türkülerdeki varoluşsal sancılar

varoşsal sancılar kadar bayağıdır.

alın size ağa babası.

aşık mahzuni şerif.

“seyyah oldum pazar pazar dolaştım
bir tüccara satamadım ben beni
koyun oldum kuzum ile meleştim
bir tüccara katamadım ben beni

dostlar beni bir kazana koydular
kırk yıl yandım daha çiğdir dediler
ölçeğimi gram gram yediler
bir kantarda tartamadım ben beni

deli gönlüm aktı gitti engine
çok boyandım çok çiçekler rengine
bir mahzuni demiş oldum kendime
olmaz olsun atamadım ben beni”

bu ne çıldırtan denge?
yaprak döker bir yanımız
bir yanımız bahar bahçe...

adam kalkmış taa orta asyadan gelmiş, sancı da olur sinir de!...

(bkz: bir derdim var bin dermana değişmem)

gönül çalamazsan aşkın sazını,
ne perdeye dokun ne teli incit
eğer çekemezsen gülün nazını
ne dikene dokun ne gülü incit

gördüğüm günden beri
olmuşum inan deli
o gün ki gördüm seni
yaktın ah yaktın beni

ervah-ı ezelde levh-i kalemde
bu benim bahtımı kara yazmışlar
bilirim güldürmez devr-i alemde
bir günümü yüzbin zara yazmışlar

anlatmam derdimi dertsiz insana
dert çekmeyen dert kıymetin bilemez
derdim bana derman imiş bilmedim
hiçbir zaman gül dikensiz olamaz

gülü yetiştirir dikenli çalı
arı her çiçekten yapıyor balı
kişi sabır ile bulur kemalı
sabretmeyen maksudunu bulamaz

ah çeker, aşıklar ağlar zarınan
yüce dağlar şöhret bulmuş karınan
çağlar deli gönül ırmaklarınan
ağlar, ağlar, göz yaşların silemez

veysel, günler geçti, yaş 60 oldu
döküldü yaprağım, güllerim soldu
gemi yükün aldı, gam ile doldu
harekete kimse mani olamaz

(bkz: aşık veysel şatıroğlu)