tüm dünyaya söylenmesi gereken söz

profilime yazdığım sözdür.

yaptığınız her hareketin arkasında büyük bir ego yatıyor. kendinizi mütevaziyim diye kandırmayın. her nefeste ego yatar, intihar bile egonun eseridir. bunların farkına varın. ego kötü bir şey değildir. sadece kıvamını tutturmak gerekir.

(bkz: yurtta sulh cihanda sulh)

de gidi de..

insanları eleştirmeyi bırakıp biraz da kendi yaşamınıza bakın.

hepimiz öleceğiz

vakit varken el birliğiyle hala gezegenimizi kurtarabiliriz.

sabah kalktığında dişlerini fırçalamak gereksizdir, kahvaltı yaptıktan sonra fırçalanmalıdır.

one minute one minute olmaz one minute

zekatlarınızı verseniz tüm sorunlar çözülecek..

tuvaletten çıkmadan önce sifonu çekin. sifonu çekmeden önce de kapağı kapatın.

çok da şeyapmayın...

(bkz: don't)

"niçin ruhunu zorluyorsun..?

...ebedi planlar için çok güçsüz."

alayınızııı.. saygıyla selamlıyorum.

dünyaya söylenecek bir söz yok bırakın o zaten yorgun. asıl söylenmesi gereken insanoğlunadır. dünyaya iyi bakın, israf etmeyin, kirletmeyin diye...

söz söylemeye gerek yok çay fırlatın

hepiniz g*tsünüz.

ulu bilgenin de dediği gibi;

(bkz: dünya beşten büyüktür)

uzun bir metin ve alıntı ama bunu söylemeyi çok isterdim.
'' öyle çok kırıyor ve kırılıyoruz ki... öyle çok yalan söyleyip aldatıyoruz ki...
öyle çıkar peşinde koşuyoruz ki... öyle çok paraya köle olmuşuz ki... unutmuşuz
hayatın toplamının sadece bir adım olduğunu.
kozmik takvime göre 1 saniye kadarsın, belki daha azsın.
kendini öyle çok büyük görüyorsun ki... kendini öyle erişilmez zannediyorsun ki... kendinde öyle çok ego biriktirmişsin ki... kendini affetmemeye öyle çok adapte etmişsin ki.. unutuyorsun,
hayat çektiğin derin bir nefesten ibaret.
dön gerine bir bak kaç yaşını hatırlıyorsun ve şu ana baktığında aradan geçen zaman kaç salise geliyor sana?
bu zamanın sana sunduğu bir ilüzyon mudur yoksa sana "sen aslında bir hiçsin" deme şekli midir?
hayat kırgınlıkları, kızgınlıkları, küslükleri sürdürecek kadar uzun değil bunu bilesin.
bugün ufacık bir hatasını affetmediğin insanın yarın mezarına çiçek götürürken gittiğin o yol koyar insana.
her adımında nefret edersin kendinden, her adımda ayaklarına bağlanmış beton parçası ile yürüdüğünü zannedersin... o zaman anlarsın hayatın aslında bir adım olduğunu, o adımı atacak kişinin ardında durup senin onu o adıma itelediğini.. o zaman dökeceğin hiçbir gözyaşı çizemez onun siluetini.
elinde son bir fotoğrafı kalır, birde içinde bıraktığı keşkeleri. ''