umay umay

asıl adı umay gedikoğlu olan 1966 doğumlu karadenizli şair, yazar ve şarkıcıdır.
mete özgencil ile yaptığı düşmedim daha adlı şarkı ile pop müziğinde silinmez bir iz bırakmıştır.
ayrıca kazım koyuncu ve küçük iskender ile yakın arkadaştır.


kitapları

dünya çok küçük ve ilginç ilişkiler yumağı gibi. potansiyel olarak gelmiş geçmiş en yetenekli türk oyunculardan birisi olan çocukluğumun efsane ismi arif kocabıyık'ın bir youtube röportajını izliyordum. arif ve osman denizci ( trabzonspor efsanesi ali kemal'in kardeşi) rizespor forması giyiyorlar. ligde de durumları fena değil. fenerbahçe başkanı ali şen ikisini de fenerbahçe'ye kazandırmak istiyor. tarih 1982 veya 83. arif, o sıralar osman ile çok iyi arkadaş ve ikisi de bekar. ancak osman kendi memleketlisi bir kızla flört ediyor. bir gün osman arif'ten evinin anahtarını istiyor. arif, bak yaramaz bir iş yapıp başımı belaya sokma diyor. osman ise sadece kahve içeceklerini söylüyor. hakikaten fazla süre geçmeden osman anahtarı arif'e getiriyor.

aradan bir kaç gün geçince, polis idmana geliyor ve her ikisini de götürüyor. kızın babası şikayette bulunmuş ve birisi yaşı küçük kızı alıkoymak diğeri ise zinaya aracılık etmekle suçlanıyor. şaka gibi bir durum ama haftalar geçiyor ve hapisten çıkamıyorlar. içeridekilere de ne suçtan orada oldukları sızdırılmıyor ki bir zarar görmesinler. fenerbahçe başkanı ali şen, uzun uğraşlardan sonra ikisi de çıkarttırmayı başarıyor. kızın babası şikayetini geri çekmeye ikna ediliyor. osman, kızla evlenecek ve o zamanki kanunlara göre en az 5 sene evli kalmaları gerekiyor. gerçekten de osman denizci ile kız evleniyorlar ama 5 sene sonra boşanma gerçekleşiyor.

kızın adı tahmin edeceğiniz üzere umay, yani 90'lardaki sahne adıyla umay umay.

bazı isimler sadece bir kimlik değildir, bir isyanın, bir kırılmanın, bir yangının adıdır. umay umay, işte tam da bu yangının ortasında, kül olmaktan korkmadan yazan bir kadın bana göre..

ruhu keskin, cümleleri bıçak sırtı…

olmaz hiç bir yere..

şarkılarının yanı sıra kaleme aldığı kitaplarda şarkıları gibi bazen isyan dolu, bazen bir serzeniş bazen de iç hesaplaşma tadındadır..
ruhunun çıkmazlarında dolaştığı her satır aslında kendini en iyi ifade edebildiği ve kendini mecazi olsa da astığı yerdir..

orospu kırmızı (2002)
rüya duvarları (2003)
sokaklar uyudu artık öpüşebiliriz (2006)
aradığınız aşka ulaşılamıyor(2013)
cevapsız çağrı (2014)
gitme, kal bugün (2018)


"kendimi bildim bileli bir yerlere ait olmamanın sancısını çektim.
bir yere kök salmak, bir isme sahip olmak, bir kimlikle anılmak…
bana hep fazlalık gibi geldi.
çünkü bazı kadınlar vardır; ne bir adrese sığar, ne bir adamın ellerine.
onlar, gittikleri her yerde eksik, kaldıkları her yerde fazladırlar." *

ve en sevdiğim, en çok sevdiğim...

ben de bunu bırakmak istedim.

umayım başarılı yazılar yazmaya devam eder.

bir yıl fener in tranferini yönlendirmişti. p arif bu nedenlenle transfer olmuştu. yazın google görürsünüz.