ülkenin refah seviyesini artırmak için yapılacaklar

okuma alışkanlığının artması. o kadar okuma yoksunu insan var ki. herkes her şeyin en iyisini bildiğini iddia ediyor ama ne araştırma var ne okuma. kulaktan dolma fikirler sarıyor her yanı. sorsan çoğu inandığı dinin bile kitabını okumaya aciz.

öncelikle cehaleti ortadan kaldırmalıyız gerisi çorap söküğü gibi gelir diyorum.

(bkz: bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum demiş hz. ali (r.a))

kanaatkar olması gerekenin asgari ücretle çalışan insanlar değil bir çantaya 50-60 bin verebilecek ekonomik güçteki insanların olması gerektiğinin farkına varmak. özellikle de adını vermek istemediğim karısı evden çıkarken üstünde kıyafetler, çanta vs. toplamda bir ev parası olan kişi.

yapılacak çok şey var ancak ilk olarak şükretmekten tez zamanda vazgeçip, lüks içinde yaşayıp halkına yoksulluğu reva görenlerden hesap sormakla başlanmalıdır.

eğitim reformu yapmak, kurumlardan 55 yaş üzerindeki herkesi emekli etmek lazım.

bu konuda düşünmediğim gün var mı bilmiyorum sözlük ama kendimce 5 maddelik bir liste yapacağım.
1) liyakatın sağlanması: bu ülkede insanlar kendini geliştirme veya yaptığı işte çok daha fazlası için çabalama noktasında iştahsızlık yaşıyor bunun nedeni nede olsa beceriye değil adamın var mı ona bakıyorlar düşüncesi hakim.
2) eğitimin modernizasyonu: eğitim bir ülkenin gelişmişliği noktasında en önemli noktalardan biri kendimde bir eğitim programı uzmanıyım zorunlu eğitim bence gözden geçirilmeli orta öğretim de mesleki eğitimin önünü açacak ara eleman ihtiyacını karşılayacak bir mekanizma kurulmalı iş hayatında nasıl devamsızlık, başarısızlık ve disiplinsizlik bir yaptırıma tabi ise eğitim de bu durumlar yaptırıma tabi olmalı ve üniversitelerin niceliği değil niteliği arttırılmalı. üniversitelerde ki torpilli akademisyenler sorunu çözülmeli ve akademisyenlere akademik çalışmak zorunluluğu getirilmeli.
3) adalet: toplumsal olarak adalet sistemine inanmadığımız da hem ikili ilişkilerde hemde iş hayatında düzen oluşmuyor ve zorbalığın hakim olduğu toplum refaha eremez. devletin varlığının en büyük amacı, toplumsal düzen sağlamak ise acilen insanların adalet anlayışını düzeltecek uygulamalara gidilmeli.
4) medya: yasama, yürütme ve yargıdan sonra 4. güç olarak affedilen medya tek seslilik içinde olduğunda, kamuoyu oluşturma ve kitlelerin isteklerini yönetime yansıtmakta istenilen performansı sergilemiyor çok seslilik hakim olmalı.
5) ekonomik düzen: tüketim ve borçlanma odaklı ekonomik büyüme yanıltıcı ve dönemi kurtaran bir anlayış. vatandaşların tasarruf planlarının olduğu, üretim odaklı bir düzen oluşturup pek çok alanda kendi kendine yeten ülke olmalıyız. ülkemizde üretilen ürünlerde ötv nin ülke dışından gelen ürünlerden daha az olmasını sağlamalı, istihdamı arttırıcı kurallar koymalıyız.

okuyan herkese güzel yarınlar dileğiyle.

eğitim ile başlayan adalet, üretim, vizyon ve misyon yolu, engebesi çok olan lakin çorap söküğüne benzeyen zorluk. yamamak biraz sürebilir lakin her ilmeği yada dikişi attığınızda hızlanan süreç çünkü tek başınıza değilsinizdir. bir ülke olarak sürece dahil olursanız ufuklar yakın ama koşması uçması keyifli bir durumdur.

halktan alınan vergilerin "bunlar size yol,su elektrik olarak dönecek" diyen sonra da halktan elektik,su, kdv, yol,sağlık,eğitim,doğalgaz gibi temel ihtiyaçlari paralı halen getiren iktidar anlayışının değişmesi

toplumun temeline yatırım yapmadan hiçbir problemi halledemezsiniz. temel de ailedir.

recep tayyip erdoğan'ın karşısında aday olacak herhangi birine oy vermek. amasız, fakatsız.
gün "bas geç tatava yapma" günü.

hukukun üstünlüğü
ulusal laik eğitim
ulusal laik ordu
ulusal karma ekonomi

her alanda adalet olursa refah artar. istisnasız her alanda olacak ama.

sarılmak.
sarılsak refahımız artar bence.*

akapenin iktidardan düşmesi her şeyin başlangıcı olacaktır.

öncelikle ülkeyi yağmacıların elinden kurtarmalıyız. sonra liyakat esasına göre en ufak taviz vermeden işleri ehillerine teslim etmeliyiz.

bu iki basit hamle bile devasa bir fark yaratabilir, hiç çalanla memleket için çalışan bir olur mu?