veda sarılması

sarılıp veda etmeye fırsatım olmadan, sarılamadan veda etmeyi tecribe ettim.
veda sarılmam olsa, derin nefeslerle kokusunu alır, gözlerimi kapatır kalbini kalbimde tutardım. ya da anın hüznüyle unuturdum bilemiyorum.

sarılın. ölüm var. yarın nefes alıp almayacağınız bile kesin değilken, neden sarılmıyorsunuz ki?

tercihi kişiden kişiye değişmekle beraber 'her aşk son bir sarılmayı hak eder.' demiştir yazar.

gerekli olduğuna inanıyorum, hatta veda ettiğim kişiye sarılmadan rahat etmem. çünkü veda ettiğim kişiyi son gördüğüm şekilde hatırlayacağım, bu yüzden "güzel bir veda her ayrılık için şarttır." diyorum.
ama veda sarılmaları bana çok duygusal geliyor.. yani ben ağlıyorum genelde. * siz benim gibi sulu göz olmayın.*

giderken sarılacağına diyeceğim durum.

ben en son ilişkimde yapamadım mesela.
oluyor böyle yeşilçam filmi gibi.
bitmeyen şeyler mutlaka aylar yıllar sonra ortaya çıkabiliyor ona dikkat edin.
veda edebilirsiniz yeniden başlayadabilirsiniz.
bence veda edin gitsin tekrar başlayınca ne olacak yine aynı şeyler.
aynı şeyler olmasa da kırgınlıklar falan unutulmuyor yüze vuruluyor illa ki.
kendinizi bilen bir insansanız ve bunları yapmayacak olsanız bile karşı taraf yapar.
öbür türlü ideal çift olursunuz zaten kavuşun siz.

veda sarılmaları en büyük ızdıraplı tesellidir.
son bir kere şansın olabilmiş çünkü.
bu sebepten tek bir sarılmama bile insanı gaddarlaştırabiliyor.
anneniz babanız sizi küçükken sarmadığında olduğunuz kişi gibi.

bir türküde der ya "acı çekmeyenin yüreği bütün", işte yüreği bütün olmayanların eksik parçasınının kaldığı yerdir.

ilk sarılmanızın veda sarılması olduğunu düşünün bir de: bir tren garında. yüreğinizde hiç kapanmayacak belli belirsiz bir yara. olmadık yerde açılan türden. bazen unutulan bir yara. hatırlandığında tüm o unutuşların intikamını da alan bir yara. okyanus aşırı rüya gördüren yara.

o veda sarılmasının açtığı yara.

bir de sarilirken son defa oldugunu bilmeden sarilmak var ki evlerden irak. yani o biliyormus da ben bilmiyordum *

(bkz: sevdanın son vuruşu)

ilk görüşme sarılmasıyla hemen hemen aynıdır.
ben sarilmayi, temas etmeyi cok sevmeyen biriyimdir ama duygusalimdir ki ikisinin agizda biraktigi tat cok benzerdir.
birinde simdiye kadar neredeydin diye sarilirsin, digerinde gitmesen olmaz mi diye. yani sonuc ikiside sitem oldu ama umarim sizinkiler veda sarilmasi olmaz.

(bkz: kalktı)

bi donem cok sevdigim bi kiz arkadasim vardi,isin ciddiye gittigi donemdi.
hafta sonlari yanina giderdim surekli.bigun donerken yine sarildik veda sarilmasiymis.
bikac gun sonra ayrildi.

bazen o bile olmuyor.

kahreden sarılmadır.

bi keresinde başıma gelmiş, sıkı dostum pelinsuyla (gerçek adı hüsnü) ayrılırkene sımsıkı sarılmıştık. allah kahretsin o hüzünlü anda bilene ereksiyonun önüne geçemedik ikimizde. ne hale getirdiler güzelim ülkeyi ayol.

ah o gemide ben de olsaydım.

her sayının yanındaki 1 rakamı gibidir.

her sarılışınızda orada durur. önemli olan 1’in her zaman orada bir çarpan olduğunu hatırlayarak sarılmaktır.

nereden bilebilirsiniz ki o sarılmanın son sarılma olacağını?

sonradan edit: s**tir edin arkadaşlar. elinizdeyse sarılın. size bir vedayı bile hak görmüyorsa bırakın gitsin. kimin aklına sonradan dank edeceği az biraz bellidir.

bunun ne kadar ağır bir yük olduğunu en iyi uzak mesafe ilişkisi yaşayanlar bilir...

hangi sözcük anlatabilir ki o hüznü. kafanda canlandığı gibi gerçekleşmiyor hiçbir zaman.

normalsozluk.com/entry/2037511

yazar arkadaşım doğru demiş. katılıyorum.

-anı içerir. -

2. kez ve son olan sarılmamız.
biliyor musun?
o an gitmemem için neler yapmazdım bilemezsin.
sezen aksu 'dan

"sen ağlama, dayanamam
ağlama göz bebeğim sana kıyamam..."

söyledin.
o an 2 çift yaşlı göz birbirine bakıyordu.
çabuk toparladık.
sen gidiyordun, ben gidiyordum keşke bu eylem o an dünya üzerinde yok olsaydı da hep gelişlerin kalsaydı ben de.
bıraksaydın ya da güzel gülüşünü hemen takınmasaydın hüngür hüngür ağlardım.

biliyor musun sen hayatıma gireli beri hüngür hüngür çok ağladım ben.
çoğu zaman içimi acıttığın için.
akşam da izin vermedin, bıraksaydın ya ağlayaydım.
hep gülüşlerimiz, sarılmalarımız, oldu bi de gözyaşlarımız karışsaydı.
bizim ağlamaya ihtiyacımız vardı, yapmadık, yapamadık.
kıyamam ki sana ben, dedin çok da güzel kıydın.
demek ki bazen böyle olması gerekiyor, oldu.

kokun bile aklımdaydı, unuttum.
çok güzeldi cidden. unuttum ama.
yüzünün yumşaklığını unutmadım ama.
onu da unuturum biliyor musun?
sesini de, gülüşünü de, seni de, sevgimi de, sen de beni de...

galiba ilk defa her şey olması gerektiği gibi değil...
seni hayatımda istemiyorum, seni sevmiyorum.
buna sen beni mecbur ettin.
seni unutmak için sevmemiştim, şimdi bu yaptığın olacak şey değil.
en çok da bundan git.
çok sevil, gül, sana en çok gülmek yakışıyor.