zor bir ailede büyümek - susan craig (iletişim yayınları)

toksik değil toksit.

bunlar biraz gerici olabilir. sevgilim var diyorum ne sevgilisi diyorlar. sana ne?

ülkemizde sıklıkla karşılaşılan ebeveyn tipidir. çocuklarını birey olarak görmeyip kendi pek de üzerine düşünülmeyecek bir organları, mesela kulak memeleri gibi algıladıkları için, çocuklarının kişisel alanlarına ve benliklerine saygı duymayı beceremezler. kendilerine sorsan hiçbir şey yapmamışlardır ancak yetiştiremedikleri çocuklar yaşamları boyunca açılan yaraların izlerini taşıyacak ve kuvvetle muhtemel kendileri de toksik insanlar olup çıkacaklardır. yalnız bu, işin kolay tarafıdır. beni toksik ebeveynler büyüttü ben de böyleyim diyip insanlara eziyet olmak yerine yetişkin olduklarını fark edip yaşamlarının sorumluluğunu almaları, yaralarını sarabilmek adına çaba göstermeleri, gerekirse profesyonel yardım almaları tavsiye ettiğimdir. zira bu toksisite döngüsünün bir şekilde kırılması gerek.

kendinize şunu sorun. eğer bu insanlar benim anne ve babam olmasalar idi ben bu insanlarla arkadaş olurmuydum veya hayatımda böyle insanları istermiydim. eğer anne ve babanız size zarar veriyor ise onlara duygusal olarak bağlı kalmak mantıklı mı? ekonomik olarak özgür hale geldikten sonra bu insanları yeniden görmek istermiydiniz?

çocuğunun hiçbir şeyini beğenmez başarısıyla övünmez ama kötü her şeyini anlatır çocuk mahremiyetine asla saygısı yoktur her şeyi güyaaaaa çocuğunun iyiliği için yapar vs vs.

duygusal ihtiyaçlarını çocuk üzerinden giderirler. dışarıya kızgındır, çocuğa kızar. mutludur, çocuk ona mutluluk anlatsın ister. gergindir, çocuk rahatsa, rahatsız olur.

geçmişe dair hayalkırıklıklarını çocuk üzerinden giderirler. kendisi dayak yemiştir, çocuğa "sıkı ol, ne bu korkaklık" diye çıkışırlar. kendisi arkadaş grubunda silik kalmıştır, çocuk en önde olsun ister. kendisi okuldan atılmıştır, çocuk bir gün okul assa aile hainidir.

mevcut yetersizliklerini çocuk üzerinden gidermeye çalışırlar. spor yapmaz, çocuğa "niye oturuyorsun" der. elinden telefon düşmez, çocuğun telefonuna laf eder. akşama kadar internette dolanır, bir satır okumaz, çocuğa "okumuyor bu" der.

bunların kafasında çocuk daima değişen bir hedeftir. bugün matematik dehası olmalıdır, yarın fırlama, öbür gün saygılı centilmen. ama asıl hedef olamadıkları, karar veremedikleri kendileridir.

çocuğunun her şeyine karısan ebeveyn modeli.